Το χρονογράφημα υπήρξε μια παραδοσιακή τέχνη των εφημερίδων για πολλές δεκαετίες. Στη σύγχρονη τεχνολογία του Διαδικτύου, πολλοί φαίνεται να ζηλεύουν κατά καιρούς τη χάρη του, αλλά λίγοι είναι ικανοί να την εξασκήσουν με τις αρετές που το χαρακτηρίζουν. Να είναι ένα κείμενο ακριβές, πυκνό, με προσωπικότητα, να έχει άποψη, αλλά όχι φανατισμό, να είναι οικείο, αλλά όχι διαχυτικό. Ολα αυτά, δηλαδή, που συναντά κανείς στα σχόλια του Νότη Μαυρουδή, στη σελίδα του στο Facebook. Aντίθετα απ’ ό,τι θα πίστευε κανείς, τα σχόλια του καταξιωμένου συνθέτη δεν εξαντλούνται στη μουσική, αλλά αφορούν και χίλια δυο ζητήματα από την καθημερινότητά μας, την πολιτική, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις, το προσφυγικό, την τρομοκρατία. Αυτά τα κείμενα συγκέντρωσε στο τέταρτο βιβλίο του, 285 σελίδων, που ονομάζει «Book Face» (εκδόσεις Γαβριηλίδης), το στολίζουν δε μικρά σκίτσα του ακριβοθώρητου ερμηνευτή μας, Πέτρου Πανδή.
Σκέψεις και απόψεις που αντέχουν στον χρόνο, με μικρές, περιεκτικές επεξηγήσεις που προστέθηκαν, θυμίζοντας στον αναγνώστη την αφορμή που τα γέννησε. Ξεκινώντας από το 2012 (όπως τότε που παρακολουθεί κατάπληκτος το αναίσθητο γλέντι μιας παρέας σ’ ένα χωριό έξω από την Πάτρα, την ώρα που λαμπάδιαζε το διπλανό δάσος), ο Μαυρουδής δεν ακολουθεί τους κανόνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σχολιάζει από νωρίς το προσφυγικό (προτού αρχίσει να μας απασχολεί στο σπίτι μας), τον χώρο του δισκογραφικού εμπορίου, το κλείσιμο των δισκοπωλείων, την πνευματική κλοπή, την έννοια της ακρόασης σε συνάρτηση με την εκπαίδευση της νόησης. Ο εκλεκτός κιθαριστής και συνθέτης στέκεται σε γεγονότα όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η έκπτωση της σύγχρονης Αριστεράς. Από τα ωραιότερα κείμενά του, εκείνο με τον τίτλο «Apocalypse Now». Χρησιμοποιεί την αναφορά στον Κόπολα για να σχολιάσει τις νέες συνήθειες, τη διχαστική αντιπαλότητα «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί», το ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας Αριστεράς που δεν σχετίζεται με εκείνη των νεανικών του χρόνων. Αυτή η εξομολόγηση-απόρριψη για την «πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά», που «δεν διστάζει να διασυρθεί μέσα από το γνωστό σύνδρομο της διάσπασης, της ρήξης, των αντιφάσεων και των λεκτικών πυροτεχνημάτων», είναι από τις πιο δυνατές εξομολογήσεις ενός ανθρώπου που η ευγένειά του δεν τον εμποδίζει να είναι εύστοχος και καυστικός.