Ο Δημήτρης Κωστόπουλος γεννήθηκε στο Περιστέρι. Εκανε θετικές σπουδές. Φυσικομαθηματική Σχολή στην Αθήνα, μεταπτυχιακό στην ωκεανογραφία, διδακτορικό στη χωροταξία. Εργάστηκε ως καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Συνεργάστηκε με εφημερίδες («Πρώτη», «Η Καθημερινή», «Ελευθεροτυπία») και περιοδικά («Νέα Οικολογία»). Γράφει στο The Books’ Journal. Αλλα βιβλία του: Η ποιητική συλλογή «Τα δίπροκα», εκδ. Δίπτυχο 1991, και τα δοκίμια «Βαλκάνια, η Οικογεωγραφία της οργής», εκδ. Στοχαστής 1993, «Ο Νταβέλης στο Σικάγο», εκδ. Ευώνυμος 2007. Μόλις κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Ο Φονέας και ο φονιάς» από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Πόλη στις φλόγες» του Γκαρθ Ρισκ Χάλμπεργκ, από τις εκδόσεις Κέδρος, γιατί ίσως είναι το «μεγάλο» μυθιστόρημα για την πιο κινηματογραφική πόλη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη. Οσοι την ξέρουν θα το απολαύσουν.
Ποιος ήρωας λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Παλιά ο Γιούρι Ζιβάγκο, τώρα κάποιος από τους μοναχικούς ήρωες της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας. Χωρίς το αλκοόλ.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τη Χάνα Αρεντ, μήπως και καταλάβω τη σχέση της με τον Χάιντεγκερ. Αβυσσος.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε
Κανένα, γιατί τα παρατάω. Η ανάγνωση παραμένει απόλαυση.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε ;
«Οι Σπάνιες γαίες» της Σώτης Τριανταφύλλου και «Η κρύπτη των Καπουτσίνων» του Γιόζεφ Ροτ. Για τον ίδιο λόγο, για το πόσο κυνικός ήταν ο 20ός αιώνας με τους ανθρώπους.
Ποια κλασικά βιβλία δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό ;
Δεν τελείωσα ποτέ τον «Οδυσσέα» του Τζόις, με το άλλοθι της κλοπής του από αυτόν που μου διέρρηξε το αυτοκίνητο. Ντρέπομαι γιατί η κόρη μου το έχει διαβάσει όλο στα αγγλικά.
Ποδόσφαιρο και λογοτεχνία πώς συνδυάζονται στο βιβλίο σας;
Τη σχέση του μυθιστορήματος με το ποδόσφαιρο έχει επισημάνει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. Και στα δύο κυριαρχεί η μάχη της νομοτέλειας με την τύχη. Με τη σειρά μου επισημαίνω ότι η αστική ανασυγκρότηση του χώρου σε όλη την Ελλάδα έγινε με βασικά σημεία αναφοράς, μια εκκλησία και ένα γήπεδο. Η λογοτεχνία όφειλε να το αποτυπώσει.
Το ποδόσφαιρο είναι όντως ο μόνος πόλεμος χωρίς νεκρούς;
Ο Κωστής Παπαγιώργης το είχε πει, αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Δύο από τα διηγήματα, «Η πόλη με τους 96 τερματοφύλακες» και «Ενα γελαστό απόγευμα», το οποίο ταυτόχρονα είναι και μια τραγική ερωτική ιστορία, είναι η λογοτεχνική εκδοχή δύο πραγματικών τραγωδιών με πολλούς νεκρούς. Το Λίβερπουλ και ο Πειραιάς.
Εχετε facebook, twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω μόνο facebook. Πολύ χρήσιμo αλλά φοβάμαι ότι εξελίσσεται στο χαζοκούτι του 21ου αιώνα. Με μέτρο, Ελληνες.