Οδυνηρότερη απώλεια όλων… η αξιοπρέπεια

Οδυνηρότερη απώλεια όλων… η αξιοπρέπεια

3' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην Ολγα Ζήση

Π​​ολλές φορές έχω σκεφτεί ότι ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη αδικία που υφίσταται το ανθρώπινο είδος. Ιδίως όταν φεύγουν νέοι άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι. Είναι άδικο να πεθαίνεις πριν ολοκληρωθεί το έργο σου. Η αίσθηση του ημιτελούς είναι πάντα βίαιο πράγμα. Οπως όταν σηκώνεσαι στη μέση ενός υπέροχου δείπνου ή απομακρύνεσαι από τον ερωτικό σου σύντροφο πριν από την κορύφωση. Γνωρίζω αρκετούς που δεν ξεκινούν κάτι από φόβο μη τυχόν σταματήσει στη μέση. Μη ματαιωθούν. Γιατί πώς να μπεις σε μια μεγάλη ερωτική ιστορία αν φοβάσαι ότι θα εγκαταλειφθείς ή εάν διστάζεις να έρθεις αντιμέτωπος με τη γείωση του έρωτα ενώ συγκρούεται με την καθημερινότητα. Ή πώς θα κάνεις παιδιά εάν πάρεις με τη λογική όλα τα ενδεχόμενα και τους κινδύνους που φέρει η ρευστότητα της ανθρώπινης συνθήκης. Είναι καλό να ξεχνάς για λίγο τον θάνατο.

Υπάρχουν φυσικά και αρκετοί που ζουν με μια τεράστια βεβαιότητα μονιμότητας. Σαν να έχουν υπογράψει συμβόλαιο με τη ζωή ή τον διάβολο, συμπεριφέρονται με μιαν πανηγυρική αλαζονεία και αποφασίζουν για τον εαυτό και τους άλλους.

Στο τελευταίο του βιβλίο ο Κωστής Παπαγιώργης γράφει για τον Εαυτό («Ο Εαυτός», εκδόσεις Καστανιώτη, εισ. Θ. Χατζόπουλος). Ξεκίνησε να γράφει αυτό το βιβλίο λίγο μετά το ατύχημα που είχε ο γιος της συζύγου του –ευτυχώς με αίσια κατάληξη– και έμεινε ημιτελές, εξαιτίας του θανάτου του. Ο θάνατος καραδοκούσε εξαρχής είτε ως κίνδυνος είτε ως τετελεσμένο, με αποτέλεσμα η ανεύρεση του Εαυτού, η συμφιλίωση ψυχής και σώματος, να γίνει επιτακτική για τον συγγραφέα.

Αρχές του Νοέμβρη πέθανε μια φίλη. Πάλευε είκοσι χρόνια με τον καρκίνο, από νεαρό κορίτσι, και έφυγε αφήνοντας πίσω της μια τρυφερή κόρη και έναν εξαιρετικό σύζυγο. Η οδύνη όταν φεύγει ένας τόσο βασανισμένος και νέος άνθρωπος είναι μεγάλη. Επιασα τον εαυτό μου να θρηνεί για αυτή τη νέα γυναίκα θρηνώντας και για κάτι άλλο, πέρα από την ίδια. Τότε μου ήρθε η φράση του Παπαγιώργη «αντικρίζοντας έναν άνθρωπο έχουμε την αρχαΐζουσα εντύπωση ότι κρύβεται μέσα στο κορμί του, είναι το ίδιο το σώμα του, αλλά και κάτι παραπάνω […] Πάσα σωματική παρουσία ουδέποτε εκλαμβάνεται ως νέτα σκέτα σαρκική.

Κάθε χειρονομία, το απλό πετάρισμα των ματιών παραπέμπουν αινιγματικά σε κάτι εσώτερο που μετέρχεται τη σωματικότητα ως ανεξήγητο σκήνωμα».

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος συναντιέται με έναν άλλον και πιάσει αυτό τον παλμό, αυτή την εσωτερική ψυχική κραυγή που θέλει να σκίσει τον σοβά του σώματος, τότε η ζωή αποκτά ακόμα μία διάσταση. Αποκτά την πραγματική της διάσταση. Το σώμα γίνεται η αποκάλυψη του εσωτερικού εαυτού και ο εσωτερικός εαυτός βρίσκει την καλύτερη φωνή μέσα από το δέρμα. Τα μάτια γίνονται διάδρομοι με βάθος και τα χέρια γίνονται δείκτες κατεύθυνσης και επιστροφής. Το σώμα της Ολγας έπασχε από 26 χρόνων. Κάτι κατέτρωγε τη ζωοφόρο δύναμή της, την αγάπη της για τη ζωή. Ομως μέσα στα χρόνια κατόρθωσε όχι μόνο με τους οικείους της, αλλά και με όλους όσοι τη γνώρισαν, να νικήσει τον θάνατο. Το βλέμμα της, η αγάπη της για τον άλλον, η αξιοπρέπειά της, ο τρόπος που διαχειρίστηκε την ασθένεια, την εξαντλητική κούραση, τον φόβο της και τα αμέτρητα «γιατί» την έκαναν πιο υγιή από τους υγιείς. Αφέθηκε στη ζωή να τη βιώσει και έδωσε χαρά μέχρι την τελευταία της στιγμή, έχοντας τη βαριά επίγνωση, περισσότερο από τον καθένα μας –παρόλο που όλοι πρωταγωνιστούμε σε αυτό το θέατρο–, ότι έχει ημερομηνία λήξης. Αυτή η λήξη όμως η δική της δεν την εμπόδισε να κάνει πολλές αρχές, μικρές και μεγάλες, να δημιουργήσει χώρους ανθρώπινης επαφής, ακόμα και να σταθεί με σθένος στις ανάγκες των άλλων, τη στιγμή που της χρειαζόταν αυτό το σθένος περισσότερο από τον οποιονδήποτε.

Αυτή είναι για μένα η οδυνηρότερη απώλεια. Η αξιοπρέπεια. Το θάρρος από το περίσσευμα. Αυτά χάνονται συνεχώς και ανεπανόρθωτα για τους ζωντανούς που ζουν φοβισμένα με μεσοβέζικο εαυτό και η σάρκα τους καταντά μια μάσκα αποκριάτικη. Τοίχο τοίχο, άμυνα την άμυνα, οι άνθρωποι βλάπτουμε άλλους ανθρώπους από φόβο μην πεθάνουμε. Και ξαφνικά ένας άνθρωπος πεθαίνει πανηγυρίζοντας τη ζωή, επιθυμώντας ένα πάρτι χαράς για τη μνήμη της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή