H σειρά «Les Prix Nobel» εγκαινιάστηκε το 1901 και είναι ένας μικρός θησαυρός καθώς περιλαμβάνει την ανασκόπηση των τελετών βράβευσης που πραγματοποιούνται στη Στοκχόλμη και στο Οσλο, καθώς και βιογραφικά όσων βραβεύτηκαν το αμέσως προηγούμενο έτος.
Βραβευμένος με το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 1929, ο συγγραφέας του «Μαγικού βουνού» έγραψε ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα για τις ανάγκες της σειράς στον τόμο του Οκτωβρίου του 1930. Χάρη στη μετάφραση της Μαρίας Τσάκος για λογαριασμό του ιστολογίου dim/art, το σπάνιο αυτό ντοκουμέντο υπάρχει και στα ελληνικά.
Το κείμενο φέρει, ευτυχώς, την έντονα προσωπική σφραγίδα του Μαν. «Σιχαινόμουν το σχολείο και από την πρώτη έως την τελευταία τάξη απέτυχα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του, όπως άλλωστε και σε κάθε έξωθεν απαίτηση, εξαιτίας μιας εσωτερικής αντίστασης που με παρέλυε και την οποία, αργότερα, με μεγάλη δυσκολία, έμαθα να καταπολεμώ. Οποια μόρφωση διαθέτω την απέκτησα με έναν ελεύθερο και αυτοδιδακτικό τρόπο. Η επίσημη παιδεία απέτυχε να ενσταλάξει μέσα μου ακόμα και την πιο στοιχειώδη γνώση».
Αναφέρεται σε όλα τα λογοτεχνικά του έργα, αλλά θεωρεί τις «Εξομολογήσεις του απατεώνα Φέλιξ Κρουλ» ως, ίσως, το πιο προσωπικό πράγμα που έγραψε, «με την έννοια ότι αντιπροσωπεύει τον τρόπο με τον οποίον καταπιάνομαι με την παράδοση: με αγάπη αλλά, την ίδια στιγμή, και με διάθεση αποδόμησης, κάτι που κυριαρχεί στο έργο μου ως συγγραφέα».
Το φθινόπωρο του 1924, ύστερα από παρατεταμένες καθυστερήσεις, εκδόθηκε το «Μαγικό βουνό». «Οι προβληματισμοί που έθετε το μυθιστόρημα δεν είχαν μεν απήχηση στις μάζες, αφενός όμως ενδιέφεραν έντονα τους διανοουμένους και αφετέρου οι δυσκολίες των καιρών είχαν αυξήσει τη δεκτικότητα του κοινού σε τέτοιο βαθμό που να ευνοείται το συγκεκριμένο προϊόν, το οποίο μεταχειρίζονταν με εσκεμμένη επιπολαιότητα τη λογοτεχνική φόρμα του μυθιστορήματος».
Η απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς διακρίσεων για τον Τόμας Μαν. Και το αυτοβιογραφικό σημείωμα «κλείνει» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με μια εξομολόγηση. «Πρέπει όμως να πω ότι όλη αυτή η αναταραχή που προκάλεσε η επιτυχία δεν κατάφερε ποτέ να μετριάσει την απόλυτη συναίσθηση της σχετικότητας των ερήμων εντός μου, ούτε κατάφερε έστω και για ένα λεπτό να αμβλύνει την αιχμή της αυτοκριτικής μου. Μόνο το μέλλον θα κρίνει με σιγουριά την αξία και τη σημασία του έργου μου για τις ερχόμενες γενιές· για μένα δεν είναι παρά τα χνάρια μιας ζωής που την έζησα συνειδητά, δηλαδή ευσυνείδητα».