Ο Βαγγέλης Σιαφάκας γεννήθηκε στα Γιάννενα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία. Προσχώρησε στη δημοσιογραφία και «έφαγε» την υπόλοιπη ζωή του σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια ως διευθυντικό στέλεχος. Η συλλογή διηγημάτων «Με μια χιλιάρα Καβασάκι» (εκδόσεις Πόλις) είναι το πρώτο του βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το αριστούργημα του Ζάουμε Καμπρέ «Confiteror» (εκδόσεις Πόλις). «Ο Αλή Πασάς» του Αλέξανδρου Δουμά (Εστία 2002) προσπαθεί επί μήνες ν’ ανεβεί στην κορυφή.
Ποιος ήρωας λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Από μικρός θα ήθελα να είμαι ο Γαβριάς στους «Αθλιους» του Ουγκώ. Να έχω βγει έξω από το οδόφραγμα για να μαζέψω σφαίρες για τους συντρόφους της επανάστασης του 1832. Ακόμα ο Γαβριάς θέλω να ήμουν. Να με πυροβολούν, να παίζω κρυφτούλι με τον Χάρο και να τραγουδώ.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Χωρίς δεύτερη σκέψη με τον Στρατή Τσίρκα. Να μιλήσουμε για «Ακυβέρνητες Πολιτείες» και την τραγική ιστορία της Αριστεράς. Να μου πει για το «ανθρωπάκι», για τον Καβάφη και την Αλεξάνδρεια.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν επιτρέπω να με θυμώνουν βιβλία. Η περίοδος χάριτος που δίνω είναι 15 σελίδες. Αν δεν μου αρέσει το εγκαταλείπω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Tα «Μπλε καστόρινα παπούτσια», του Θανάση Σκρούμπελου (εκδόσεις Τόπος). Θα ’θελα να ήμουν στο μαγαζί «Χαβάη» στο Μεταξουργείο στα ’60s.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Υπάρχουν πολλά και δεν ντρέπομαι. Καιρός όμως είναι να διαβάσω τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι.
Σε τι τόπους και κόσμους μπορεί να μας πάει η χιλιάρα Καβασάκι;
Σε τόπους μαγικούς, μιας ανύποπτης νεότητας, που υποχρεώνεται να παραδοθεί βίαια στην ενηλικίωση. Η δική μου «χιλιάρα» οδηγεί στον θάνατο. Είναι το τραγικό τέλος ενός 20χρονου.
Γιάννενα, Φλωρεντία, χούντα, μεταπολίτευση: μνήμες που στοιχειώνουν ή/και σταθμοί μιας ζωής;
Δεν είναι απλά μνήμες. Είναι τα εργαλεία για ν’ αφηγηθώ μια δεκαετία (χούντα-μεταπολίτευση). Το κάνω μέσα από τα μάτια μιας παρέας εφήβων στα Γιάννενα που μεγαλώνουν, ερωτεύονται, ονειρεύονται. Ιστορίες πικρές, αστείες, ερωτικές. Τα Γιάννενα με βοηθούν να πιάσω τον μίτο από τον Χατζή και τον Χουλιαρά. Είναι μια απόπειρα να ξαναδιαβάσω το παρελθόν με τα σημερινά μου βιώματα, όχι να το περιγράψω. Αλλωστε οδηγώ τους ήρωές μου εκεί που σήμερα θα ήθελα να πάνε.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Το Twitter είναι βίαιο. Δεν αντέχεται. Το Facebook είναι χρήσιμο. Εξαρτάται από τους «φίλους» σου αν είναι και απολαυστικό.