Ο κύριος Γκρι διαβάζει Εδουάρδο Γκαλεάνο, το τελευταίο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τον Πάπυρο (μτφρ. Ισμήνη Κανσή) με τον ωραίο τίτλο «Κυνηγός ιστοριών». Στέκεται στη σελίδα 167, στην ιστοριούλα με τον τίτλο «Η απόλαυση, ένα αντρικό προνόμιο»:
«Τι είναι εκείνο το γρομπαλάκι που ξεπροβάλλει ανάμεσα στα σκέλια των γυναικών; Σε τι χρησιμεύει; Η επιστήμη δεν έβρισκε απάντηση, μέχρι που επεβλήθη η βεβαιότητα ότι η κλειτορίδα ήταν ένα σφάλμα της γυναικείας ανατομίας. Το 1857 ο Αγγλος επιστήμονας Ουίλιαμ Ακτον αποφάνθηκε: Η σεμνή γυναίκα δεν αναζητά την απόλαυση στο σεξ, θέλει μόνο να ευχαριστήσει τον σύζυγό της και να του κάνει παιδιά. Είχε ήδη αποδειχτεί ότι ο γυναικείος οργασμός ήταν επινόηση, και δεν ήταν αναγκαίος για την ιερή εξάσκηση της μητρότητας».
Ο κύριος Γκρι αγαπά τις αφηγήσεις του Γκαλεάνο, ο οποίος πέθανε τον Απρίλιο του 2015 και δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο τον «Κυνηγό ιστοριών» του. Του δείχνω στη σελίδα 164 μια άλλη, κοντινή, ιστορία, με τίτλο «Το κορμί είναι μια αμαρτία». Αυτή ξεκινά πιο ορμητικά: «Το 1854, μετά από έξι χρόνια γάμου, χώρισε ο Αγγλος συγγραφέας Τζον Ράσκιν. Η γυναίκα του ισχυρίστηκε ότι εκείνος δεν τήρησε ποτέ το συζυγικό καθήκον του, ενώ αυτός δικαιολογήθηκε ότι εκείνη έπασχε από μια τερατώδη ανωμαλία. Ο Ράσκιν ήταν ο πιο αξιοσέβαστος κριτικός τέχνης στη βικτοριανή Αγγλία». Η «τερατώδης ανωμαλία» ήταν η υπερβολικά τριχωτή ήβη της συζύγου του, «μια ανηθικότητα της φύσης», κατά τον Ράσκιν, που «μπορεί να ήταν το χαρακτηριστικό των άγριων μαύρων γυναικών, που περιφέρονται γυμνές στη ζούγκλα, λες και το κορμί είναι πρόσωπο, αλλά δεν αρμόζει σε μια καλοαναθρεμένη κυρία». Ο κύριος Γκρι αναφωνεί ξαφνικά: «Μα το κορμί είναι όντως πρόσωπο!».
Ενδιαφέρουσα αυτή η διεστραμμένη ανδρική ματιά πάνω στη γυναικεία επιθυμία, πάνω στο γυναικείο κορμί. Διατρέχει αιώνες και παρουσιάζει μιαν ανθεκτικότητα παροιμιώδη. Κι έχει ενδιαφέρον ότι ο Ράσκιν χωρίζει το 1854, τρία χρόνια προτού ο Αγγλος επιστήμονας αποφανθεί ότι η σεμνή γυναίκα δεν αναζητά την απόλαυση.
Είναι η εποχή κατά την οποία η γυναίκα που ερεθίζεται και «τελειώνει» χαρακτηρίζεται νυμφομανής. «Τόση έχθρα προς την ικανοποίηση· στερώντας την από τη γυναίκα, στερούσαν τη χαρά και από τον άνδρα», συλλογίζεται ο κύριος Γκρι.
Η νυμφομανία ήταν στις γυναίκες ό,τι και η σατυρίαση στους άνδρες. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι στη δεύτερη περίπτωση σάτυρος αποκαλούνταν ο σεξουαλικά ακόρεστος ανήρ, ενώ στην πρώτη περίπτωση αρκούσε απλώς και μόνον η εκδήλωση της επιθυμίας και το ηχηρό, κραυγαλέο «Ω!» του οργασμού. Η γυναικεία ηδονή ισούνταν με υστερία, με φρενοβλάβεια.
«Ισως σήμερα να χαιρόταν ο Ράσκιν με τις πέρα για πέρα ξυρισμένες πορνοστάρ», λέει ο κύριος Γκρι. «Αν και νομίζω πως θα έβρισκε κάποιο άλλο πρόβλημα για να αποφύγει το άγγιγμα, το φιλί, την επαφή. Και ίσως να είχε αυτό το ύφος του Μπίλι Κρίσταλ στο “Οταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι”, στην περίφημη σκηνή με τον στημένο οργασμό της Μεγκ Ράιαν…»