Σε ένα από τα τελευταία μυθιστορήματα του Στίβεν Κινγκ, το έξοχο «11.22.63» (2011), το οποίο έγινε και πολύ ωραία τηλεοπτική σειρά, ο σπουδαίος αυτός αφηγητής έρχεται να συναντήσει ένα παλαιότερο δικό του μυθιστόρημα, τη «Νεκρή ζώνη» (1979), που ήταν και το πρώτο του μεγάλο μπεστ σέλερ.
Τα ωραία παιχνίδια του χρόνου – με δεδομένη την υπόθεση των δύο βιβλίων, «11.22.63»: τίτλος που υποδηλώνει την ημερομηνία της δολοφονίας του Τζον Κένεντι (22 Νοεμβρίου 1963). Μεσήλικας που βιώνει προσωπικό αδιέξοδο, βρίσκει ξαφνικό νόημα στη ζωή του όταν ανακαλύπτει μια πύλη του χρόνου, η οποία τον οδηγεί πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’60, συνειδητοποιώντας ότι ως επισκέπτης από το μέλλον, θα μπορούσε να εμποδίσει την δολοφονία του προέδρου Κένεντι και να αλλάξει τον ρουν της αμερικανικής Ιστορίας προς το καλύτερο. Πράγματι, η διάσωση του Κένεντι γίνεται αυτοσκοπός και εμμονή, ωστόσο, στην πορεία θα αντιληφθεί πως η παρεμβολή στο παρελθόν έχει απρόβλεπτες συνέπειες – όχι μόνον ως προς τη μακροϊστορία αλλά και τη μικροϊστορία, δηλαδή, τον έρωτά του με μια γυναίκα άλλης εποχής…
Στη «Νεκρή ζώνη», πάλι, ο Τζόνι Σμιθ, ο κεντρικός χαρακτήρας, έχει ένα άλλο χάρισμα: εξαιτίας εγκεφαλικού τραύματος, αρκεί ένα άγγιγμα για να αποκτήσει εικόνα τού τι θα απογίνει ο άνθρωπος που άγγιξε στο μέλλον. Οταν λοιπόν συνάπτει χειραψία με έναν υποψήφιο για την αμερικανική προεδρία, ο Τζόνι «βλέπει» ότι ο άνθρωπος αυτός θα γίνει μεν πρόεδρος, οδηγώντας όμως τον πλανήτη σε πυρηνικό πόλεμο. Οπότε αποφασίζει να τον δολοφονήσει. Κάπως ανάλογα με το «11.22.63», η παρεμβολή, αυτή τη φορά με τον μέλλοντα χρόνο, έχει παράπλευρες συνέπειες για τον Τζόνι…
Στο αυτοβιογραφικό «On Writing» (δημοσιευμένο το 2000, πολύ πριν από το «11.22.63»), ο ίδιος ο Κινγκ, αναφερόμενος στη «Νεκρή ζώνη» (η οποία έγινε ωραία κινηματογραφική ταινία από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με τον Κρίστοφερ Ουόκεν), σημειώνει: «Από τότε που ο Κένεντι πυροβολήθηκε στο Ντάλας, ο μεγάλος Αμερικανός μπαμπούλας είναι ένας τύπος με τουφέκι ακροβολισμένος σε κάποιο ύψωμα». Η δολοφονία του Κένεντι είναι μια πάγια αμερικανική εμμονή (ο σχετικός με το θέμα «Ζυγός» του Ντελίλο είναι από τα δηλωμένα αγαπημένα βιβλία του Κινγκ), όπως και η ιδέα της δολοφονίας Αμερικανού προέδρου (ή έστω υποψηφίου), κυρίως όμως αυτό που κρατώ είναι το παιχνίδι που κάνει ο Κινγκ με τη ρευστότητα και το αίνιγμα του χρόνου· με την αίσθηση ότι ο άνθρωπος είναι δέσμιος μιας παράδοξης, αγχώδους συνθήκης, η οποία, όμως, του ξεγλιστρά διαρκώς μέσα από τα δάχτυλα.