Μου είπε: «Εχω άγχος». Εκείνος τη ρώτησε «Ξέρεις γιατί έχεις άγχος;». Εκείνη δεν μίλησε. «Μπορεί να κάνω λάθος», είπε εκείνος, «αλλά νομίζω πως έχεις άγχος επειδή έχεις ενοχές. Κι έχεις ενοχές επειδή δεν βάζεις όρια. Και δεν βάζεις όρια επειδή έχεις έναν μύχιο, διαρκή φόβο απώλειας. Διότι όρια σημαίνει αποκλείω πράγματα, ανθρώπους, επιλογές, κάτι πάντοτε μένει απέξω, κάτι χάνω προκειμένου να στοχεύσω καλύτερα. Εσύ θες να τα κάνεις όλα, με όλους».
«Δεν έχω κάνει τίποτα σε κανέναν για να έχω ενοχές όμως», παραπονέθηκε εκείνη. «Αυτό σημαίνει πως δεν έχεις τύψεις· άλλο οι τύψεις, άλλο η ενοχή. Τύψεις συνειδήσεως έχεις για κάτι που έκανες· η ενοχή όμως δεν συνδέεται με καμία πράξη. Ξυπνάς με αυτή – όπως ο Γιόζεφ Κ. στην καφκική “Δίκη”: ένα πρωί δύο άγνωστοι τον συλλαμβάνουν στην κρεβατοκάμαρά του χωρίς ποτέ να του εξηγούν τον λόγο – κι ωστόσο, αυτός ουδέποτε ρωτάει ποια είναι η κατηγορία, απλώς την δέχεται, είναι ήδη ένοχος μέσα του προτού τον κρίνει κάποιο δικαστήριο».
Ο κύριος Γκρι τρέμει όταν παριστάνει τον «κομπογιαννίτη ψυχολόγο», όπως του αρέσει να χαρακτηρίζει κάθε τόσο τον εαυτό του. Μια φίλη του όμως έχει αυτή την ακατάπαυστη ανάγκη από τέτοιες ψυχολογίες του ποδαριού κι εκείνος δεν μπορεί να της αρνηθεί όταν ζητά τη συνδρομή του. Μάλιστα, ο κύριος Γκρι λέει πως η έξυπνη και ικανή, κατά τα άλλα, κοπέλα μοιάζει να υποφέρει από «δυσφορική μανία»: μελαγχολία που δεν εκφράζεται με κατατονία αλλά με ξέφρενη, ασταμάτητη, ψυχαναγκαστική δραστηριότητα.
Πολλές φορές φαντάζεται την κοπέλα αυτή να απομακρύνεται απ’ όλους και απ’ όλα και να απομονώνεται μήπως και βρει λίγο τον εαυτό της, ή αλλιώς να εντοπίσει αυτό που ο ίδιος ονομάζει «Αδιατάρακτα τοπία».
«Εννοείται πως ούτε αυτός είναι δικός μου όρος», διευκρινίζει ο κύριος Γκρι. «Για την ακρίβεια, είναι η μετάφραση του πρωτότυπου τίτλου –Undisturbed places– ενός τετράλεπτου βίντεο από τον Maciej Tomkow στην υποβλητική μουσική του Patryk Scelina». Ο κύριος Γκρι μου δείχνει το σύντομο βίντεο με τις υπερβατικές εικόνες που πολύ γρήγορα σου δίνουν την αίσθηση του διεσταλμένου χρόνου: οι στατικές κάμερες καταγράφουν τη χρονική ροή, σε time-lapse, από την ημέρα στη νύχτα και από τη νύχτα στην ημέρα, τοποθετημένες στις άγριες και γαλήνιες ερημιές της Ναμίμπια και της Μποτσουάνα, με τον φακό τους τραβηγμένο ψηλά, προς τον ουρανό, άλλοτε αποτυπώνοντας τα ρευστά, φευγαλέα νέφη του πρωινού και άλλοτε τα νυχτερινά γαλακτώδη νήματα της σπείρας του Γαλαξία μας (όπως στη σημερινή φωτογραφία). Ο χρόνος αρχίζει να υποφέρεται καθώς παύει να είναι πέρασμα και γίνεται διάρκεια. Ισως μόνον έτσι να μπορεί κάποιος να αντέξει τον χρόνο – και κάπως έτσι αυτά τα “αδιατάρακτα τοπία” να γίνουν τόποι εσωτερικής πύκνωσης. Θέλω να πω, οι εικόνες αυτές μοιάζουν να μας υπενθυμίζουν κάτι που έχουμε ξεχάσει. Κι εσύ ή εγώ ή η φίλη που μοιάζει να κυνηγάει αδιάκοπα τη σκιά της, δεν χρειάζεται να τρέξουμε ώς τη Ναμίμπια για να βρούμε τα αδιατάρακτα τοπία που τόσο έχουμε ανάγκη».