Τον χειμώνα του 1965, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκέι Ταλίζ, έπειτα από δέκα χρόνια συνεργασίας με τους New York Times, πήρε μεταγραφή για το περιοδικό Esquire. Η πρώτη του ανάθεση τον έφερε στο Λος Αντζελες. Επρεπε να πάρει συνέντευξη από τον Φρανκ Σινάτρα και να φτιάξει ένα «χορταστικό» προφίλ του. Δεν ήταν εύκολο. Ο «Mr Blue Eyes» πενηντάριζε, η καριέρα του δεν βρισκόταν στην καλύτερη στιγμή της, η ερωτική σχέση του με την 20χρονη Μία Φάροου (πέντε χρόνια μικρότερη από την κόρη του, Νάνσι) ήταν κάθε μέρα στα πρωτοσέλιδα. Επιπλέον, ένα ντοκιμαντέρ που είχε μόλις προβληθεί από το CBS με θέμα τη ζωή του έκανε έμμεσες πλην σαφείς νύξεις για τη σχέση του με τη μαφία κι εκείνος φοβόταν ότι ο αντίκτυπος μια τέτοιας αποκάλυψης στην κοινή γνώμη ίσως οδηγούσε στην ακύρωση της συμφωνίας του με το NBC για το τηλεοπτικό σόου «A man and his music».
Σε κάθε προσπάθειά του να τον προσεγγίσει, λοιπόν, ο Ταλίζ έβρισκε μπροστά του ένα τείχος αδιαπέραστο. Δεν πτοήθηκε. Αποφάσισε να μείνει στην πόλη και να κάνει το προφίλ του Σινάτρα… ερήμην του Σινάτρα.
Αρχισε να τον ακολουθεί παντού: σε στούντιο, μπαρ, εστιατόρια, στις μετακινήσεις του στους δρόμους του Χόλιγουντ. Εγινε σκιά του, καταγράφοντας τα πάντα. Επιπλέον, βρήκε ανθρώπους που τον ήξεραν καλά: πρώην και νυν συνεργάτες, μπάρμεν και γκαρσόνια, συγγενείς, φίλους, μερικές από τις πολυάριθμες γυναίκες που είχαν περάσει από τη ζωή του έστω και για μια νύχτα – το πιο συνηθισμένο, δηλαδή.
Αποτέλεσμα; Τον Απρίλιο του 1966, το Esquire κυκλοφόρησε με το πιο πλήρες πορτρέτο του θρυλικού τραγουδιστή που έχει γραφτεί ποτέ, ένα αριστουργηματικό κείμενο 55 σελίδων γραφομηχανής και περίπου 15.000 λέξεων. Αυτό το «κέντημα» δεν αποκάλυπτε μόνο την προσωπικότητα του Σινάτρα· τον τοποθετούσε, ως μία από αμέτρητες άλλες ψηφίδες, στον λαμπερό αλλά άκρως σκληρό, συχνά απάνθρωπο, κόσμο της σόουμπιζ και, φυσικά, στην εποχή του.
Σκηνή πρώτη
Ο σταρ, παρέα με δύο εντυπωσιακές ξανθές, πίνει το ποτό του σε πολυτελές μπαρ του Μπέβερλι Χιλς. Δεν λέει κουβέντα. Είναι εμφανώς κακοδιάθετος. Είναι αναμενόμενο. «Ο Φρανκ Σινάτρα έχει κρυολόγημα. Κι ο Σινάτρα με κρυολόγημα είναι σαν τον Πικάσο χωρίς μπογιές, σαν Φεράρι χωρίς καύσιμο – αλλά πολύ χειρότερα…». Ετσι ξεκινάει η αφήγηση του Ταλίζ και δίνει τον τίτλο σ’ ένα νέο λεύκωμα 244 σελίδων που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Taschen: «Frank Sinatra has a cold», σε 5.000 αντίτυπα. Ολα φέρουν την υπογραφή του συγγραφέα, που στα 84 του χρόνια σήμερα παραμένει αειθαλής και δραστήριος. Εκείνο το κείμενό του, άλλωστε, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου.
Παράλληλα με τη δική του εξιστόρηση των γεγονότων, μια δεύτερη: μέσω δεκάδων εικόνων, κυρίως του Φιλ Στερν (του μοναδικού φωτογράφου που είχε πρόσβαση στον «κόσμο» του Σινάτρα επί τέσσερις δεκαετίες) αλλά και των επίσης διάσημων συναδέλφων του Τζον Μπράισον, Τζον Ντόμινις και Τέρι Ο’ Νιλ. Μέσω αυτών τον ακολουθούμε από την προετοιμασία του γκαλά για την ορκωμοσία του προέδρου Κένεντι και διάφορες κοσμικές εμφανίσεις του, μέχρι το καμαρίνι του, κάζουαλ εξόδους με φίλους και συνεργάτες για μπίρες και χοτ-ντογκ, ακόμα και στο μπάνιο του, όπου ο Στερν «αιχμαλώτισε» με τη μηχανή του ένα στιγμιότυπο από το πρωινό του ξύρισμα!
Στα ατού της έκδοσης, που βγήκε στην αγορά με την αφορμή της συμπλήρωσης ενός αιώνα από τη γέννηση του Σινάτρα, ένα απάνθισμα δηλώσεων των συντελεστών για τον ίδιο. Ενα είδος αποτίμησης για μια από τις πιο γοητευτικές αλλά και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της αμερικανικής ποπ κουλτούρας. «Υπήρχε μέσα στον Φρανκ ένα απαίσιο τέρας, που ήθελε να γ… τον κόσμο, πριν ο κόσμος γ… τον ίδιο», γράφει ο Φιλ Στερν. Και ο νοών, νοείτω.