Η Μυρσίνη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτισμική Διαχείριση στο Université Libre de Bruxelles. Η ποιητική συλλογή «Τα πέρα μέρη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι, είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Η επιστροφή των νεκρών» της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη (Πόλις), «Αντιστίξεις» του Γιάννη Ευσταθιάδη (Μελάνι) και τα «Γράμματα από το Παρίσι στον Ανδρέα Εμπειρίκο» της Μάτσης Χατζηλαζάρου (Αγρα).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δεν θα ήθελα να είμαι κάποιος συγκεκριμένος ήρωας/ηρωίδα, αλλά ένα βιβλίο, το «Φράνυ και Ζούι» του Σάλιντζερ, επειδή το τελικό αίσθημα που αφήνει είναι αυτό μιας θετικής επανεκκίνησης και το ξαναδιαβάζω κάθε φορά που νιώθω ότι θέλω να τα παρατήσω όλα.
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με την Αλι Σμιθ, επειδή η γραφή της βγάζει σπίθες και κάθε της βιβλίο αποδεικνύει ότι είναι άνθρωπος βαθιάς καλοσύνης ή με την A.S. Byatt, επειδή έγραψε το «The children’s book» (που δεν είναι βιβλίο για νέους γονείς).
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με τα βιβλία, απλώς τα παρατάω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το «Memorial» της Alice Oswald. Δεν με συγκίνησε απλώς, με ταρακούνησε, με έκανε να σκεφτώ σχετικά με τον ρόλο και τη λειτουργία της λογοτεχνίας.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά, αλλά λέω στον εαυτό μου ότι τα κλασικά είναι τελικά καλύτερο να τα διαβάζουμε μεγαλύτεροι, καταλαβαίνουμε περισσότερα.
Πού βρίσκονται τα «Πέρα μέρη» και τι συναντούμε εκεί;
Τα «Πέρα μέρη» είναι ένα εσωτερικό τοπίο, το τοπίο μιας διαδρομής και ταυτόχρονα ένας ιδεατός προορισμός, όπου ελπίζω ότι συναντά κανείς τον εαυτό του.
Διαβάζουμε στη σελ. 40: «Ο,τι σου ζήτησα παιδί/ Θεέ,/ δεν το ’κανες./ Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα./ Τώρα ξέρω: δεν μπορείς». Είναι αυτή μια διάψευση που έρχεται με την ενηλικίωση; Και όχι μόνο για τους θεούς μα και για ανθρώπους, έρωτες, φίλους;
Είναι σίγουρα μια διάψευση, συνοδεύεται όμως από μια αλλαγή στάσης, δεν γίνεται απογοήτευση, αλλά αίσθηση προσωπικής ευθύνης. Ισως ενηλικίωση σημαίνει να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και να μη χρίζουμε τους άλλους υπεύθυνους για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, το απολαμβάνω, μου έχει χαρίσει καινούργιους φίλους και μου έχει δώσει ακόμα και αφορμές για ποιήματα. Ωστόσο ομολογώ ότι μου τρώει χρόνο από το διάβασμα.