500 λέξεις με τον Γιώργο Αλισάνογλου

500 λέξεις με τον Γιώργο Αλισάνογλου

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Γιώργος Αλισάνογλου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1975. Σπούδασε Κοινωνιολογία. Από τον Νοέμβριο του 2005 διατηρεί τις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν στη Θεσσαλονίκη. Εχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές, με τελευταία τη συλλογή «Παιχνιδότοπος – Τραύμα για 9 μήνες και 3 εποχές», εκδ. Κίχλη 2016.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

Μαργκαρέτε Μπούμπερ – Νόιμαν «Μίλενα από την Πράγα», εκδ. Κίχλη. Idea Vilarino «Το άνθος της στάχτης», εκδ. Gutenberg. Michael Hofmann «Nights in the iron hotel», εκδ. Faber & Faber.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ο Ολιβέιρα από το «Κουτσό» του Κορτάσαρ. Ο άνθρωπος μόνος. Ο κρίσιμος άνθρωπος. Ο άνθρωπος ερωτευμένος και κυνηγημένος μέσα στα σύγχρονα αστικά κέντρα. Κυρίως, ο άνθρωπος που αγωνιά και ταυτόχρονα περιγελά τα πάντα. Που επινοεί τον εαυτό του και τον κόσμο ξανά και ξανά.

Με ποιον  ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με έναν άσημο ποιητή από την Ινδία ή από την Παταγωνία. Να μάθω πώς σκέφτεται, πώς ερμηνεύει, πώς επηρεάζεται ένας δημιουργός σε άλλα, μακρινά μέρη –αγέννητων άγνωστων πολιτισμών– για μένα. Πώς μεταγράφει τη δική του καθημερινή «συνθήκη» στην αισθητική της γλώσσας.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Δεν υπάρχει.

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

Το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Βίλχελμ Μίλερ, σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, εκδ. Αγρα. Αυτό το βαθύ λυρικό «τραύμα» που συν/πορεύεται και συνομιλεί –δύο και πλέον αιώνες μετά– με τον ίδιο απαράμιλλο τρόπο με «την έρημο των ημερών μας, με το ίδιο ανοιξιάτικο όνειρο στην καρδιά του χειμώνα…».

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;

Το «Βιργιλίου θάνατος» του Χέρμαν Μπροχ.

Τι ακριβώς είναι ο «Παιχνιδότοπος»; Είναι όντως ένα τοπίο αλλού;

Είναι σίγουρα ένας κόσμος παρακείμενος. Ισως ένας τόπος κατακερματισμένος, ένα σύμπαν από ετερόκλητα υλικά που αποτυπώνουν τον αιμάτινο κύκλο της Ιστορίας. Ενα σύνολο θραυσμάτων ποιητικού λόγου που μιλούν για το βαθύ τραύμα του πολέμου, του έρωτα, της γραφής. « (…) Φθινόπωρο στον πολιτισμό / μα μνήμη άνοιξης μοιάζει να τους οδηγεί στον ουρανό / 7 λεύγες κάτω από τη ρίμα του καιρού – θαμμένοι / εκεί όπου ανθίζει μια Αλεξάνδρεια του νου / – και όλοι οι νεκροί υποκλίνονται σ’ αυτό.»

Και τι σημαίνει ο αινιγματικός υπότιτλος «Τραύμα για 9 μήνες και 3 εποχές»;

Προφανώς ο υπότιτλος παραπέμπει σε μια κυοφορία. Μια γυναίκα μετανάστρια ενώ κυοφορεί τον γιο της –που είναι και ο αφηγητής του βιβλίου– περιδιαβαίνει στα ερείπια της Ευρώπης και του κόσμου καταγράφοντας εσωτερικούς και εξωτερικούς πολέμους, την αποτυχία των ουτοπιών και των επαναστάσεων. Το βιβλίο καταλήγει στην τελευταία ενότητα «Ορια Ανοιξης» – όπου το παιδί είναι διαρκώς «ετοιμόγεννο», μα δεν γεννιέται. Πρόκειται για μια αλληγορική κραυγή αγωνίας για όλα τα αγέννητα παιδιά που βιώνουν ή πρόκειται να βιώσουν  το αναπόφευκτο μέλλον – τραύμα στην πορεία τους προς το όριο – όνειρο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή