500 λέξεις με τη Δήμητρα Κολλιάκου

500 λέξεις με τη Δήμητρα Κολλιάκου

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γεννήθηκε στην Αθήνα το ’68. Σπουδές φιλολογίας στη Φιλοσοφική Αθηνών, θεωρητική γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Newcastle (1995-2010). Eρευνητικό έργο και μία μονογραφία. Από το 2010, με την οικογένειά της στο Παρίσι. Οργανική θέση στη μέση εκπαίδευση. Ξεκίνησε με (από!) το «Μαγείο» (Εστία, 1999) και πρόσφατα δημοσίευσε το πέμπτο της βιβλίο («Hμισυ του παντός», εκδόσεις Πατάκη). Τρεις βραβεύσεις – βραβείο μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών για τη «Θερμοκρασία δωματίου». Γράφει για να επεξεργάζεται τα πράγματα και γιατί βρίσκει τον χρόνο.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

Διηγήματα του Ακουταγκάουα, «Από τη ζωή των μελισσών» (το επιστημονικό σύγγραμμα του Frisch), το «République-Bastille» της Μέλπως Αξιώτη.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ο Οδυσσέας, γιατί ήταν πολύτροπος και γιατί τον αγαπούσε μια σπουδαία θεά.

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με τον Τζ. Μ. Κούτσι, απ’ τους εν ζωή.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Κάποιο απ’ τα μπεστ σέλερ που διαβάζουν πολλοί έφηβοι.

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

Η «Αισθηματική αγωγή» (Φλομπέρ) – το διάβασα πρόσφατα.

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;

Τη «Θεία Κωμωδία».

Δυο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο;

Θέλοντας να επιλύσει δικά της θέματα, μια κοπέλα εμπλέκεται στα προσωπικά άλλων και γίνεται μάρτυρας ενός δράματος που δεν μπορεί να το εμποδίσει. Θα όφειλε να αναλάβει την ευθύνη ανθρώπων που δεν είναι σε θέση να φροντίσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους; Και μια τέτοια ευθύνη μπορεί να μεταμορφώσει τη σχέση της μ’ έναν δεύτερο παθητικό μάρτυρα, που είναι και το πρόσωπο που βρίσκεται πλησιέστερα στα θύματα; Τοποθετημένο σε μια σύγχρονη, πνιγηρή ελληνική πραγματικότητα, το μυθιστόρημα διαπραγματεύεται την ενοχή, και με τις δύο έννοιες της λέξης: ευθύνη/υπαιτιότητα και τύψη.

Μνήμη, παρελθόν, επινόηση: τελικώς είναι το ίδιο και το αυτό;

Δεν υπάρχει σκέτη επινόηση, όπως δεν υπάρχει σκέτη μνήμη. Ανοικοδομώντας κάποιο παρελθόν, πάντα σ’ έναν βαθμό το επινοούμε: έτσι λειτουργεί η μνήμη – το ξέρουμε πλέον κι απ’ την ψυχολογία αυτό. Στη λογοτεχνία, η επινόηση ερμηνεύει τη μνήμη, στήνοντας έναν κόσμο που δεν κοπιάρει στείρα τον πραγματικό, αλλά σε μια νοητή ζυγαριά βαραίνει περισσότερο. Το ψέμα πρέπει να είναι αληθινό. Μόνο τότε η μυθοπλασία, ψευδόμενη, θα μιλήσει για την πραγματικότητα καλύτερα απ’ ό,τι μια άμεση και «αληθής» αναπαραγωγή γεγονότων θα μπορούσε να το κάνει. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του εγχειρήματος είναι ότι και ο ίδιος ο γράφων είναι η «επινόηση» ενός ασυνάρτητου ακόμη παρόντος.

Εχετε φβ, τουίτερ; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;

Είχα για λίγο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή