Η Μάριμπεθ Κλάιν είναι 44 ετών. Εργάζεται στη Νέα Υόρκη σε ένα λαμπερό και κοσμοπολίτικο περιοδικό και διαμένει σε ένα υπερώο στο κέντρο του Μανχάταν. Εχει έναν γοητευτικό σύζυγο και δύο αξιολάτρευτα παιδάκια σε νηπιακή ηλικία. Εχει φίλες, κοινωνικό κύκλο, ομορφιά, έχει μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν.
Η καρδιά της Μάριμπεθ, όμως, την εγκαταλείπει, μα εκείνη δεν το αντιλαμβάνεται. Είναι τόσο απασχολημένη με τις υποχρεώσεις της, με τα ραντεβού που τρέχουν, τα deadlines που κλείνει το περιοδικό, τα παιδιά και τις υποχρεώσεις τους, το ποιος θα τα πάρει από το σχολείο, ποιος θα τα πάει μπαλέτο και τζούντο, ποιος θα μαγειρέψει στο κανονισμένο δείπνο γονέων του σχολείου, πότε λήγει η καταβολή του ενοικίου, τι εντύπωση έκανε το κείμενό της στην αρχισυντάκτρια και τόσα άλλα, που δεν συνειδητοποιεί ότι η καρδιά της την αφήνει.
Ετσι, η Μάριμπεθ παθαίνει καρδιακή προσβολή.
Πηγαίνει στο νοσοκομείο με το ζόρι, κατόπιν σύστασης του γυναικολόγου της, στον οποίο πήγε καθυστερημένα για ένα ΠΑΠ τεστ τέσσερα χρόνια αφού γεννήθηκαν τα παιδιά της και τη στιγμή που έρχεται το φορείο να την πάρει, αντί να πάρει μια βαθιά ανάσα, κρατάει το κινητό σφιχτά στο χέρι και αρχίζει έναν μαραθώνιο τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων για να οργανώσει όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνει εκείνη την ώρα που βρίσκεται ξαπλωμένη στο φορείο. Μηνύματα, τηλεφωνητές, αναπάντητες κλήσεις, ένας σύζυγος που δεν απαντάει, ένα σχολείο που δεν προβλέπει τη φύλαξη στον κανονισμό του κάνουν τη Μάριμπεθ ακόμη πιο ανήσυχη στέλνοντας απολογητικά μηνύματα για την αστοχία της να είναι συνεπής μητέρα και υπεύθυνη επαγγελματίας. Ακόμη και τη στιγμή που η καρδιά της την προδίδει, εκείνη έχει ήδη προδώσει τον εαυτό της υποτιμώντας την υγεία της, ότι για όλα φταίει ένα ανεξέλεγκτο άγχος, και ότι θα έπρεπε να είναι στο πόστο της, στα πόδια της, σε πλήρη έλεγχο του εαυτού της.
Αυτή είναι η ιστορία της Βρετανίδας συγγραφέως Gayle Forman στο νέο της βιβλίο με τον δίσημο και σχεδόν πικρό τίτλο «Leave me» που εκδόθηκε πριν από λίγο καιρό, από τον εκδοτικό οίκο Simon & Schuster. Η συγγραφέας περιγράφει, σχεδόν βιώνει, την ιστορία μιας γυναίκας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού που ζει σε αδιέξοδο. Ενώ τίποτα δεν είναι αποτρόπαιο και φρικιαστικό στη ζωή της, όλα μοιάζουν κανονικά· εντούτοις, ο τρόπος που τα βιώνει, οι σκέψεις που τρέχουν, οι ρυθμοί και τα άγχη που καλπάζουν, καθώς και τα επιβεβλημένα «πρέπει» που την κυνηγούν κάνουν το μυθιστόρημα να μοιάζει με θρίλερ.
Η βιασύνη έχει βία, σκέφτομαι, και δεν είναι τυχαίο που η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για να περιγράψει την ταχύτητα, τη σπουδή, αλλά και τέλος τη βία, τον βιασμό, την επιθετικότητα. Η Μάριμπεθ, στην προσπάθειά της να είναι συνδεδεμένη και συνεπής με όλους και όλα που έχει αναλάβει, αποσυνδέθηκε από τη μεγαλύτερη ευθύνη της: από τον εαυτό της. Για να γίνει καλή σύζυγος, εγκατέλειψε τον εαυτό της, για να γίνει καλή μαμά, εγκατέλειψε τον εαυτό της, για να γίνει καλή και ανταγωνιστική επαγγελματίας, εγκατέλειψε τον εαυτό της. Μετατρέποντας τον εαυτό της σε όχημα και μάλιστα ακούραστο, έχασε το κίνητρο και την αξία που είναι ο εαυτός. Και τότε η καρδιά της αδυνατούσε να πορευθεί παράλληλα με τη φαντασίωση του μυαλού της, που αμείλικτα ζητάει ολοένα και περισσότερη απόδοση στην κούρσα του ιπποδρόμου.
Η Μάριμπεθ δεν ζει μόνο στους φρενήρεις ρυθμούς του Upper East Side. Η Μάριμπεθ είναι πολλές από εμάς που αισθανόμαστε ενοχές γιατί τυγχάνει να είμαστε γυναίκες, μητέρες αλλά και επαγγελματίες. Η Μάριμπεθ είμαστε εμείς που συντηρούμε τον φαλλοκρατικό, ανταγωνιστικό, ακούραστο τρόπο επιβίωσης, την ενσάρκωση του ανδρικού μοντέλου, περιφερόμενου σε άβολες γυναικείες γόβες. Είμαστε εμείς που δεν λέμε σε τίποτα όχι, κάνοντας τα παιδικά πάρτι να φαντάζουν εξίσου αγγαρεία, όπως και ένα βραδινό μίτινγκ στη δουλειά.
Και όταν έχουμε για τα καλά αποδεχθεί, ίσως και άρρητα καυχηθεί, ότι είμαστε υπεράνθρωποι, τότε έρχεται η εγκατάλειψη. Του συζύγου και των παιδιών προς τον εαυτό μας, του εαυτού προς τον εαυτό μας. Τι να το κάνεις ένα ρομπότ; Ποιος θα συνδεθεί με αυτό;
Τη μέρα που χάσαμε το κορίτσι μέσα μας εγκαταλείψαμε τον εαυτό μας. Εκείνη την ημέρα μάλλον πήραμε πολύ σοβαρά τους ρόλους μας. Ισως εκείνη την ημέρα σταμάτησε η καρδιά μας να χτυπάει.