Ο Aρης Σφακιανάκης γεννήθηκε το 1958 στο Ηράκλειο. Το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, «Οταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ», κυκλοφόρησε το 1981 από τις εκδόσεις Κέδρος. Τελευταίο του βιβλίο το ιστορικό μυθιστόρημα «Εξοδος».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου», του Τόμας Γουλφ (στη συγκινητική μετάφραση του Κοσμά Πολίτη), τον «Αθώο» του Ντ’ Ανούντσιο (ξανά και ξανά), την «Γκέμμα» του –λυπάμαι που δεν σε γνώρισα– Δ. Λιαντίνη και το «Ιδού οι ονειροπόλοι» της Ιμπόλο Μπουέ (Καμερούν).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι, μόνο και μόνο για να γνωρίσω τη θρυαλλίδα εκείνη που άκουγε στο όνομα Ναστάζια Φιλίποβνα – εκείνη που έκανε το τελευταίο της ταξίδι νεκρή ανάμεσα στους δύο που την αγάπησαν σφόδρα.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Κάφκα. Μοναδική προϋπόθεση να δειπνήσουμε κάτω από τον Πύργο της Πράγας και να συνοδεύεται από τη Μίλενα – ενώ εγώ θα έφερνα τη Λίλιθ (που της αρέσει το αψέντι, τα κεριά και η γκρο μπετόν λογοτεχνία).
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το «Λίγη ζωή», της Hana Yanagihara. Παραληρηματικό, στομφώδες, ανούσιο, κάτι σαν τα «Κύματα» της Βιρτζίνιας Γουλφ που είδα φέτος στο θέατρο και λυπήθηκα που δεν είχε διάλειμμα για να την κοπανήσω, μονάχα πιο ογκώδες, τούβλο σωστό, το σταμάτησα στη σελ. 269 (από τις 900) πριν με κάνει να μισήσω για πάντα τη Νέα Υόρκη – και το γένος των συγγραφέων ειδικότερα. Ελπίζω μόνο ύστερα από αυτά τα δηλητηριώδη βέλη μου κάποιοι να σπεύσουν να το αγοράσουν – για χάρη του εκδότη.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η αυτοβιογραφία του τελευταίου Κινέζου αυτοκράτορα, «From Emperor to Citizen», που αγόρασα στο ταξίδι μου στην Κίνα πριν από δύο μήνες. Η ιστορία ενός αγοριού που από δήμαρχος έγινε κλητήρας, η ιστορία της αποικιοκρατίας στην Απω Ανατολή και η αιώνια ιστορία της διαπάλης για την εξουσία την ίδια ώρα που η ανθρώπινη ψυχή το μόνο που αναζητά είναι η ελευθερία της.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
«Η αγρύπνια των Φίνεγκαν», διά γραφίδος Τζέιμς Τζόις. Προσπάθησα με καφέ, προσπάθησα με τσιγάρα, προσπάθησα με αλκοόλ, μάταια προσπάθησα. Πάνω στο γραφείο μου, με κοιτάει υποτιμητικά και περιμένει να ξεκινήσω τις αμφεταμίνες.
Η «Εξοδος», τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου, μας μεταφέρει στα ηρωικά χρόνια του Μεσολογγίου. Ωστόσο, έχουμε εδώ και μια μεταφορική «έξοδο»;
Στο τελευταίο μου βιβλίο «Εξοδος» ο ήρωας επιχειρεί τη δική του έξοδο από μια περιφραγμένη ζωή σε μια άλλη κατάσταση των πραγμάτων – μόνο που για κακή του τύχη βρίσκεται να παλεύει για την επιβίωση μαζί με τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Μεσολογγίου. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για τα πράγματα που δεν άλλαξαν σε όλη την πορεία του Νέου Ελληνικού Κράτους.
Από την Ελλάδα του σήμερα σε εκείνη της Επανάστασης του 1821. Αλμα στο κενό;
Ηταν άλμα χωρίς δίχτυ ασφαλείας – αλλά μου πρόσφερε το ρίγος του καινούργιου.