Ο Μ. Μακρόπουλος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα και σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι επαγγελματίας μεταφραστής – λογοτεχνίας κυρίως. Εχει δύο παιδιά, επτά και εννέα χρονών, και μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Λευκάδα, όπου κατοικεί, το Πωγώνι, στην Ηπειρο, και την Αθήνα. Εχουν εκδοθεί δέκα βιβλία του για ενήλικες και τρία παιδικά – το τελευταίο, η νουβέλα «Το δέντρο του Ιούδα», στα τέλη του 2014 από τις εκδόσεις Κίχλη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι» του Τζορτζ Στάινερ. Το «Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία» του Χάινριχ Μπελ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Λιέβιν στην «Αννα Καρένινα». Η κοσμοαντίληψή του μού είναι οικεία.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Από τους ζώντες, με τον Τζον Μπέρτζερ. Με μιαν επιφύλαξη, βέβαια. Οι αγαπημένοι συγγραφείς δεν είναι απαραιτήτως και καλοί ομοτράπεζοι.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Διαλέγω προσεκτικά τα βιβλία μου, ώστε να μη με θυμώνουν!
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Πρόχειρα μού έρχεται στον νου ένα βιβλιαράκι που διάβασα πρόσφατα, με τέσσερα διηγήματα του Τσέχοφ μεταφρασμένα απ’ τον Παπαδιαμάντη.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Την Αγία Γραφή, όχι αποσπασματικά, αλλά όλη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Ποιο είναι το «Δέντρο του Ιούδα»; Αντιστοιχεί στον καθένα μας από ένα τέτοιο δέντρο;
Είναι ένα δέντρο που η καθεμία από τις δεκάδες του διχάλες είναι ένα ηθικό σταυροδρόμι. Για ν’ ανεβείς παραπάνω, κάθε φορά διαλέγεις κατ’ ανάγκην τον έναν κλώνο από τους δύο. Είτε θα κρατήσει το βάρος σου, είτε θα σπάσει. Ναι, στον καθένα μας αντιστοιχεί από ένα τέτοιο δέντρο, ειδάλλως δεν θα ’μασταν άνθρωποι.
Η μεταφραστική σας εργασία πώς συνδυάζεται ή πώς ανταγωνίζεται τη λογοτεχνική σας πλευρά;
Οταν μεταφράζω ένα βιβλίο που μ’ αρέσει, νιώθω πως το έγραψα εγώ. Παραδόξως, όταν γράφω μια ιστορία που μ’ αρέσει, αισθάνομαι ύστερα πως την έγραψε κάποιος άλλος. Ωστόσο, η μεταφραστική εργασία είναι χρονοβόρα – έτσι ό,τι γράφω είναι εξ ανάγκης μικρό σε έκταση, μπορεί εις βάρος μου, μα μπορεί και προς όφελός μου. Πάντως, λογοτεχνικά έχω καταφέρει να έχω δύο μη εφαπτόμενους εγκεφάλους, να μεταφράζω, για παράδειγμα, Χένρι Τζέιμς και την ίδια στιγμή να δουλεύω ένα «ηπειρώτικο» διήγημα.
Εχετε Facebook, Twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω Facebook, όχι Twitter. Είναι μια πηγή πληροφόρησης, και όχι, στον βαθμό που ασχολούμαι, δεν διασπά τη λογοτεχνική μου ενασχόληση.