Εχω ένα μήνυμα για σένα

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Η ιστορία ξεκινάει στο Βέλγιο του 1942, στους παλαιούς στρατώνες του Kazerne Dossin, στην πόλη Μεσλέν. Εκεί συγκεντρώνονταν Εβραίοι και Ρομά από τους Γερμανούς. Από το 1942 έως το 1944, 25.834 άνθρωποι μεταφέρθηκαν από εκεί στα στρατόπεδα εξόντωσης. Από αυτό τον αριθμό, μετρήστε 1.395 – τόσοι είχαν απομείνει ζωντανοί το 1945…

Στο Kazerne Dossin βρέθηκε έγκλειστη η Κλάρα Προβιζόρ με τον πατέρα της και τον άνδρα της Φιλίπ Ζιπέρ. Την ιστορία της αφηγήθηκε στο εκπληκτικό βίντεο «Εχω ένα μήνυμα για σένα» (I have a message for you) ο σκηνοθέτης και μουσικός Ματάν Ρόχλιτζ (Matan Rochlitz), ο οποίος εντόπισε την Κλάρα και τον Φιλίπ σε μια τυπική μπάουχαουζ πολυκατοικία στο Τελ Αβίβ.

Μπροστά στην κάμερα, η 92χρονη Κλάρα αφηγείται με φοβερή διαύγεια την ημέρα που τους πήραν με το τρένο για να τους μεταφέρουν στο Αουσβιτς. Την αφήγησή της ο Ματάν διανθίζει με μοναδικής ομορφιάς κινούμενα σχέδια που «μπαίνουν και βγαίνουν» στα κάδρα των οικογενειακών της φωτογραφιών ή απλώς αναδύονται μέσα από την ίδια την ιστορία και την Ιστορία της εποχής.

Μέσα στο τρένο η Κλάρα κρατάει το χέρι του εξαντλημένου γηραιού πατέρα της. Μια γυναίκα είναι δίπλα τους και μοιράζεται τον εφιάλτη. Η Κλάρα κοιτάζει το άνοιγμα, ψηλά στο βαγόνι. Μια μεταλλική σχάρα εμποδίζει την πρόσβαση στην ελευθερία. Το τρένο κινείται με ταχύτητα, βρίσκεται ακόμη εντός των βελγικών συνόρων όταν η Κλάρα ξεσπάει: «Δεν αντέχω· θα το σκάσω».

Ο πατέρας της έχει χάσει τις αισθήσεις του, η Κλάρα δεν του αφήνει το χέρι. Οταν όμως ο Φιλίπ κατορθώνει να ξεχαρβαλώσει τη σχάρα, η Κλάρα αφήνει το χέρι του πατέρα της, περνάει μαζί με τον Φιλίπ από το άνοιγμα, αποφεύγουν τους πυροβολισμούς των Γερμανών στρατιωτών από τις οροφές των βαγονιών και πηδούν στο κενό. Θα περάσουν το υπόλοιπο του πολέμου κρυμμένοι από Βέλγους αγρότες. Το φορτίο όμως για την Κλάρα, ασήκωτο: είχε εγκαταλείψει τον πατέρα της εκεί μέσα.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά. Μια ημέρα του 1962, στην οδό Ντίζενχοφ του Τελ Αβίβ, η Κλάρα θα νιώσει ένα χέρι στον ώμο. Είναι μια γυναίκα. «Με θυμάσαι;» τη ρωτάει. Ηταν η γυναίκα που στεκόταν πλάι τους στο βαγόνι. «Εχω ένα μήνυμα για σένα». Το μήνυμα ήταν απ’ τον πατέρα της. Οταν συνήλθε, αναζήτησε την κόρη του. Η γυναίκα τού είπε ότι η Κλάρα είχε πηδήξει απ’ το τρένο. «Τότε είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο», είπε ο πατέρας της. «Αν ποτέ συναντήσεις την κόρη μου, να της πεις ότι καλά έκανε».

Στην κάμερα, η Κλάρα αφηγείται πως έφυγε ένα ολόκληρο βάρος από πάνω της. Οπως και με την πληροφορία που της έδωσε η γυναίκα: ο πατέρας της πέθανε μέσα στο βαγόνι προτού φτάσει στο Αουσβιτς. «Τουλάχιστον, δεν έζησε αυτό», λέει η Κλάρα.

Οταν ο κύριος Γκρι επικοινώνησε με τον Ματάν, ο τελευταίος επανέλαβε αυτό που είχε γράψει στους New York Times: «Είμαστε η τελευταία γενιά που γνωρίζει επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Αυτό είναι μια μεγάλη  ευθύνη  για εμάς».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή