ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΙΔΗΡΑ
Silver alert, Ποίηση
εκδ. Κέδρος 2016
σελ. 96
Επειτα από έντεκα ποιητικές συλλογές και έχοντας διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο εξαιρετικής ευαισθησίας ποιητικό πρόσωπο η Αγγελική Σιδηρά, ποιήτρια πολυμεταφρασμένη, μεταφράστρια η ίδια της Αμερικανίδας Εμιλι Ντίκινσον, επανέρχεται με τη συλλογή Silver Alert των εκδόσεων Κέδρος. Με τη συλλογή αυτή η ποιήτρια, στην οποία δόθηκε η ευλογία να κρατά το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωσης του κόσμου, μελετά το θέμα της απώλειας περιδιαβάζοντας στα μοτίβα του θανάτου και της πάντα παρούσας βαθιάς αγάπης, σχέσης συναισθηματικής που χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια και αφοσίωση.
Με ευγένεια, λεπτότητα και απέραντο σεβασμό η ποιήτρια προσεγγίζει το θέμα της συμπαράστασης στον ανοϊκό πατέρα, του οποίου τη ζωή («κλούβιες μνήμες» πλέον) παρακολουθεί η κόρη ταυτίζοντας τη φωνή της με όσα της υποβάλλει η ποιητική της συνείδηση ακόμα και την πιο επώδυνη στιγμή. Αντλώντας από την κοίτη της ροής των συναισθημάτων της διαχειρίζεται με γαλήνη το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο ως μοναδική υπαρξιακή βεβαιότητα, πάντα όμως μέσα στο φάσμα της αγάπης, πολυσήμαντο σύμβολο και άξονας της ποίησής της. «Γιατί όποιος και να χάνεται, πατέρα, πάντα μαζί του χάνεσαι κι εσύ», γράφει υποβάλλοντας τη σκληρή πραγματικότητα.
Η κλίμακα του χρόνου γίνεται η σκαλωσιά για να ξεδιπλωθεί μια αδέκαστη ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ο πατέρας που έχασε τον γιο του, η ίδια η ποιήτρια που χάνει απρόσμενα τον δικό της γιο «για να αναστηθούν σε ξένα πρόσωπα τα μάτια του» (Στο ποίημα «Μητέρα, Δωρητή σώματος»).
Στην τελευταία ενότητα της συλλογής ως επίμετρο («Εβδομάδα των παθών») –έχουν προηγηθεί τρεις ενότητες (Silver alert, Omnibus alert, Amber alert)– η ποιήτρια βιώνει τον απέραντο πόνο της μάνας, «σαν ένα ψέμα που όμως είναι πέρα ώς πέρα αληθινό». Από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο με την «άνοιξη στο ζενίθ του μεγαλείου της» και την ίδια να επωμίζεται ισόβια τον πόνο («ο δικός μου ο νεκρός δεν πρόκειται ποτέ ν’ αναστηθεί»).
Ποίηση αξιανάγνωστη, γραμμένη με παρατηρητική πειθαρχημένη οξύτητα και γλωσσική καθαρότητα που λειτουργεί απομυθοποιητικά και λυτρωτικά σαν δημόσια προσευχή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μιλήσει κανείς για το πένθος που μπορεί να παρεμβαίνει λαθραία στην ανθρώπινη ζωή και να την ανατρέπει. Ο τρόπος που διαλέγει να το κάνει η ποίηση είναι αποστομωτικός. Επειδή εκείνη μπορεί με μια κίνηση να απογυμνώνει παρουσιάζοντας τις ανεξιχνίαστες πληγές. Κι επειδή η ανθρώπινη ζωή ως πρώτη αξία αντικαθίσταται κάποια στιγμή από το αντίθετό της, τον θάνατο.
Ετσι συμβαίνει με τους ποιητές που τυχαίνει να γνωρίζουν τη γραμματική των ονείρων, χωρίς ωστόσο να μπορούν να τα διορθώσουν και φυσικά χωρίς να αποφύγουν την υποταγή στον ισόβιο πόνο.