Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε Ιστορία και Συντήρηση Ζωγραφικής στην Αθήνα και στη Φλωρεντία. Το 2008 κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο «Ο Ζέφυρος στο Πεκίνο» από τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες και τον Ιούνιο του 2016 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Ιζολάρια» από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Βιβλίο της ανησυχίας» του Φερνάντο Πεσσόα, το «I was Vermeer» του Frank Wynne και τις «Φωνές» του Αντόνιο Πόρτσια.
Ποιος ήρωας λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θα ήθελα να ήμουν ο πρίγκιπας Μίσκιν από τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, για να μπορώ να νιώθω πως είμαι ένας πραγματικά ελεύθερος και βαθιά καλός άνθρωπος. Εναλλακτικά, θα μου άρεσε να ήμουν ένας οποιοσδήποτε ήρωας/ηρωίδα σε κάποιο από τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά. Νομίζω ότι θα περνούσα πολύ ωραία εκεί μέσα!
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε; Ή να ταξιδέψετε μαζί;
Τα περισσότερα βιβλία και οι συγγραφείς τους και με «τρέφουν» και με «ταξιδεύουν». Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα, αν είχα την ευκαιρία, να κάνω ένα αληθινό ταξίδι με τον Bruce Chatwin σε κάποια γωνιά του πλανήτη.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Προσπαθώ να επιλέγω βιβλία που δεν θα με απογοητεύσουν. Οταν κάνω λάθος επιλογές δεν θυμώνω με τα βιβλία αλλά με τον εαυτό μου.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Ο «Επικίνδυνος οίκτος» του Στέφαν Τσβάιχ.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δυστυχώς είναι μακρύς ο κατάλογος, «Ο Πύργος» του Κάφκα μού έρχεται πρώτος στο μυαλό.
«Ιζολάρια», τίτλος που παραπέμπει στην έννοια του ταξιδιού. Είναι μόνο ταξίδια στον χώρο όμως; Ή και στον χρόνο – ή και κάπου αλλού;
Είναι ταξίδια παντού, όπου μπορεί να βρεθεί η σάρκα, ο νους, η ψυχή.
Ειδικά η έννοια του νησιού φαίνεται να παίζει κομβικό ρόλο στο βιβλίο. Είναι και οι άνθρωποι νησιά;
Πάντα έβρισκα πολύ παρηγορητικούς τους στίχους του John Donne: «Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα νησί… κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου…». Νομίζω όμως ότι έρχονται στιγμές στη ζωή που οι άνθρωποι μπορεί να γίνονται ή να μοιάζουν με νησιά, μοναχικά, αποκομμένα από την ηπειρωτική γη. Για να τους προσεγγίσει κανείς ίσως χρειάζεται πολύ κουπί ή πολύ κολύμπι, όμως στο μικρό, κοντινό μας αυτό νησιωτικό σύμπαν συνήθως κρύβονται τα πιο συναρπαστικά ταξίδια.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Γράφω, διαβάζω και ζω χωρίς Facebook και Twitter.