Ο Νίκος Χρυσικόπουλος γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Queen Mary, University of London και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφία στο University College London. Η συλλογή «Ελπήνωρ» (εκδ. Μικρή Αρκτος, 2016) είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης που εκδίδει.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα διηγήματα του Μάριου Χάκκα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αδριανός απ’ το «Αδριανού Απομνημονεύματα» της Marguerite Yourcenar. Το πείσμα, η αυτοκυριαρχία, η στρατηγική στάση απέναντι στη ζωή, και άλλα αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά, κάνουν τον Αδριανό τον πιο ολοκληρωμένο λογοτεχνικό ήρωα που έχω συναντήσει.
Με ποιον ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Νίκο Εγγονόπουλο. Παρότι δεν είναι απ’ τους πολύ αγαπημένους μου ποιητές, πιστεύω θα μου προκαλούσε πολύ το ενδιαφέρον ως άνθρωπος. Μου φαίνεται πως ήταν πολυσχιδής προσωπικότητα, αλλά και η ιδιότροπα αισιόδοξη, και χιουμοριστική, οπτική του απέναντι στη ζωή –όπως διαφαίνεται μέσα από κάποια ποιήματά του– μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το «10» του Καραγάτση. Ενιωσα πως ήταν κρίμα ένα τέτοιο ταλέντο να δείχνει έλλειψη πρωτοτυπίας, ανακυκλώνοντας θέματα και τρόπους έκφρασης προηγούμενων βιβλίων του.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το «If Τhis is a Μan» του Primo Levi που περιγράφει τη ζωή του συγγραφέα ως φυλακισμένου στο Αουσβιτς. Αυτό που με συγκίνησε είναι η περιγραφή της φοβερής ικανότητας επιβίωσης μερικών φυλακισμένων, συμπεριλαμβανομένου του Levi. Ανθρωποι που έσφιξαν τα δόντια, δεν ενέδωσαν στην απελπισία, αλλά με στωικότητα, επιμονή και πονηριά βρήκαν τον τρόπο να υπομείνουν το μαρτύριο, και να βγούνε ζωντανοί.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.
Ο «Ελπήνωρ» είναι μια έμμεση αναφορά στον Σεφέρη ή παραπέμπει (και) κάπου αλλού;
Δεν είναι έμμεση αναφορά, ούτε παραπέμπει, με τη στενή έννοια των όρων, στον Ελπήνορα κάποιου άλλου συγγραφέα. Ναι, το ποίημα του Σινόπουλου «Ελπήνωρ», και οι μικρές αναφορές των Pound και Σεφέρη, με βοήθησαν στο να πυροδοτηθεί το ενδιαφέρον μου για τον Ελπήνορα, αλλά από κει και πέρα θέλησα να αφήσω τη φαντασία μου να αναπλάσει με τον δικό της, αυθεντικό τρόπο τον ήρωα αυτόν, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα οποιαδήποτε προσπάθεια για αναφορά/παραπομπή.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, αλλά το χρησιμοποιώ πολύ λίγο. Μάλλον το εμποδίζουν. Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα εμπλουτίζει το γράψιμο είναι η ενασχόληση με το πραγματικό βιβλίο, κι όχι με το «βιβλίο του προσώπου» (που αποτελείται ουσιαστικά μόνο απ’ το εξώφυλλο).