Το ζεύγος ζούσε στο Λονδίνο. Με την πρόφαση ότι φεύγει σε ταξίδι, ο άνδρας νοίκιασε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα στον διπλανό δρόμο του σπιτιού του και, δίχως η συμβία και οι φίλοι του να γνωρίζουν τίποτα για εκείνον και δίχως να υπάρχει η παραμικρή αιτία για τέτοια αυτοεξορία, έμεινε εκεί περισσότερο από μία εικοσαετία. Στο διάστημα αυτό έβλεπε καθημερινά το σπίτι του και αρκετά συχνά τη θλιμμένη κι έρημη κυρία Ουέικφιλντ. Κι έπειτα από ένα τόσο βαθύ χάσμα στη συζυγική ευδαιμονία (…), κάποιο βραδάκι, δρασκέλισε ήσυχα ήσυχα την πόρτα του σπιτιού του, σαν να είχε λείψει μόλις μία ημέρα, κι έγινε σύζυγος στοργικός μέχρι τον θάνατό του».
Την ιστορία αφηγείται ο Ναθάνιελ Χόθορν (Nathaniel Hawthorne, 1804-1864), αυτός ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας του 19ου αιώνα, απόγονος πουριτανού παππού που έκαιγε δήθεν μάγισσες στο Σάλεμ. Ο Χόθορν ισχυρίζεται ότι τη διάβασε «σε κάποιο παλιό περιοδικό ή εφημερίδα», σκαρώνοντας στη συνέχεια ένα υβριδικό κείμενο με τίτλο «Ουέικφιλντ» – χριστουγεννιάτικο δωράκι του κυρίου Γκρι στην αφεντιά μου η φρεσκοτυπωμένη στα ελληνικά έκδοσή του, από την κομψή σειρά «Ο άτακτος λαγός» των εκδόσεων Αγρα, σε μετάφραση της Παλμύρας Ισμυρίδου και επίμετρο του Μπόρχες (ο Μπόρχες λάτρευε τον Χόθορν). Με άλλα λόγια, ο Χόθορν γράφει ξανά μια, ομολογουμένως από τον ίδιο, ειπωμένη ιστορία. Ή αλλιώς, η ίδια φωτογραφία τραβηγμένη δύο φορές σε κάμερα με φιλμ και ύστερα η διπλοέκθεσή της στην εμφάνιση και εκτύπωση: η μία εικόνα διεισδύει μέσα στην άλλη ώσπου δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις.
Ο Χόθορν παρατηρεί νοερά τον σύζυγο, να καταστρώνει και να θέτει σε εφαρμογή το ανεξήγητο σχέδιό του: ο άνδρας εξαφανίζεται σε μια φάση που ο γάμος, η σχέση με τη γυναίκα του, έχει γίνει μια επαναλαμβανόμενη, γλυκιά, ανακουφιστική συνήθεια. Ωστόσο δεν φεύγει ταξίδι· δεν ερωτεύεται άλλη γυναίκα ούτε ξοδεύεται λάγνα με άλλες πολλές. Αντίθετα, ζει σαν ασκητής στήνοντας ένα παράλληλο σύμπαν πλάι στο (πρώην) δικό του, με μια λεπτή μεμβράνη να χωρίζει τα δύο, όπως και στη Θεωρία των Χορδών των αστροφυσικών. Αφήνει έτσι το χρόνο να κυλά, παθητικά. «Οσες ελπίδες έχουν οι νεκροί να επισκεφθούν ξανά τα σπίτια τους στη Γη, άλλες τόσες έχει ο αυτοεξόριστος Ουέικφιλντ», γράφει ο Χόθορν, προσθέτοντας: «Μακάρι να είχα να γράψω ολόκληρο τόμο αντί για δωδεκασέλιδο άρθρο! Θα είχα τότε τη δυνατότητα να εξηγήσω αναλυτικά πώς μια δύναμη που δεν ελέγχουμε αδράχνει με το αδυσώπητο χέρι της όλες μας τις ενέργειες και υφαίνει τις συνέπειές τους στον σιδερένιο ιστό της αράχνης».
Ο κύριος Γκρι μετεωρίζεται εσωτερικά, σαν εκκρεμές, κάπου ανάμεσα στο «άλμα στο παράλογο» που πραγματοποιεί ο σύζυγος και στην καθημερινή, έως κοινότοπη, μύχια ανάγκη κάθε συζύγου, αρσενικού και θηλυκού, να δει τη ζωή που με τόση αγάπη και κόπο έστησε σαν ξένος παρατηρητής. «Η ιστορία αυτή είναι κατά τι πιο τρομακτική από τις προηγούμενες ιστορίες φαντασμάτων», είπα. «Ναι και μοιάζει με όνειρο», έκανε ο κύριος Γκρι. Οχι τυχαία, ο Χόθορν πέθανε στον ύπνο του. Κι όπως γράφει ο Μπόρχες: «Αλλωστε, η ζωή του ολόκληρη ήταν μια διαδοχή ονείρων».