Είναι από τους διανοουμένους που συνδέουν τη ζωή και τον στοχασμό τους με την πατρίδα τους, με μια αξιοθαύμαστη δικαιοσύνη προς τις πατρίδες των άλλων, κάτι που διατηρεί ακόμη εν καιρώ πολέμου. Εχει, εξάλλου, σε διάφορες περιπτώσεις, δηλώσει την αντίθεσή του με τις πολιτικές επιλογές της χώρας του. Ο Ισραηλινός Νταβίντ Γκρόσμαν (γεν. 1954) αναγνωρίσθηκε, προχθές αργά το βράδυ, από το Ιδρυμα Μπούκερ, το οποίο του απένειμε το Man Booker International, που συνοδεύεται από 50.000 στερλίνες, τις οποίες θα μοιραστεί με τη Βρετανίδα μεταφράστριά του Τζέσικα Κοέν.
Ο Νταβίντ Γκρόσμαν βραβεύθηκε για το βιβλίο του «Ενα άλογο μπαίνει σ’ ένα μπαρ». Αν σας ακούγεται ως αρχή ενός ανεκδότου, δεν είστε πολύ μακριά από την πραγματικότητα του βιβλίου. Μέσα από τα αστεία ενός stand-up comedian, ο Γκρόσμαν μιλάει για τον πόνο και την ευτυχία, για την υπαρξιακή πικρία που πάντοτε συνδέεται με το κοινωνικοπολιτικό συγκείμενο, για τις αντιφάσεις της ζωής, που πολλές φορές εμφανίζει τα πιο τραγικά γεγονότα με τον πιο αστείο –πολλάκις στα όρια του γελοίου– τρόπο. Ετσι κι αλλιώς, βασικό του χαρακτηριστικό, λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά, είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδέει τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του με την εποχή του, ενώ, την ίδια στιγμή, σε κάνει κοινωνό του έργου – νιώθεις ότι σε αφορά.
Ο Γκρόσμαν, παρέα με τους κολλητούς του, μεγάλους Ισραηλινούς συγγραφείς Αμος Οζ (με τον οποίο συνυπήρχαν στη βραχεία λίστα του Booker) και Αβραάμ Γεοσούα, αποτελεί τον μέγα ανατόμο της πατρίδας και της εποχής του. Εχοντας χάσει τον γιο του όταν εκείνος υπηρετούσε στον ισραηλινό στρατό και ήταν μόλις 21 ετών, ο μεγάλος Ισραηλινός συγγραφέας και διανοητής παρέμεινε ψύχραιμος –όσο του επέτρεπε ασφαλώς η προσωπική του τραγωδία– και έκανε το προσωπικό του μνημόσυνο, που θυμίζει την περφόρμανς της Μαρίνα Αμπράμοβιτς και του πρώην συζύγου της, Ουλάι, οι οποίοι ξεκίνησαν από τις εκατέρωθεν άκρες του Σινικού Τείχους και βρέθηκαν στο μέσον, το 1988: περπάτησε από τα βόρεια σύνορα του Ισραήλ ώς το σπίτι του, έξω από την Ιερουσαλήμ, το 2004.
Στα ελληνικά, κυκλοφορούν τα βιβλία του «Γράφοντας μες στο σκοτάδι» (Scripta, 2011), «Στο τέλος της γης» (Καστανιώτης, 2011), «Το μέλι του λιονταριού» (Ωκεανίδα, 2008), «Η μνήμη του δέρματος» (Καστανιώτης, 2006), «Το παιδί ζιγκ-ζαγκ» (Καστανιώτης, 1999).