Ο έρωτας της Βίκυς με τον Κάρλος

Ο έρωτας της Βίκυς με τον Κάρλος

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χ​​ωρίς πτώμα, δεν υπάρχει φόνος. Η παλιά, καλή αρχή μιας αστυνομικής ιστορίας. Οταν όμως ένα σώμα απουσιάζει ξαφνικά και αναίτια, όταν κάθε ίχνος του εξαφανίζεται, η απουσία δεν ολοκληρώνεται ποτέ και κάπως έτσι γεννιούνται τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τους ζωντανούς. Δεν υπάρχει τίποτα μεταφυσικό ή υπερφυσικό εδώ: το θρίλερ είναι αυστηρά κοινωνικό, πολιτικό.

Στο Μεξικό, κάπου 33.000 άτομα έχουν εξαφανιστεί: άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Οπως γράφει o Azam Ahmed στους New York Times (Not dead. Not alive. Just gone, 28.11.2017), είναι όλα θύματα του πολέμου των ναρκωτικών. Βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, σε μια σφαγή διαρκείας χωρίς μέτωπο και μετόπισθεν. Οι περισσότεροι Μεξικανοί βλέπουν μέλη των Αρχών της χώρας μπλεγμένα σε αυτόν τον εφιάλτη. Οταν στις 26 Σεπτεμβρίου του 2015, ύστερα από διαδήλωση στο Μέξικο Σίτι, η αστυνομία συνέλαβε 43 φοιτητές και μυστικά τους παρέδωσε σε μια συμμορία «με την οποία συνεργάζονταν οι αξιωματικοί», 43 σώματα εξαφανίστηκαν.

Μονάχα ένα βρέθηκε, έπειτα από καιρό.

Οι δικτάτορες στη Χιλή και στην Αργεντινή εξαφάνιζαν ανθρώπους κατά δεκάδες χιλιάδες. Το Μεξικό, στο δικό του χρονικό 70χρονης δικτατορίας, είχε λιγότερες εξαφανίσεις: μόλις 1.200 άνθρωποι εξαϋλώθηκαν δίχως ίχνος. Σε εποχές δημοκρατίας αυτό άλλαξε και οι εξαφανισμένοι πλέον γεμίζουν ασφυκτικά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

Είναι ένα πλήθος αόρατο, οι ιαχές του οποίου δεν ακούγονται ποτέ.

Η μεξικανική κυβέρνηση δεν έχει πόρους ούτε καν για τεστ DNA. Οσοι έχουν χρήματα πληρώνουν. Οι φτωχοί γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους συνασπίζονται διεξάγοντας αυτοσχέδιες έρευνες, διοργανώνοντας εράνους: με 600 δολάρια εξασφαλίζουν τρία τεστ DNA. Δέχονται απειλητικά μηνύματα κι ωστόσο επιμένουν: όταν έχουν πληροφορίες να πάνε να σκάψουν σε ερημικές περιοχές που μπορεί να έχουν ομαδικούς τάφους και η κυβέρνηση τους αγνοεί, πάνε μόνοι τους με σιδερόβεργες. Τις καρφώνουν βαθιά στο χώμα και έπειτα τις μυρίζουν: αναζητούν την οσμή πτωμαΐνης.

Στο ρεπορτάζ του, ο Azam Ahmed παρακολουθεί το ζεύγος της Βίκυς Ντελγκαντίλο και του Κάρλος Σαλντάνα. Εγιναν ζευγάρι αφού οι κόρες τους εξαφανίστηκαν. Αλλόκοτος έρωτας, αλήθεια. Ο Κάρλος δεν ήταν καλός πατέρας, λέει το ρεπορτάζ. Δεν ήταν εκεί. Και τώρα έχει αποξενωθεί από τα άλλα του παιδιά, διότι η εξαφανισμένη Κάρλα έγινε η εμμονή που ίσως τον εξιλεώσει. Δύο επιδρομές που έπεισε την κυβέρνηση να γίνουν σε εγκαταλειμμένα ράντσα δεν έφεραν αποτέλεσμα – πέρα από τον εντοπισμό υπόγειων θαλάμων βασανιστηρίων. Ακόμη ψάχνει, μαζί με τη Βίκυ. Παράξενος έρωτας όντως.

«Είναι που όταν χάνεις κάποιον», σχολιάζει ο κύριος Γκρι, «χρειάζεσαι μια κηδεία. Η φροντίδα του σώματος γίνεται μέρος του είναι σου. Δίχως αυτήν δεν υπάρχει γαλήνη. Δίχως αυτήν επιβεβαιώνεται εκείνος ο τρομακτικός στίχος του Γέιτς, στον οποίο επιστρέφουμε με διάφορες αφορμές: “Φαντάσματα έχω δει ίσαμε δεκαπέντε/ πιο τρομακτικό απ’ όλα, ένα άδειο σακάκι περασμένο στην κρεμάστρα”».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή