Στην αυτοκρατορία των αιλουροειδών

Στην αυτοκρατορία των αιλουροειδών

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λ​​ένε πως ο σκύλος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον άνθρωπο, ενώ η γάτα στον εαυτό της. Δεν ξέρω εάν αυτός ο αφορισμός είναι δίκαιος απέναντι στις γάτες –μάλλον είναι–, σίγουρα όμως είναι άδικος, και περιφρονητικός, απέναντι στον σκύλο – και αυτό το λέει ένας κατεξοχήν «γατάς». Εξάλλου, το έχω ξαναγράψει, ουδέποτε κατάλαβα αυτό το διαζευκτικό «ή» μεταξύ σκύλου και γάτας. Προσωπικά προτιμώ τον σύνδεσμο «και». Και τα δύο είναι εκπληκτικά ζώα και σύντροφοι.

Αλλά ας επικεντρωθούμε λίγο στις γάτες, με αφορμή μια πολύ φρέσκια έκδοση: την ανθολογία διηγήματος «Ο Παράδεισος των γάτων» που επιμελήθηκε και μετέφρασε η Γιούλη Τσίρου (εκδ. Ποικίλη Στοά). Ο κομψός τόμος περιλαμβάνει «γατικά» διηγήματα κορυφαίων συγγραφέων: Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Ευγένιος Σκάζα-Βάις, Γκι ντε Μοπασάν, Εντγκαρ Αλαν Πόε, Εμίλ Ζολά, Σβεντ Λέοπολντ, Κολέτ, Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Τζέιμς Τζόις, Σαρλ Μποντλέρ, Εμμανουήλ Ροΐδης. Ο τελευταίος είναι η μοναδική ελληνική προσθήκη και, δίχως να έχω εποπτεία επί του θέματος, να πω εδώ ότι ωραία κείμενα για γάτες έχουν γράψει και άλλοι Ελληνες συγγραφείς, όπως ο Νίκος Δήμου και ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.

Μου αρέσει που η ανθολόγος έχει επιλέξει για τον τίτλο τη γενική του αρσενικού «των γάτων» και όχι την πολυφορεμένη γενική του θηλυκού «της γάτας». Ο Ροΐδης έκανε λόγο για γάτους και όχι για γάτες, που είναι και το πιο συνηθισμένο. Ιδού η πασίγνωστη, έξοχη εισαγωγή του στην «Ιστορία μιας γάτας» που περιλαμβάνεται στη συλλογή: «Αν εξαιρέσομεν τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, δεν πιστεύω να υπάρχωσιν άλλα επί γης πλάσματα όσον οι γάτοι συκοφατηθέντα». Παρά τη χρήση της «γάτας» στον τίτλο του διηγήματος (και όχι της γαλής, όπως θα περίμενε κανείς), στο σώμα του κειμένου ο γίγαντας Ροΐδης μιλάει για γάτους.

Γενικά, δεν χρειάζεται να τονίσω ότι όλα τα διηγήματα είναι ένα κι ένα, τα ονόματα των συγγραφέων εγγυώνται την αναγνωστική απόλαυση, προτιμώ όμως να σταθώ στο παράρτημα που περιλαμβάνει το βιβλίο με θέμα τους συγγραφείς του τόμου και τις γάτες τους. Πώς, ας πούμε, ο Εμίλ Ζολά κλειδωνόταν επί πέντε ώρες στο γραφείο του για να γράψει έχοντας όμως πάντοτε μαζί του την αγαπημένη του Μινούς. «Η ήσυχη ανάσα της με γεμίζει με μια ζωοφόρο και δημιουργική δύναμη», έλεγε ο Γάλλος μετρ του νατουραλισμού.

Οποιος βρίσκει τον εαυτό του στην ευτυχή μόνωση της ανάγνωσης και της γραφής συντροφιά με γάτα γνωρίζει καλά αυτό το αίσθημα ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης. Το γουργουρητό της εξασφαλίζει τον εσωτερικό ρυθμό, ενώ είσαι μόνος χωρίς να νιώθεις ποτέ μόνος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή