Τον ανάθρεψαν, έλεγε συχνά, τα δυο ποτάμια της ιδιαίτερης πατρίδας του, ο Καλαμάς και ο Αχέροντας, και σε αυτά, ή ακριβέστερα στο ομώνυμο βιβλίο του, οφείλει το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, με το οποίο τιμήθηκε το 1986. Ο ηπειρώτης πεζογράφος Χριστόφορος Μηλιώνης, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φωνές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Γεννήθηκε στο Περιστέρι Πωγωνίου το 1932, αλλά η οικογένειά του, λόγω της Κατοχής και του Εμφυλίου που ακολούθησε, εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα, όπου ο νεαρός Χρ. Μηλιώνης έμαθε γράμματα στην περίφημη Ζωσιμαία Σχολή. Ακολούθησαν σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και η σταδιοδρομία του στη μέση εκπαίδευση. Διετέλεσε για χρόνια σχολικός σύμβουλος και υπήρξε ένας εκ των συντακτών των σχολικών βιβλίων με κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Παράλληλα, αφιερώθηκε στην πεζογραφία, συνεργαζόμενος αρχικά με τα ηπειρώτικα περιοδικά «Ενδοχώρα» και «Δοκιμασία». Πρώτη του εμφάνιση, με τη συλλογή διηγημάτων «Παραφωνία» το 1961, εκείνη όμως που ουσιαστικά θα τον καθιερώσει είναι η συλλογή «Το πουκάμισο του Κενταύρου», δέκα έτη αργότερα. Ακολούθησαν τα βιβλία: «Ακροκεραύνια» (1976), «Τα διηγήματα της Δοκιμασίας» (1978), «Δυτική συνοικία» (1980), «Καλαμάς και Αχέροντας» (1985), «Ο Σιλβέστρος» (1987), «Το μικρό είναι όμορφο» (1997), «Τα φαντάσματα του Γιορκ» (1999) κ.ά. Αν και τον συγκινούσε η μυθοπλασία του κοινωνικού μυθιστορήματος, όπως αυτή των Ρώσων κλασικών, ο Μηλιώνης μάλλον μας έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στα διηγήματα, όπου η στακάτη γραφή του, βιωματική αλλά όχι ευθέως αυτοβιογραφική, κατόρθωσε να αναδείξει αριστοτεχνικά τον περίκλειστο χώρο της ελληνικής ενδοχώρας και τις βίαιες αλλαγές που συντελούνται από την εισβολή της Ιστορίας. Ξεχωριστή θέση στο έργο του έχουν και τα δοκίμιά του, ιδιαίτερα ο τόμος «Με το νήμα της Αριάδνης» (εκδόσεις Σοκόλη, 1991), όπου φιλοξενούνται κριτικές και παρουσιάσεις για το σύνολο της νεωτερικής μας πεζογραφίας.
Οι περισσότεροι θα θυμόμαστε τον Χριστόφορο Μηλιώνη ευπροσήγορο, με το χαρακτηριστικό μαύρο μπερεδάκι του να διαβαίνει το κατώφλι του «Κέδρου», που υπήρξε ο εκδοτικός του οίκος για πολλά χρόνια, ή ακόμη και στο τυπογραφείο του Αιμίλιου Καλιακάτσου, όπου, παρέα με τους συνοδοιπόρους του Αλέξανδρο Κοτζιά, Γιώργο Παγανό, Θανάση Βαλτινό, Σπύρο Τσακνιά, σύχναζε κάθε Σάββατο και αφηγείτο με χιούμορ και ευαισθησία ανέκδοτες ιστορίες παπαδιαμαντικής κοπής.