Οταν το 2007 έκανα τα πρώτα μου βήματα στην κριτική βιβλίου, στην «Αυγή», η Μάρη Θεοδοσοπούλου ήταν ήδη κάτι σαν τοτέμ της κριτικής προσώπων και κειμένων της λογοτεχνίας. Τη διάβαζα στο «Βήμα», στην «Εποχή», σε περιοδικά και επιθεωρήσεις, στο ιστολόγιο Ex libris, ομώνυμο της στήλης της στην «Εποχή».
Η Μάρη Θεοδοσοπούλου δεν εμφανιζόταν σε εκδηλώσεις, δεν συμμετείχε σε πάνελ. Ηταν μία γραφίδα στα όρια του μυθικού: πώς κατάφερνε και ανακαλούσε όλες εκείνες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για πρόσωπα και κείμενα; Πώς μπορούσε να θέτει ερωτήματα βαθιάς θεωρητικής υφής, εκείνη, μία χημικός μηχανικός και θεωρητικός μαθηματικός, που είχε μαθητεύσει δίπλα στον John S. Dahler στη Μινεσότα και στον νομπελίστα Ilya Prigogine στις Βρυξέλλες; Πού κρυβόταν η Μάρη Θεοδοσοπούλου, τη στιγμή που εκατοντάδες κείμενά της τυπώνονταν σωρηδόν; Για την ιστορία: μόνο στην «Εποχή» είχε δημοσιεύσει 1.138 κριτικές και θεωρητικά κείμενα.
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος και οι εκδόσεις Πόλις αποφάσισαν να μας κάνουν ένα πασχαλιάτικο δώρο: τον Καβάφη της Μάρης Θεοδοσοπούλου. Δεκαπέντε κείμενα εντός και πέριξ (Παπαδιαμάντης, Σεφέρης, Φόστερ, Ετη Καβάφη) του μεγάλου Αλεξανδρινού, συγκροτούν το σώμα των «Σχολίων στον Καβάφη», που μόλις κυκλοφόρησε.
Με τη γνώριμη… προτεσταντική της προσήλωση στην ενδοκειμενικότητα, αφενός, και στο ιστορικό και κοινωνικό συγκείμενο, με πλείστες όσες αναφορές και ερωτήματα, με τον γνωστό σαρκαστικό –συχνά δυσάρεστο, μα πάντα με δίκαιες προθέσεις– λόγο της, η Μάρη Θεοδοσοπούλου, που «έφυγε» πολύ νωρίς (1950-2016), παραμένει ένας φάρος για όσους βλέπουμε τα κείμενα ως ζωντανούς οργανισμούς που δεν υπάρχουν έξω από τον κόσμο μας, που δεν μπορούν χωρίς αυτόν…