Θυμάμαι το ενυδρείο του αδελφού μου. Κάθε φορά που το παρατηρούσα νύχτα, με τα φώτα σβηστά, ήταν σαν να αιωρείται στο σκοτεινό κενό. Ενας υγρός μα συμπαγής κόσμος με πολύχρωμα τροπικά ψάρια που πάντοτε είχα την εντύπωση πως φωσφόριζαν.
Από μικρός ήθελα ένα –μικρό έστω– ενυδρείο αλλά η μητέρα μας ήταν ανένδοτη: τα ψάρια, έλεγε, φέρνουν γρουσουζιά, όπως και το να τα βλέπεις στον ύπνο σου να σπαρταράνε: μεγάλο κακό θα σε βρει και άλλα τέτοια αρχαϊκά. Αναπόφευκτα, ο αδελφός μου απέκτησε το δικό του ενυδρείο χρόνια αφού αποχωρίστηκε την πατρική εστία.
Ο κύριος Γκρι γνωρίζει την αδυναμία μου όχι μόνον στα μικρά, ιδιωτικά ενυδρεία μα και στα μεγάλα – στα υδάτινα μουσεία. Οταν πέτυχε μια εξομολογητική αφήγηση της Αμερικανίδας συγγραφέως Λίντσεϊ Χάτον (Lindsay Hatton) στο Literary Hub, έσπευσε να τη μοιραστεί μαζί μου. Η Χάτον γεννήθηκε και μεγάλωσε στο παραθαλάσσιο Μόντερεϊ της Καλιφόρνιας το 1979. Τι θυμάται από την παιδική της ηλικία: το γραφικό (τότε) Μόντερεϊ, την απαράμιλλη ομορφιά της μητέρας της, τη δική της ασχήμια και τα εγκαίνια του (ιστορικού σήμερα) ενυδρείου της πόλης (απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία).
Εκεί έπιασε δουλειά ως έφηβη και από την αρχή λάτρεψε το ενυδρείο και τις ξεναγήσεις που έκανε στους τουρίστες, αναμειγνύοντας αλήθειες με ψέματα για τα ζωντανά εκθέματα και τη ζωή στον ωκεανό.
Ερωτεύτηκε, φλέρταρε με το γράψιμο, εγκατέλειψε όμως για να εργαστεί σε τράπεζα (με βαριά καρδιά), μετακομίζοντας στην Ανατολική Ακτή. Ομόρφυνε κάπως, έκανε οικογένεια, την ίδια στιγμή που το Μόντερεϊ έπαψε να είναι γραφικό και η μητέρα της ασχήμυνε επειδή αρρώστησε.
Ο θάνατος της μητέρας ξύπνησε τη συγγραφέα μέσα της. Είδε τον γενέθλιο τόπο της αλλιώς και έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου με τον τίτλο «Monterey Bay» (εκδ. Penguin). «Αγαπώ το Μόντερεϊ αλλά δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Νομίζω πως κανένας δεν μπορεί να είναι στ’ αλήθεια ερωτευμένος με τον γενέθλιο τόπο του: υπάρχει πολλή ιστορία εκεί, πολλά που θες να διεκδικήσεις και να αποκηρύξεις», γράφει.
Η Χάτον επέστρεψε και στο ενυδρείο της πόλης. «Τα μέρη που εκθέτουν πράγματα είναι στοιχειωμένα», σχολιάζει τώρα. «Ακόμα και στα καλύτερα ενυδρεία, όπως αυτό του Μόντερεϊ, έχεις μιαν αίσθηση ότι κοιτάς τα ψάρια, μα αυτό που βλέπεις είναι οπτασίες που θυμίζουν ψάρια».
Θυμάμαι τις επισκέψεις μου στο ενυδρείο του Κόνι Αϊλαντ, στις ανατολικές ακρώρειες του Μπρούκλιν· και στο Κέιπ Τάουν, στο «Ενυδρείο των Δύο Ωκεανών» (ως γνωστόν, η Νότια Αφρική βρέχεται από τον Ατλαντικό και από τον Ινδικό). Ο αδελφός μου αναπολεί καμιά φορά το δικό του, μικρό ενυδρείο. Ηταν πάντοτε σχολαστικός με τη φροντίδα του, στα όρια μιας ιδιότυπης τρυφερότητας. Σε πτήση του μετά διανυκτερεύσεως στο εξωτερικό, μια καταιγίδα προκάλεσε διακοπή ρεύματος στην περιοχή του, στη Βούλα. Το ενυδρείο έπαψε να θερμαίνεται και να παράγει οξυγόνο. Βρήκε τα ψάρια του να επιπλέουν ακίνητα. Δεν απέκτησε ποτέ ξανά ενυδρείο.