Ιστορίες της Νέας Υόρκης

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Το μοιραίο έτος είναι 1922. Αλλά αυτήν τη φορά δεν πρόκειται για μια στενάχωρη ιστορία με τραγωδίες προσφύγων. Διότι ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα ή η Ιωνία. Είναι η Νέα Υόρκη των Roaring Twenties. Εκεί, το ’22, ένας κύριος ονόματι Χάρολντ Ρος σχεδιάζει ένα νέο περιοδικό. Κανένας όμως δεν τον εμπιστεύεται και ο Ρος τριγυρνά με ένα προσχέδιο υπό μάλης προσπαθώντας να βρει χρηματοδότη.

Κάποτε ο θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Κάουφμαν συστήνει τον Ρος σε έναν νεαρό εκατομμυριούχο, τον Ραούλ Φλάισερμαν. Πάνω σε ένα παιχνίδι πόκερ, ο επίμονος Ρος δεν τον αφήνει σε ησυχία. Ο νεαρός Ραούλ πείθεται να ρίξει τα χρήματά του στο νέο περιοδικό. Ετσι, στις 21 Φεβρουαρίου του 1925 εμφανίζεται στα newstands της πόλης το πρώτο τεύχος του εντύπου με την ονομασία The New Yorker. Εντυπώσεις: σχεδιαστικά είναι απαίσιο· οι ιστορίες που δημοσιεύει ανιαρές και τα σκίτσα δίχως ίχνος χιούμορ.

Αρχικά, το τιράζ αριθμεί 15.000 τεύχη. Μέσα σε επτά μήνες πέφτει στις 2.500 και ο Φλάισερμαν απειλεί πως θα αποσυρθεί. Σε μια γαμήλια δεξίωση, ο Ρος τού γίνεται και πάλι τσιμπούρι. Ο συγγραφέας Τζέιμς Θέρμπερ θα καταγράψει πολύ γλαφυρά το στενό μαρκάρισμα του φιλόδοξου –όσο και απελπισμένου– διευθυντή στον εκδότη. Τελικώς, ο Φλάισερμαν χώνει το χέρι ακόμη πιο βαθιά στην τσέπη. Η επιμονή του Ρος έπιασε τόπο. Σταδιακά, το περιοδικό θα απογειωθεί. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

Στο άρθρο του «Η γέννηση του διηγήματος του The New Yorker» (The Birth of «The New Yorker Story»), ο Τζόναθαν Φράνζεν μνημονεύει πόσο γρήγορα το ιστορικό έντυπο κατέκτησε την αγορά του διηγήματος στις ΗΠΑ, φιλοξενώντας τις κορυφαίες πένες του είδους. Ειδικά κατά τη δεκαετία του ’50, σημειώνει ο Φράνζεν, το λεγόμενο «The New Yorker Story» ήταν πλέον ένα λογοτεχνικό είδος από μόνο του – χώρια τα προφίλ και τα ρεπορτάζ των δέκα και είκοσι χιλιάδων λέξεων από μετρ του είδους (όπως ο δεξιοτέχνης Τζόζεφ Μίτσελ, τον οποίο ο κύριος Γκρι επέλεξε για τη σημερινή φωτογραφία), που έμοιαζαν και αυτά σαν εξαιρετικά καλογραμμένα διηγήματα (μείον την επινόηση).

Η κορυφαία εποχή του «The New Yorker Story» συνέπεσε με την απόσυρση του ιδρυτή του, Χάρολντ Ρος, και την ανάληψη της διεύθυνσης από τον Ουίλιαμ Σον, το 1952. Η μελαγχολία των προαστίων, η αποξένωση στην αχανή μητρόπολη, η απιστία, οι νευρωτικές γυναίκες και οι ανασφαλείς άνδρες, οι δυσλειτουργικές οικογένειες και οι αποτυχημένοι γάμοι ήταν μερικά από τα θέματα που επανέρχονταν στα διηγήματα των φιλοξενούμενων συγγραφέων (ατμόσφαιρες που παραπέμπουν στο δημοφιλές «Mad Men»), πάνω απ’ όλα όμως, όπως υπογραμμίζει ο Φράνζεν, στα εκπληκτικά διηγήματα του μεγάλου Τζον Τσίβερ.

Μαζί με τον Τζον Απνταϊκ, ο Τσίβερ ήταν αυτός που μέσα σε εκείνη τη δεκαετία απογείωσε τη διηγηματογραφία του περιοδικού. Οπως λέει ο κύριος Γκρι: «Δεν διαβάζω το The New Yorker για να ενημερώνομαι. Το διαβάζω για τις ιστορίες του. Επινοημένες ή πραγματικές, αδιάφορο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή