Κλαρίσα Ντάλογουεϊ βρίσκεται στην εμμηνόπαυση. Στα αρχικά σχέδια της Βιρτζίνια Γουλφ, όταν έγραφε το μυθιστόρημα «Κυρία Ντάλογουεϊ», ήταν να αποτυπώσει την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας που αισθάνεται ότι βιώνει ένα οδυνηρό είδος «απόσυρσης». Υπόψη, την εποχή της Γουλφ, η ιδέα της εμμηνόπαυσης περιείχε εξαιρετικά αρνητικές συνδηλώσεις, μας λέει η Στέλα ΜακΝίκολ, ειδική στο έργο της Γουλφ, στην εκτενή εισαγωγή της στο εν λόγω μυθιστόρημα, σε μια παλαιότερη, ξεχωριστή έκδοση της Penguin Modern Classics. «Η εμμηνόπαυση μερικές φορές αποκαλείται “μικρός θάνατος” των γυναικών», γράφει.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η ιατρική άποψη για την εμμηνόπαυση ήταν ότι επρόκειτο για τρομακτική πάθηση, κάτι που ήταν λογικό μια γυναίκα να φοβάται «όσο και την τρέλα· μάλιστα ήταν στενά συνδεδεμένη με αυτή».
Ηδη περίπου από τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα, η εμμηνόπαυση θεωρούνταν σοβαρή ασθένεια από την ιατρική, σχετιζόμενη με την κατάθλιψη, την παράνοια, «ακόμη και την αυτοκτονία». Στα αρχικά σχέδια της συγγραφέως, η κυρία Ντάλογουεϊ επρόκειτο όντως να αυτοκτονήσει στο τέλος του βιβλίου.
Η Γουλφ γράφει την «Κυρία Ντάλογουεϊ» το 1922 και, όπως μας πληροφορεί η ΜακΝίκολ, η εμμηνόπαυση ήταν ένα θέμα με το οποίο η Αγγλίδα συγγραφέας είχε εμμονή. Ωστόσο, στις τελικές εκδοχές του μυθιστορήματος, απέσυρε κάθε σχετική αναφορά, αφήνοντας περισσότερο να εννοηθεί μια γενικότερη εσωτερική κρίση: η Κλαρίσα Ντάλογουεϊ αισθάνεται μέσα στο σώμα της την κατάπτωση, την οριστική αποκοπή από τη δυνατότητα της τεκνοποίησης, καθώς και την απώλεια της ηδονής: η (καταπιεσμένη) επιθυμία της προς τη Σάλι συνδυάζεται με την οδυνηρή αίσθηση ότι είναι μια ευκαιρία οριστικά χαμένη.
Κατ’ αναλογία, ένα από τα πολλά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία στην «Κυρία Ντάλογουεϊ» είναι η μορφή του Σέπτιμους Σμιθ, τον οποίο η ίδια η Γουλφ θεωρούσε πως ήταν ο «άλλος εαυτός» της Ντάλογουεϊ. Νευρικό ράκος από τη φρίκη των χαρακωμάτων, ο Σμιθ παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα της «ανδρικής υστερίας», κατάσταση κατ’ εξοχήν ταυτισμένη με τη γυναίκα και τη μήτρα (την υστέρα), αμφιβάλλοντας και για τον ανδρισμό του πλέον. Ετσι, στην οριστική εκδοχή του βιβλίου, η αυτοχειρία αλλάζει χέρια: δεν είναι η Κλαρίσα που αυτοκτονεί, αλλά ο Σμιθ. Η είδηση του θανάτου του στιγματίζει το μεγάλο λονδρέζικο πάρτι που ετοιμάζει σε όλο το μυθιστόρημα η κυρία Ντάλογουεϊ, μια γυναίκα που βιώνει εσωτερικά έναν μαρασμό, αλλά που προκαλεί «τέτοιο τρόμο, τέτοια έκσταση» στον αποξενωμένο της σύζυγο.