Ο Αχιλλέας Κυριακίδης γεννήθηκε στο Κάιρο το 1946. Είναι πεζογράφος, μεταφραστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους. Τελευταίο του βιβλίο, η νουβέλα «Σώμα», που αναμένεται να εκδοθεί εντός του Νοεμβρίου (Πατάκης).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αιχμάλωτος της Ζέντα. Γιατί θα έμοιαζα του Στούαρτ Γκρέιντζερ, θα ’μουν άσος στην ξιφομαχία, θα κατατρόπωνα όλους τους κακούς Ρούπερτ και θ’ ανακτούσα τον θρόνο της μυθοπλασίας μου, απ’ όπου, ασφαλής και δίκαιος, θ’ αγνάντευα έρωτες, πολιορκίες, πλεκτάνες και χιλιάδες περιπέτειες που θα ξετυλίγονταν μπροστά μου με αίσιο τέλος.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Δεν απαντώ «με τον Μπόρχες», όπως θα περίμενε ή θα φοβόταν ο αναγνώστης σας, όχι μόνο γιατί έχω δειπνήσει με τον Μπόρχες (σ’ ένα αξέχαστο κρητικό τσιμπούσι όπου ψητά αρνιά, κατσίκια και πλανόδιοι πωλητές ανοξείδωτων κρητικών εγχειριδίων τον πολιορκούσαν εις μάτην), αλλά και γιατί η διατύπωση της ερώτησης αποκλείει, άλλη μία φορά, και παρά τα «δεδικαίωται» και άλλους αστικούς μύθους, τους πεθαμένους. Οπότε, διαλέγω χιούμορ, διαλέγω στυλ, διαλέγω γαλατική κομψότητα: Ζαν Εσνόζ.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Θυμώνω με κακούς συγγραφείς, θυμώνω με κακούς αναγνώστες και κακές επιτροπές που επιβραβεύουν κακούς συγγραφείς. Δεν έχω θυμώσει ποτέ με βιβλίο. Τι φταίει αυτό;
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Ενα από τα τελευταία βιβλία που έγραψε ο Χούλιο Κορτάσαρ («Κάποιος Λούκας») και που έχω αναλάβει να το μεταφράσω, τα καινούργια ποιήματα του Γιάννη Στίγκα και του Δημήτρη Χαρίτου, η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της Ελισάβετ Χρονοπούλου που εκδόθηκε πρόσφατα, «Ο έτερος εχθρός».
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν έχω διαβάσει ολόκληρο το «Πόλεμος και Ειρήνη», αλλά δεν ντρέπομαι καθόλου. Αν θέλετε σώνει και καλά να αυτομαστιγωθώ δημοσία, ντρέπομαι που δεν διάβασα συστηματικά φιλοσοφία.
Σε ποιο από τα διηγήματα των «Τεχνητών αναπνοών» θα θέλατε περισσότερο να ζήσετε σαν λογοτεχνικός χαρακτήρας και γιατί;
Εχω ζήσει σε όλα μου τα διηγήματα και σε όλες μου τις νουβέλες. Είμαι εκεί, πρωταγωνιστής ή κομπάρσος, πολλές φορές σαν μέσα σ’ εκείνες τις παλιές μαγικές εικόνες όπου μια μορφή αποκαλυπτόταν όταν γύριζες την εφημερίδα ανάποδα.
Μικρή φόρμα στη λογοτεχνία σημαίνει;
Ο,τι σημαίνει και η ταινία μικρού μήκους στον κινηματογράφο, η μινιατούρα στη ζωγραφική, τα μονόπρακτα στο θέατρο και στην όπερα. Δεν πρόκειται για είδος, αλλά για άσκηση (και, στις καλύτερες περιπτώσεις, υπόδειγμα) αφηγηματικής οικονομίας.