ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. «Για χρόνια πλάγιαζε νωρίς» η Φρανκφούρτη, το αδιαμφισβήτητα Μεγάλο Σαλόνι του Βιβλίου. Μέχρι που ήρθε η σειρά της Γαλλίας να παραλάβει τη σκυτάλη της τιμώμενης χώρας και η μεγαλύτερη έκθεση στον κόσμο του βιβλίου «ομιλεί απταίστως την γαλλικήν», υπενθυμίζοντας, ακόμα και στις τροχιές της παγκοσμιοποίησης, αφενός την υπεροχή του γαλλικού πολιτισμού –ένας απαράμιλλος συνδυασμός πνεύματος και αισθητικής (ενίοτε στα όρια του «εστέτ»)– και, αφετέρου, τις βαθιές ρίζες της στενής, και συχνά αντιφατικής, γαλλογερμανικής φιλίας. Τα γερμανικά ΜΜΕ και κυρίως τα λογοτεχνικά ένθετα των εφημερίδων, αρκούντως προετοιμασμένα, υποδέχθηκαν την Grande Nation με τα καλύτερα κείμενα, με σεβασμό, θαυμασμό και πιθανόν έναν καλά κρυμμένο φθόνο και η παρουσία του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας προσέδωσε ιδιαίτερη αίγλη στη φετινή Εκθεση.
Ο Γάλλος πρόεδρος, «μαθητής» και παλιός βοηθός του Πολ Ρικέρ (υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής του Χάιντεγκερ στη Γαλλία), έκλεψε ακόμα μία φορά την παράσταση, όχι μόνο στα εγκαίνια, παρουσία της καγκελαρίου Μέρκελ, αλλά και σε δύο ακόμη εκδηλώσεις: στη συζήτηση με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και τον ισλαμολόγο Ζιλ Κεπέλ, στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, καθώς και στο γαλλικό «παβιγιόν». Με τη δήλωση «δεν χρειάζομαι γιατρό, χρειάζομαι όραμα», ουσιαστικά αντιπαρατέθηκε στη γερμανική «Ρεαλπολιτίκ», όπως την είχε διατυπώσει αφοριστικά ο αείμνηστος Χέλμουτ Σμιτ («Οποιος έχει οραματισμούς χρειάζεται γιατρό»), αποφεύγοντας εύλογα στη συνέχεια να πάρει θέση πάνω στο επίμαχο ζήτημα της καταλανικής αυτονομίας. Παράλληλα, χάθηκε με άνεση στο λαβυρινθώδες γαλλικό περίπτερο, δηλώνοντας μεταξύ άλλων ότι, αν και Γάλλος, «κατάλαβε καλύτερα τον Μποντλέρ χάρις στον Βάλτερ Μπένγιαμιν» («Ενας λυρικός στην ακμή του καπιταλισμού») και εκφράζοντας την άποψη ότι «χωρίς πολιτισμό δεν υπάρχει Ευρώπη», καθώς και ότι οι νέοι θα πρέπει να έχουν απαραίτητα πρόσβαση στη λογοτεχνία. Αντιθέτως, η Γερμανίδα καγκελάριος προτίμησε στα εγκαίνια τη μέση οδό. Δεν σχολίασε τη «νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική» του Γάλλου προέδρου, υπενθύμισε πάντως την αναγκαιότητα του γαλλογερμανικού άξονα ήδη από την εποχή του Κόνραντ Αντενάουερ.
Η Γαλλία «κατέφθασε» στη Φρανκφούρτη με περίπου 200 συγγραφείς και 270 εκδότες και εκδοτικούς οίκους, με ένα άρτια οργανωμένο σχέδιο και πρόγραμμα στο πλαίσιο της francophonie. Οι Γερμανοί ανταποκρίθηκαν επαρκώς με περίπου 560 τίτλους, νέους κυρίως, μεταφρασμένους από περίπου 150 εκδότες στη χώρα. Αν και η γαλλική παρουσία παραμένει απόλυτη αυτές τις μέρες, η έκθεση ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον Κεν Φόλετ και τον Νταν Μπράουν, θέλοντας να τονώσει το ενδιαφέρον του κοινού, των επισκεπτών και των αναγνωστών, εκείνων τουλάχιστον που μάλλον αγνοούν τον Μισέλ Ουελμπέκ.