Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Μοιράζει τη ζωή της ακριβοδίκαια ανάμεσα σε λογοτεχνία και δημοσιογραφία. Συνηθισμένη να μοιράζεται, γράφει πεζό, ποίηση και παραμύθι. Κυκλοφόρησε πρόσφατα το «Εν ύπνω» της, ποίηση από τις εκδόσεις «ΑΩ». Κυκλοφορούν εντός των ημερών τα διηγήματα «Ιδεολογικά ύποπτη» από τις εκδόσεις Καλέντης.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα άπαντα Μπόρχες, από τα πολύ παλιά χρόνια. Απ’ όταν έβγαινε βιβλίο βιβλίο από τις εκδόσεις Υψιλον και μία ανθολογία του από τον Δόμο. Σε εκείνα προστίθεται ό,τι καινούργιο: ποίηση, διηγήματα και δοκίμια από τον Πατάκη, το βιβλίο των φανταστικών όντων. Εχουν υπάρξει η παρηγοριά μου, έχουν γίνει μότο σε βιβλία, επίγραμμα σε τάφο φίλου, ραβασάκι σε αγαπημένο άντρα, η απάντηση του σύμπαντος σε αγωνιώδεις ξάγρυπνες νύχτες μου. Καθώς και του Ταρκόφσκι το «Σμιλεύοντας τον χρόνο». Εκείνοι οι δύο ταυτίζονται μέσα μου. Κατέχουν κάτι σαν τον συνεκτικό κρίκο του κόσμου. Μου εξηγούν τη χαμένη ενότητα, αποτελούν την αιώνια επιστροφή μου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Αννα Καρένινα, βέβαια. Θα ήθελα για τον έρωτά μου να πέφτω στο τρένο, θα ήθελα να μπορέσω για την αγάπη ενός άντρα να καταλύσω τα όρια ζωής και θανάτου. Εκτός τόπου και εποχής, ξέρω.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Ντοστογιέφσκι. Για την αγωνία και για την αμφιβολία. Για την αλήθεια και για τον δρόμο της σωτηρίας που περνάει μέσα απ’ την αμαρτία. Για τον δικό του και τον δικό μου Θεό.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Ο,τι πάει να με θυμώσει πια δεν το διαβάζω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Η Μοναχούλα» του Πιερ Πεζύ. Για τη μοναξιά του παιδιού και για το κόκκινο παλτό. Με κυνηγά το κόκκινο παλτό.
Τι μας αποκαλύπτεται και τι μας κρύβεται «εν ύπνω»;
Εκείνο που λάμπει μέσα μας «εν κρυπτώ» και χάνεται στη φασαρία της μέρας. Η όντως ζωή μας φανερώνεται «εν ύπνω». Γι’ αυτό ξεχνάμε και κάθε πρωί ξαναρχίζουμε πάλι. Ωστόσο, κάτι μέσα μας ήδη ξέρει.
Πεζογραφία και ποίηση. Δύσκολος συνδυασμός;
Απαραίτητα και τα δύο όσο η νύχτα και η μέρα. Σαν αστραπή η πρώτη, αλλά η δεύτερη είναι παράλληλος κόσμος. Εντελώς άλλη θέα.
Εχετε fb, twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Τα πάντα έχω, είναι κάτι σαν το τηλέφωνο, έχουν να κάνουν με τη ζωή πάντα. Αλλά τα αινίγματα λύνονται με το διάβασμα και το γράψιμο.