Λέγε με καπετάν Αχαμπ

2' 29" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​ερικές από τις πιο ωραίες ιστορίες, λέει ο κύριος Γκρι, είναι αυτές που αναφέρονται σε άλλες ιστορίες. Τον προκαλώ να μου πει μια τέτοια κι εκείνος, αφού σκέφτεται για λίγο, μνημονεύει τον Ρέι Μπράντμπερι (1921-2012). «Επιτέλους», λέει, «πάντοτε έψαχνα μια αφορμή για να αναφέρω εδώ αυτόν τον εκπληκτικό συγγραφέα του “Φαρενάιτ 451”, των “Χρονικών του Αρη” και τόσων άλλων ερεθιστικών διηγημάτων του αλλόκοτου και του παράδοξου».

Λοιπόν, ο Μπράντμπερι λάτρευε τις ταινίες του Τζον Χιούστον από τότε που πρωτοείδε το «Γεράκι της Μάλτας». Ζήτησε να τον συναντήσει, του έδωσε τα βιβλία του και του είπε: «Αν σου αρέσουν, μια μέρα να συνεργαστούμε». Περνάνε δύο χρόνια, το τηλέφωνο χτυπάει και είναι ο Χιούστον, ο οποίος λέει στον Μπράντμπερι: «Τι θα έλεγες να έρθεις να με βρεις στην Ευρώπη και να γράψεις το σενάριο πάνω στο “Μόμπι Ντικ”»;

Ο Μπράντμπερι σκίρτησε, δεν είχε όμως διαβάσει ποτέ ολόκληρο τον «Μόμπι Ντικ». Οπότε, λέει στον Χιούστον, «Κάτσε να πάω σπίτι, να δοκιμάσω να τον διαβάσω και μιλάμε πάλι αύριο». Και πιάνει το βιβλίο, όχι από την αρχή αλλά από τη μέση. Και η ποίησή του τον αιχμαλωτίζει. Ο Μπράντμπερι σκέφτεται: «Ο Σαίξπηρ ήταν που έγραψε το “Μόμπι Ντικ”· απλώς χρησιμοποίησε τον Μέλβιλ σαν μέντιουμ».

Ο Μπράντμπερι έγραψε την αρχή του σεναρίου πάνω στο καράβι, εν πλω στον Ατλαντικό, από την Αμερική στη Βρετανία. Και φτάνει κάποτε στο Λονδίνο και ξυπνάει ένα πρωί, πάει και στέκεται στον καθρέφτη και λέει στον εαυτό του: «Είμαι ο Χέρμαν Μέλβιλ. Το φάντασμα του Μέλβιλ μιλά μέσα από μένα». Εκείνη την ημέρα έγραψε τις τελευταίες τριάντα σελίδες του σεναρίου, σε μια εκρηκτική στιγμή δημιουργικού πάθους. Και πηγαίνει το σενάριο στον Χιούστον, αυτός το διαβάζει, και αναφωνεί «Μα την πίστη μου, αυτό είναι!».

Ο «Μόμπι Ντικ» του Χιούστον προβλήθηκε το 1956, με έναν υπέροχο Γκρέγκορι Πεκ να παίρνει τον ρόλο του εμμονικού, αυτοκαταστροφικού καπετάν Αχαμπ. «Η πλάκα είναι», λέει ο κύριος Γκρι, «ότι ο Πεκ ξαφνιάστηκε που του έδωσαν αυτόν τον ρόλο. Πάντοτε έλεγε πως ο ιδανικός για τον ρόλο του Αχαμπ θα ήταν ο ίδιος ο Χιούστον»…

Ο κύριος Γκρι λατρεύει τον Μπράντμπερι διότι, όπως λέει, εκτός από δεινός παραμυθάς («μέγας διηγηματογράφος»), είχε αυτή την υπέρμετρα θετική, ξεροκέφαλα αισιόδοξη οπτική πάνω στα πράγματα. Ο ίδιος ο Μπράντμπερι βέβαια δεν πίστευε στην αισιοδοξία αλλά στη «θετική ματιά πάνω στα πράγματα». «Είναι κάτι διαφορετικό», λέει σε μια ωραία, εμπνευσμένη του συνέντευξη στο The Paris Review. «Εάν κάθε μέρα της ζωής σου συμπεριφέρεσαι σαν να βρίσκεσαι συνεχώς στην κορυφή του γενετικού σου υλικού, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δοκιμάστε το. Ανακαλύψτε το. Δεν το ξέρετε – δεν το έχετε κάνει ακόμα. Πρέπει να ζείτε τη ζωή σας καβάλα στην κορφή της φωνής σας! Παρατεντώνοντας τα πνευμόνια, να κραυγάζετε και να ακούτε μετά την ηχώ της φωνής σας. Πολλά χρόνια πριν, πήρα ένα σπουδαίο μάθημα. Η μητέρα μου μας είχε μαγειρέψει υπέροχους σουηδικούς κεφτέδες κι όταν άδειασα το πιάτο μου, το έσπρωξα και είπα, “Θεέ μου, ήταν φανταστικοί”. Κι ο αδελφός μου είπε, “Οχι ήταν απλώς καλοί”. Βλέπετε τη διαφορά»;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή