ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ
Ριάλιτι διαρκείας με άνω τελείες.
Ποιήματα για την τηλεόραση και την πολιτική
Εκδ. Φαρφουλάς, σελ. 76
Πρόκειται για το εικοστό έκτο ποιητικό βιβλίο του Ντίνου Σιώτη. Τεκμηριώνει άλλη μία φορά τη δοκιμασμένη ικανότητά του να επεξεργάζεται σε βάθος τα θέματά του, από δεκαετία σε δεκαετία, ανανεώνοντας τόσο τα εκφραστικά του μέσα όσο και τις κρίσιμες γωνίες θέασης του ευρύτερου κοσμοειδώλου. Το ποιητικό υποκείμενο εμμένει στον φωτισμό ποικίλων πτυχών της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όπως αντανακλάται στην οθόνη των ψευδεπίγραφων επικοινωνιακών φορέων. Οι σποραδικές αναφορές και σε τοπία της αλλοδαπής προσδίδουν ενίοτε μια κοσμοπολίτικη εμβέλεια.
Με την ανάλογη δόση καυστικής ειρωνείας εκτίθενται αρκετές κατακερματισμένες δομές, οι οποίες περιβάλλουν τα προφανώς ανίσχυρα, πλευροκοπημένα, εν τέλει μοιραία άτομα. Απομονώνω για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής το εξής χαρακτηριστικό δείγμα των θυμόσοφων αφορισμών: «Η ζωή είναι μια ταινία· το / τέλος της παίζεται πάντα / σε κάποιο άλλο κανάλι·». Ο κατεξοχήν ευρηματικός λόγος, ο οποίος σταθερά απηχεί αιτήματα και ιδεολογικές επιλογές της λογοτεχνικής γενιάς του ’70, στιγματίζει κι εδώ συλλογικές ψευδαισθήσεις και χρόνιες αυταπάτες, χωρίς προκαταλήψεις, συμβάσεις του συρμού ή εννοιολογικές στρεβλώσεις.
Η καθημερινότητα
Η αγοραία τηλεοπτική πρόταση, η οποία κατά κανόνα επείγεται να επιβάλει τη δική της άποψη, ελέγχεται και αυτή συστηματικά από τις αποκλειστικά τρίστιχες στροφές της συλλογής. Με εμφανή δριμύτητα στηλιτεύεται η διαχείριση του υλικού της επικαιρότητας από τους ιθύνοντες των διαύλων κοινωνικής πληροφόρησης. Παραθέτω ενδεικτικά: «Εδώ οι πρωτοσύγκελοι του φωτός δια- / χειρίζονται άπταιστα την αποθήκευση / του σκότους· στα μαλθακά στούντιο των / κλιματιζόμενων κεντρικών δελτίων δίνουν / αγώνα επιβίωσης το ροζ και το σελέμπριτι». Ο ποιητής εν ολίγοις ανήκει σε εκείνους, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι θεατές προσελκύονται συχνά-πυκνά από την όποια είδηση και καταλήγουν να την αισθάνονται ως να ήταν ένα ακόμη επεισόδιο των ατομικών τους υποστάσεων. Ο,τι δηλαδή συνιστά τη νεύρωση της αλήθειας.
Αποδελτιώνοντας ένα σημαντικό μέρος από τις τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες συνεπάγεται η συμβίωση των μελών της κοινωνικής κυψέλης σήμερα, ο Ντίνος Σιώτης καταφάσκει στην αναθεώρηση της τακτικής για την εμπέδωση μιας αποτελεσματικότερης αλληλοκατανόησης, για τη λυσιτελή προώθηση μιας ουσιαστικότερης αλληλεγγύης. Η κειμενική στρατηγική του αποδίδει καρπούς.
Ο τρόμος της καθημερινότητας ενίοτε τείνει να καταλαγιάσει. Οι παντελώς ανυπεράσπιστοι «συνάνθρωποι» καλούνται να στεγαστούν στον οίκο του ποιητικού ρήματος. Ιδίως μετά τις ολέθριες δασικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2009, τις οποίες υπαινίσσεται σε όλη σχεδόν την έκτασή του το παρόν έργο.
Επαγρύπνηση
Η άμεση ακύρωση του αφανισμού της σκέψης από την εκφυλισμένη πολιτική θεωρία ή πράξη, η χειραφέτηση του είναι από τις όποιες φενάκες του, η μη εξαφάνιση της ατομικότητας μέσα στη δήθεν εξ αντικειμένου γνώση και η διαρκής επαγρύπνηση της ποιητικής συνείδησης συγκρατώ ότι συνιστούν τα κύρια αιτήματα των αποτυπώσεων. Η άνω τελεία, η οποία απαντά στον τίτλο του βιβλίου, παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς και σε ένα ιδιότυπον άνω σχώμεν τας καρδίας. Η περιεκτικότητα και η σαφήνεια των καταγγελτικών εκφάνσεων εξασφαλίζει εκ προοιμίου την απρόσκοπτη αναγνωστική πρόσληψη.
Η λεκτική αυθορμησία δεν υπερβαίνει άλλη μία φορά τα μέτρα τα οποία η ίδια έχει θέσει προ πολλού στον εαυτό της. Στους αντίποδες του παραμιλητού των σολοικισμών και των αυτιστικών επαναλήψεων, που, ως γνωστόν, δεν αποφεύγονται εύκολα στις μέρες μας στον χώρο της εξομολογητικής γραφής, σχηματίζεται και ακούγεται η ποίηση αυτή. Αν όντως «μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου», όπως προσδιόρισε ευφυώς ο Γκι Ντεμπόρ, τότε η μηχανή των στίχων ονειρεύεται διάσωση του εγώ.
Αφού καθαρίσει το τοπίο από τις στάχτες και τα μισοκαμένα κλαριά και τα θυσιασμένα πτηνά και τετράποδα, τα δίποδα μπορούν να αναστοχαστούν πάλι ανόρθωση, παιδεία και χάρι.