Χάνοντας το μέτρο

1' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σ​​ε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde το 1986, ο κριτικός γεύσης Λα Ρεϊνιέρ έσταζε δηλητήριο θέλοντας να στηλιτεύσει την υπερβολή και τον ναρκισσισμό στον οποίο στροβιλιζόταν, χάνοντας το μέτρο, η γαλλική κουζίνα της εποχής.

«Κάποιοι εξαρτώνται υπερβολικά από αυτό το τέχνασμα, το οποίο βάφτισαν Νέα Κουζίνα, για να μειώσουν τις μερίδες και να σερβίρουν ένα καρότο (σε λουρίδες, μα την αλήθεια, για να μην αναφέρουμε σε φύλλα ή σε σφυρίχτρες – αυτολεξεί) σε τιμή χαβιαριού. Ελαφριά μαγειρική, υποτίθεται… Αλίμονο. Οσο πιο ελαφριά είναι, τόσο πιο βαρύς ο λογαριασμός!» (Ιστορία της γεύσης, εκδ. Polaris)

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ρομπέρ Κουρτίν (1910 – 1998). Υπογράφοντας ως Λα Ρεϊνιέρ (από τον εστέτ της γαστρονομίας και πρώτο διδάξαντα την κριτική περί του φαγητού, Γκριμό ντε λα Ρεϊνιέρ), είχε την απόλυτη ελευθερία να γράφει τις –συχνά βιτριολικές– κριτικές του χωρίς τα βαρίδια που δημιουργούν οι δημόσιες σχέσεις, τα κεράσματα των σεφ και τα «δωράκια» των επιχειρηματιών της εστίασης. Επέλεξε ένα ψευδώνυμο θέλοντας να έχει το κεφάλι του ήσυχο, φυσικά και για να αποφύγει την γκρίνια ίσως και τις απειλές, όσων δεν κέρδιζαν καλές κριτικές – τότε οι κριτικοί εστιατορίων είχαν μεγάλη δύναμη.

Για διαφορετικούς λόγους, που δεν έχει και καμία απολύτως αξία να μάθουμε, αλλά στην ουσία για να έχει κι εκείνη το κεφάλι της ήσυχο, μια συγγραφέας-εκδοτικό φαινόμενο επέλεξε να γράφει με το ψευδώνυμο: Eλενα Φεράντε.

Eδώ και περίπου 25 χρόνια όχι μόνο κατάφερε να διαφυλάξει την πραγματική της ταυτότητα και την ιδιωτικότητά της, βάζοντας τα όρια μέσα στα οποία ένιωθε άνετα, αλλά και να κερδίσει μια τεράστια μερίδα του αναγνωστικού κοινού που την ακολουθεί φανατικά, χωρίς να νοιάζεται για πιο προσωπικές πληροφορίες. Και γιατί να ενδιαφερθεί, άλλωστε…

Πριν από λίγες μέρες ο Ιταλός δημοσιογράφος Claudio Gatti ισχυρίστηκε ότι έπειτα από πολύμηνη έρευνα –η οποία επικεντρώθηκε κυρίως σε φορολογικά στοιχεία!– ανακάλυψε ποια είναι η Ελενα Φεράντε και δημοσιοποίησε τα στοιχεία της σε ένα άρθρο του «New York Review of Books». Μπήκε στο στόχαστρο από άλλους συγγραφείς, λογοτεχνικά περιοδικά, κοινό. Ποιος ο λόγος να γίνει ντετέκτιβ; Τι πραγματικά προσέφερε, αν όντως ξεσκέπασε την αληθινή ταυτότητα της Φεράντε; Σε τι μας έκανε σοφότερους;

Ισως, τελικά, αυτό που μας υπενθύμισε ο Gatti με την επίμονη «έρευνά» του να είναι η μεγάλη σημασία που έχει να υπερασπιστούμε την αξία του ανώνυμου λόγου, ο οποίος αποτελεί μέρος της πολιτιστικής παράδοσης στις φιλελεύθερες δημοκρατίες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή