Τα παλιά τραύματα

2' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γ​​​​ιατρέ, πονάει ο αστράγαλός μου.»

«Τον χτυπήσατε κάπου;»

«Οχι, δεν θυμάμαι να τον χτύπησα. Ξαφνικά με έπιασε. Ημουν καλά μέχρι χθες.»

«Νομίζω ότι είναι μια παλιά φλεγμονή…»

«Και γιατί πονάει τώρα;»

«Ποιος ξέρει, μπορεί να μην είχε “δέσει” τότε…»

Στο ενδιάμεσο, όμως, ο αστράγαλος φαινόταν σαν να είχε «δέσει». Διότι υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που νιώθουμε καινούργιοι. Το σώμα μας βρίσκεται σε μια άνωση, είναι γερό, ζωντανό, δημιουργώντας την αίσθηση του παντοδύναμου. Παρά την προηγούμενη ζωή μας, εκείνες τις περιόδους, νιώθουμε ότι ξαναγράφεται η ιστορία μας, ότι επουλώθηκαν οι πληγές μας και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Το σώμα συνδέεται με την ψυχή. Τέτοιες στιγμές βιώνουμε στον έρωτα, στην απόφαση για έναν γάμο, στην απόκτηση ενός καινούργιου σπιτιού, στην έλευση ενός παιδιού, ακόμα και στην υλοποίηση μιας επαγγελματικής ευκαιρίας. Εκείνες τις περιόδους σαν να κλείνουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, νιώθουμε ότι τα παλιά τραύματα, σωματικά και ψυχικά, δεν μας απειλούν πλέον, η ζωή μάς ανήκει και εμείς είμαστε ρωμαλέοι, ίσως και καλύτεροι άνθρωποι.

Υπάρχει όμως μια παλιά φλεγμονή στον αγκώνα, στον αστράγαλο, στο γόνατο. Κάποτε τραυματιστήκαμε εκεί. Ή γεννηθήκαμε με ένα τραύμα, μια κακή κατασκευή εκ γενετής, ένα κακό γονίδιο, μια κακή κληρονομιά. Το σώμα μας ασθενές και ατελές πλήττεται από χίλιες μεριές.

Οπως και η ζωή μας είναι εκτεθειμένη από χίλιες μεριές στους ανέμους της μοίρας, του τυχαίου, της κακής κληρονομιάς, των κακών γονιδίων, των δύσκολων παιδικών χρόνων.

Το ασυνείδητο είναι άχρονο. Το σώμα και η ψυχή σφιχτά αγκαλιασμένα έχουν τη δύναμη να παλέψουν ενάντια σε μύρια θεριά και να επιβιώσουν ακόμα και με πληγές, την ίδια όμως στιγμή μπορούν να γονατίσουν απέναντι στη θύμηση ή στην υπενθύμιση ενός παλιού τραύματος, που αναζωπυρώνεται, πονάει, συμπεριφέρεται σαν καινούργιο.

Πόσες φορές δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που την έχουμε ξαναβιώσει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τούτη τη στιγμή λυγίζουμε; Μαμάδες που κλαίνε απαρηγόρητες με το κλάμα των μωρών τους. Εμπειροι επαγγελματίες που λυγίζουν σε μια απλή κρίση. Μεσήλικες που επισκέπτονται το σπίτι των από χρόνια πεθαμένων γονιών τους και κλαίνε σαν να τους έχασαν μόλις. Οπως και άνθρωποι που προτιμούν να αποφεύγουν κάθε λογής υπενθύμιση του τραύματος, του όποιου τραύματος, υποκρινόμενοι ότι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Και όταν σκάβεις λίγο παραμέσα έρχεσαι αντιμέτωπος με την ψυχική φτώχεια, την έλλειψη συναισθήματος άρα και πόνου.

Είναι καλό που μερικές στιγμές στη ζωή μας νιώθουμε δυνατοί. Τότε καταγράφονται σημαντικά επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία. Για να γεννήσεις κάτι καινούργιο, πρέπει να φαντασιώνεσαι μια κάποιου είδους παντοδυναμία. Τα παλιά τραύματα στο σώμα και στην ψυχή όμως είναι πάντα εδώ. Κρυμμένα καλά, καραδοκούν να εμφανιστούν μια στιγμή που δεν θα τα περιμένεις και συνήθως δεν θα τα επιθυμείς. Για να σου υπενθυμίσουν ότι το σώμα σου, εσύ ο ίδιος, είσαι για πάντα τραυματισμένος και ο πόνος είναι σημάδι ότι παρόλα αυτά ζεις.

Αν και ατελές το ψυχόσωμα, με αναβιώσεις παλιών ελλείψεων, τραυματισμών, πένθους ατελεύτητου και χωρίς όλα να μπορούν τελικά να ιαθούν, ο άνθρωπος ακόμα και τότε μπορεί να ονειρεύεται τη δημιουργία, μπορεί να στοχεύει σε μια ζωή γεμάτη ακόμα και πονεμένη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή