Ο Παναγιώτης Πετράκης γεννήθηκε στην Κρήτη όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Λουμπούνη και έχουν την Ισαβέλλα. Είναι καθηγητής Οικονομικών στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το μυθιστόρημα «Να το πεις της νύχτας σου» είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο από τις εκδόσεις Ροπή.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι;
Tο «Τι Είναι η ζωή» του G. Schrödinger, την «Τυχαιότητα και Εξέλιξη» του Τ. Τ. Μπόνερ, την «Επιστήμη του InterStellar» του K. Thorne και το «Καθρέφτες, μία Σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία» του E. Galeano, τους «Ελληνικούς Μύθους» του Ρ. Κιρέιβς και τους «Ξεχωριστούς Ανθρώπους, Αντίσταση Εξέγερση και Τζαζ» του E. Hobsbawm. Ξανακοιτώ το «Ο Θουκυδίδης και ο Αθηναϊκός Ιμπεριαλισμός» της Jacqueline De Romilly.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Νομίζω ότι ο ήρωας που επηρέασε τη ματιά μου για τον κόσμο, όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο ήταν ο Σαλ Πάρανταϊς, ο αφηγητής του Jack Kerouac «Στο Δρόμο». O περιπατητής της ζωής που σαν αθώο παιδί προσπαθεί να αφομοιώσει τον νέο κόσμο που ερχόταν.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Σήμερα θα έφερνα τον Τ. Καπότε να μου μιλήσει για το «Εν Ψυχρώ» και την κατάδυσή του στην ανεξερεύνητη ανθρώπινη ψυχή. Τον Φ. Κάφκα να μου μιλήσει για τον αδιέξοδο αγώνα του ατόμου (κ. Κ) όπου ο ορθολογισμός έχει χαθεί και τον Σ. Τσίρκα για να μου μιλήσει για τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα λόγω της ανάγνωσης ενός βιβλίου;
Την «καταλαξία» του Χάγιεκ, την αυθόρμητη δηλαδή τάξη που δημιουργείται μέσω της ανταλλαγής και της εξειδίκευσης, τον τρόπο δηλαδή που αναπτύσσεται η εξελικτική ευημερία.
Ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Εχω ξαναγυρίσει στον Ντοστογιέφσκι στο «Εγκλημα και Τιμωρία», που η ηθική αντίληψη του ήρωα για την ποιότητα του κόσμου τον κάνει να διασχίσει αδιανόητες γραμμές στην ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η αστυνομική πλοκή στο βιβλίο σας είναι σημείο εκκίνησης για να μπείτε σε πιο βαθιά νερά;
Στο βιβλίο μου όλοι οι χαρακτήρες έχουν δίκιο. Ετσι όπως και στη ζωή, είναι πολύ δύσκολο να τοποθετηθείς απέναντι στο καλό και στο κακό. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι θα έπρεπε το κακό να σηματοδοτείται με κάποιο τρόπο για να μπορεί να αντιλαμβάνεται και να κρίνει ο αναγνώστης την κατεύθυνση των πραγμάτων. Για να λυτρωθούμε από αυτό χρειαζόμαστε την παιδική συμμαχία της τυχαιότητας και της μαγείας.
Πρώτο μυθιστόρημα ενός οικονομολόγου. Θα το ξανακάνετε;
Πέρασα πολύ καλά που το έγραψα μέσα σε έναν ομιχλώδη περίγυρο. Θα το ξαναέκανα εάν θα μπορούσα να συζητήσω για τον ανθρώπινο αγώνα γύρω από τη λεπτή κόκκινη γραμμή της ακεραιότητας!