Γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε φιλοσοφία και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Για κάποιο διάστημα εργάστηκε στην εκπαίδευση ως φιλόλογος. Είναι 20 χρόνια τώρα που δουλεύει ως σκηνοθέτις και σεναριογράφος κυρίως στον χώρο του ντοκιμαντέρ. Το βιβλίο της «Κι ο άνεμος παίρνει τις στέγες των σπιτιών» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και με το εξώφυλλο ζωγραφισμένο από τον αγαπημένο της δεκάχρονο ανιψιό, τον Σπυράκο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Ποιήματα» του Μπόρχες, το «Καπιταλισμός και σχιζοφρένεια» των Ντελέζ και Γκουατάρι και το λεύκωμα με τις ξυλογραφίες του Κατσουσίκα Χοκουσάι.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Ραραού από τη «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι για τη γνήσια λαϊκή της ψυχή, για τη σαρκαστική και ανορθόδοξη φύση της, για το πάθος και την τρέλα της. Μια τρέλα που μεταμφιέζεται –όπως λέει ο Μάτεσις– σε αμέριμνο πουλί και την κάνει να γιατρεύει τις πληγές της και να επιβιώνει στις δύσκολες στιγμές.
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Μαρσέλ Προυστ γιατί, αν τελικά δειπνούσε μαζί μου, θα ήταν η μοναδική φορά που δεν θα «πλάγιαζε νωρίς» και ίσως να ξεπερνούσε τους φόβους και τη δειλία του και να μου μιλούσε για την πραγματική Αλμπερντίν, τον μεγάλο του έρωτα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το βιβλίο του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ «Ενας ερωτευμένος άντρας» για τη γραμμική διάταξη των γεγονότων και των περιστατικών, για την εξάντληση της αφήγησης σε λεπτομέρειες, μια γραφή όπου τα συναισθήματα απουσιάζουν ανησυχητικά.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Τα ποιήματα του πρόωρα χαμένου Αυστριακού ποιητή Γκέοργκ Τρακλ για τις συγκλονιστικές εικόνες τους, διαποτισμένες από τα «σκοτάδια» του μυαλού του και την «παγωνιά» της εποχής του.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Το «Φύλακας στη σίκαλη» του Σάλιντζερ, γιατί ποτέ δεν με δελέασε ο τίτλος του, πράγμα που είναι εξωφρενικό, να κρίνεις ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα από τον τίτλο του, από την άλλη όμως αναγνωρίζω ότι είμαι «θύμα των λέξεων» και των ύπουλων παιχνιδιών τους.
Πρώτο ποιητικό βιβλίο. Κάντε μας τη σύστασή του…
Το «Κι ο άνεμος παίρνει τις στέγες των σπιτιών» είναι μια προσπάθεια να συνδεθώ με τη μνήμη και τον χρόνο με άλλους τρόπους, μέσα από λέξεις που θα δημιουργούν εικόνες και «περάσματα» σε πρόσωπα και πράγματα λησμονημένα που μ’ έχουν βαθιά σημαδέψει.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Πέρα απ’ το e-mail μου, δεν έχω κάτι άλλο και μάλιστα συνειδητά, θεωρώντας τη «ζωντανή» επικοινωνία ανάμεσά μας αναντικατάστατη.