Η ιδέα είναι ευφυής: ζητάς από μικρούς μαθητές να στείλουν μιαν ερώτηση πάνω σε ένα ζήτημα που τους απασχολεί και εσύ αναλαμβάνεις να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο για να απαντήσει. Επειτα, δημοσιεύεις τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Η Αγγλίδα δημοσιογράφος Gemma Elwin Harris, λοιπόν, έκανε ακριβώς αυτό.
Η Χάρις ζήτησε τη συνδρομή βρετανικών σχολείων, βρήκε και τους ειδικούς προκειμένου να απαντήσουν στα ερωτήματα, και εξέδωσε ένα βιβλίο που έγινε μπεστ σέλερ. Επειτα το ξανάκανε και εξέδωσε ένα ακόμη βιβλίο, το οποίο στα ελληνικά μόλις κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Εχεις απάντηση; Νο 2» (μτφρ. Νίκος Αποστολόπουλος, εκδ. Τραυλός), αν και νομίζω πως ο πρωτότυπος τίτλος («Το χρυσόψαρό μου ξέρει ποιος είμαι;») νομίζω πως είναι πιο ελκυστικός – και, κυρίως, πιο αστείος.
Ποιοι απαντούν στους μαθητές; Κρατηθείτε: από τον Νόαμ Τσόμσκι και τον Πολ Μακάρτνεϊ έως τον Ντέιβιντ Ατένμπορο και πολλούς άλλους ακόμη. Ποιες είναι οι ερωτήσεις; Διαβάστε μερικές: «Πού τελειώνει το σύμπαν;», «Γιατί υπάρχει οικονομική ύφεση, αφού μπορούμε να τυπώσουμε χρήματα;» (σ.σ. Θα μπορούσα να την κάνω κι εγώ αυτή την ερώτηση, στα 46 μου), «Γιατί τα συναρπαστικά βιβλία σε κάνουν να κλαις;»,
«Αν πέσω σε μια μαύρη τρύπα θα επιβιώσω;», «Τι κάνουν οι εφημερίδες όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις;», «Αφού τα πορτοκάλια λέγονται “πορτοκάλια”, γιατί οι μπανάνες δεν λέγονται “κίτρινες”;», «Εχει η σιωπή κάποιον ήχο;», «Για ποιο λόγο κλαίμε;», «Ποια είναι η χειρότερη ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο;» και πολλές άλλες, απρόβλεπτες και… κουφές.
Θα σας πω την αγαπημένη μου: «Γιατί είναι ξεκαρδιστικές οι πορδίτσες;» ρωτάει η 9χρονη Αλις, στην οποία απαντά η Μιράντα Χαρτ, κωμικός, συγγραφέας και ηθοποιός. Η ερώτηση αυτή μάλιστα συνδυάζεται με εκείνη που ρωτάει ένα ακόμη κοριτσάκι, η Σάλι, 6 ετών: «Αφήνουν πορδές τα χταπόδια;». Ναι, αφήνουν, για την ακρίβεια, όλα τα ζώα πέρδονται, απαντά η συγκριτική ανατόμος Τζόι Σ. Γκέιλιν Ράιντενμπεργκ.
Ως προς το γιατί είναι ξεκαρδιστικές οι πορδίτσες, η Μιράντα Χαρτ απαντά στην Αλις πως, μεταξύ των άλλων, όσοι δεν γελούν με τις πορδίτσες «είναι, θα έλεγα περίεργοι. (…) Νομίζω ότι γελάμε επειδή όταν κάποιος αφήνει την πορδίτσα του να φύγει είναι σαν να κάνει μια αταξία· και ταυτοχρόνως προκαλεί σε όλους αμηχανία. (…) Οσο πιο σημαντική η στιγμή, τόσο πιο αστείο. Α, και τέλος, οι πορδίτσες βγαίνουν με διάφορους ήχους που θυμίζουν τρομπέτα και κρατούν άλλες λίγο άλλες πολύ, ενώ όλες τους έχουν έναν τέτοιο κωμικό συγχρονισμό. Και έρχονται από πίσω. Ισως, λοιπόν, στο τέλος αναρωτηθείτε: τι δεν είναι αστείο όταν πέρδεται κάποιος;».