Ο Νίκος Δαββέτας (Αθήνα, 1960) πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα από το περιοδικό «Διαγώνιος» το 1981. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δώδεκα βιβλία. Το 2010 το μυθιστόρημά του «Η Εβραία νύφη» τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη από την Ακαδημία Αθηνών. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Από τις εκδόσεις Πατάκη μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Ωστικό κύμα».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό δίπλα στο κρεβάτι σας;
Λόγω και της ενασχόλησής μου με την κριτική, πολλά και διαφορετικά: Τζορτζ Στάινερ «Κείμενα από το New Yorker», Ρίτσαρντ Φορντ «Ημέρα Ανεξαρτησίας», Διαμαντής Αξιώτης «Με χίλιους τρόμους γενναίος», Σώτη Τριανταφύλλου «Αστραφτερά πεδία», Γιόζεφ Ροτ «Βερολινέζικα χρονικά».
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο επιθεωρητής Φαμπιό Μοντάλ, του Ζαν-Κλοντ Ιζό, για να με κερνάνε παστίς στο ωραιότερο μπαρ της Μασσαλίας.
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Θα ήθελα να δειπνήσω και πάλι με τους φίλους ποιητές Γιάννη Βαρβέρη και Γιάννη Κοντό, αλλά όταν αυτό συμβεί θα πρόκειται για Νεκρόδειπνο.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το «Confiteor», του Ζάουμε Καμπρέ. Οπως θα έλεγε και ο Σκαρίμπας, πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτα!
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η «Νόρα Γουέμπστερ», του Ιρλανδού Κολμ Τομπίν. Η μορφή της μητέρας, που σμιλεύει με την ελλειπτική γραφή του, νομίζω πως είναι καθηλωτική.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Στην ηλικία μου έχω πια διαβάσει τα σημαντικότερα κλασικά έργα.
Η δύναμη του «ωστικού κύματος» από πού προέρχεται; Από το παρελθόν ή από αυτό το δύσκολο παρόν που ζούμε;
Το ωστικό κύμα των τρομοκρατικών χτυπημάτων που περιγράφω σαρώνει όχι μονάχα το παρόν μα και το παρελθόν των ηρώων μου γιατί κατεδαφίζει κάθε βεβαιότητά τους, πολιτική, ερωτική, κοινωνική, ανατρέποντας ιδεοληψίες και ταμπού που καλλιέργησαν μέσα στον ενθουσιασμό και την ευφορία της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Το τελευταίο σας βιβλίο ακολουθεί μια πιο λοξή διαδρομή από τα προηγούμενα που ήταν βυθισμένα στην Ιστορία;
Νομίζω πως κανείς σοβαρός συγγραφέας δεν γράφει ερήμην της Ιστορίας, η δοσολογία όμως του ιστορικού στοιχείου μπορεί να διαφέρει από βιβλίο σε βιβλίο. Στο παρόν έργο εστιάζω περισσότερο στο εσωτερικό της ελληνικής οικογένειας, στις επιθυμίες της, στις οδυνηρές απώλειες, που καμία υλική απολαβή δεν μπορεί να καλύψει.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν δημιουργούν λογοτεχνία, είναι μονάχα εργαλεία κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.