Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, εργάζεται ως εκπαιδευτικός και γράφει για τα βιβλία και την ανάγνωση. Εχει εκδώσει ένα πεζογραφικό βιβλίο και τέσσερις ποιητικές συλλογές. Η πιο πρόσφατη, με τον τίτλο «Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Φέτος είναι για μένα έτος Ηροδότου: έχω την «Ιστορία» του στο κομοδίνο μου και διαβάζω κάθε μέρα λίγες σελίδες απ’ αυτήν. Τώρα βρίσκομαι στη μέση του δεύτερου από τα εννέα βιβλία της. Διαβάζω, επίσης, «Το κόκκινο της φωτιάς» της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη και τον «Αρλεκίνο» του Γιώργου Λίλη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θα ήθελα να είμαι ο Χριστός στο διήγημα της Gloria Sawai «Η ημέρα που κάθισα με τον Ιησού στην ηλιόλουστη βεράντα και ένα αεράκι που σηκώθηκε μου άνοιξε το κιμονό και Εκείνος είδε τα στήθη μου».
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Να φάμε καταλανικό pan con tomate ή κρητικό ντάκο, συζητώντας για τη Βαρκελώνη, τον άγριο καπιταλισμό, το κάψιμο των βιβλίων και τη μελαγχολία.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Τα βιβλία του Ενρίκε Βίλα-Μάτας, που, ενώ εκ του θέματός τους μοιάζουν συναρπαστικά, αποδεικνύονται τελικά ανούσια.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το τελευταίο βιβλίο που με συγκίνησε κυριολεκτικά πρέπει να ήταν «Ο κόμης Μοντεχρήστος» του Αλέξανδρου Δουμά, που το είχα διαβάσει στα δώδεκα μου χρόνια. Τελευταίο που με συγκίνησε για την τέχνη της γραφής του και τη βαθιά ανθρωπιά του είναι «Το δέντρο του Ιούδα» του Μιχάλη Μακρόπουλου.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Τόσο πολλά. Θα πω την «Αινειάδα» του Βιργίλιου, που αποτελεί ένα από τα δυο τρία θεμέλια της δυτικής λογοτεχνίας.
«Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής» στην Ελλάδα και στον κόσμο του 2016;
Ο,τι έκανε ανέκαθεν: παρατηρεί και διακρίνει, μέσα στο κοινότοπο και στο καθημερινό, το θαύμα και το κάνει ορατό και για τους άλλους. Ο έρωτας κάνει το ίδιο για τους ερωτευμένους· ο ποιητής όμως το κάνει αυτό συνειδητά.
Σε καιρούς χαλεπούς, η ποίηση χρειάζεται τελικώς;
Σε αυτούς ακριβώς τους καιρούς έχει την περισσότερη δουλειά ο ποιητής, και η ποίηση έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων τεχνών ότι είναι αυτή που λιγότερο απορροφήθηκε από την αγορά και μετατράπηκε σε καταναλωτικό αγαθό.
Εχετε Facebook, Twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Μόνο Facebook, το οποίο είναι για μένα ταυτόχρονα τόπος συνάντησης με ανθρώπους και τόπος δοκιμής των δημιουργικών μου εγχειρημάτων.