Κερί αναμμένο

2' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​​​ικρός αρρώσταινα συχνά. Η μητέρα μου ξενυχτούσε δίπλα μου, είχα την ολονύκτια, αδιάλειπτη φροντίδα της. Με μια διάθεση να ακουστώ μελό θα έλεγα πως στεκόταν πλάι μου “κερί αναμμένο”». Ο κύριος Γκρι παίρνει μιαν ανάσα και συνεχίζει: «Εκείνες τις νύχτες του πυρετού, τη θυμάμαι να σκύβει γεμάτη αγωνία από πάνω μου και να μου ψιθυρίζει: “Τι σου έχω κάνει και με βασανίζεις έτσι;” Πολύ αργότερα, έμαθα ότι οι ψυχαναλυτές αποκαλούν αυτό “διπλό μήνυμα”: το παιδί εισπράττει αγάπη, την ίδια στιγμή που εισπράττει και κάτι ακόμα: ενοχή. Μετάγγιση ενοχής. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι από μέσα μου: μα γιατί μου λέει αυτή την κουβέντα; Ηθελα εγώ να αρρωστήσω; Ηθελα να την ταλαιπωρήσω; Σκέφτομαι σήμερα, όχι δίχως ένα κάποιο τρόμο, ότι για να έκανα αυτή τη σκέψη τότε, μικρό παιδί, πόσα πράγματα μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν, να σκεφτούν, να νιώσουν, να ψυχανεμιστούν – και να “γράψουν” μέσα τους. Η μητέρα μου δεν είναι πια εδώ· εκείνες οι νύχτες όμως, η φωνή της, τα λόγια της πάνω απ’ όλα, ναι, σαν ένα αγκάθι και σαν νοσταλγία. Ο νόστος της ενοχής». Μου ήρθαν όλα ξανά αφού είδαμε τη «Σωφρονιστική αποικία» του Κάφκα, σε μουσική Φίλιπ Γκλας, στη Διπλάρειο, από τη Στέγη, τον Πάρη Μέξη, τους Beetroot, τον Γιώργο Πέτρου και την Καμεράτα. Είχαμε εξάλλου αφήσει την κουβέντα μας στη μέση και κοιτάζω τη φωτογραφία που δημοσιεύεις σήμερα: ο Αξιωματικός έχει πάρει τη θέση του Κατάδικου και η μηχανή -αόρατη στην παράσταση- ετοιμάζεται να πετσοκόψει τον γονατιστό άνδρα – όταν οι δέσμες φωτός διασταυρωθούν πάνω στην πλάτη του. Την κοιτάζω και σκέφτομαι όλα τα κρεματόρια και τους θαλάμους βασανιστηρίων του 20ού αιώνα, σκέφτομαι τα Αμπού Γκράιμπ και τα Ισλαμικά Κράτη του 21ου αιώνα και αναρωτιέμαι γιατί ένα τέτοιο έργο δεν με οδήγησε σε έναν πολιτικό προβληματισμό (στο τέλος τέλος, σχεδόν όλη η οικογένεια του Κάφκα ξεκληρίστηκε στο Αουσβιτς) αλλά σε βαθύτατα προσωπικές σκέψεις. Ισως διότι έχω στ’ αλήθεια γκώσει από τον πληθωρισμό της ελληνικής πολιτικής και δεν μπορώ να τη χωνέψω άλλο, τόση που παράγουμε όπως τα καρκινώματα, μαζί με την κακοήθη μικροπολιτική και την αγοραία παραπολιτική. Και ίσως διότι η ενοχή -στην παράσταση της Στέγης ακούμε πως η ενοχή δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση- είναι κάτι τόσο μπερδεμένο. Η μάνα σου να γίνεται, έστω και για μια στιγμή, η μηχανή του Κάφκα, για να σου πει, εμμέσως, πως θα είσαι ένοχος σε όλη σου τη ζωή όχι για όσα έχεις κάνει αλλά για όσα ΘΑ κάνεις. Και αυτό, με όλη την αγάπη του κόσμου. Πώς να πεις όχι σε κάτι τέτοιο; Σε μια τέτοια αγάπη; Ο Αξιωματικός λατρεύει τη μηχανή του, πεθαίνει γι’ αυτή στο τέλος του έργου. Ετσι που το «κερί αναμμένο» που ήταν κάποτε η μητέρα, να είναι αυτός ο καφκικός μηχανισμός – αόρατος μα πανταχού παρών. Γελάω σήμερα διότι όλα αυτά μου μοιάζουν και λίγο κωμικά. Τα κουβαλάω μέσα μου χωρίς να μου στενεύουν τον χώρο.

Καμία στεναχώρια· όχι πια. Ενα κερί αναμμένο είναι μόνον: η φλόγα του είναι όμορφη και ζεσταίνει αλλά δεν καίει». Οσην ώρα μιλά ο κύριος Γκρι ακούμε τους Mark Kozelek και Jimmy Lavelle να τραγουδούν το «Somehow the wonder of life prevails».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή