Μουσική για σήμερα. Και αυτό, επειδή ο κύριος Γκρι εμπνέεται από το θέμα στη σημερινή πρώτη σελίδα. «Πολύ μου άρεσε», λέει, «μου θύμισε και πολλές παλιές, αγαπημένες κινηματογραφικές μουσικές. Ιδού μερικές από αυτές στις οποίες έχω μεγάλη αδυναμία»:
1. Ο Αιμίλιος Χαρμπής ορθώς μνημονεύει το θέμα του πρώτου «Πολέμου των Αστρων» από τον Τζον Ουίλιαμς. Να προσθέσω εδώ τη μυστηριακή μουσική από τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» (1977), όπου ο Ουίλιαμς αφομοιώνει υπέροχα τα αργά μέρη των κλασικών «Πλανητών» του Χολστ και το κλείσιμο των «Νυχτερινών» του Ντεμπισί – για να μη λησμονήσω το μουσικό μοτίβο που γίνεται γέφυρα επικοινωνίας με τους εξωγήινους. Επιβάλλεται να μνημονεύσω και το ανατριχιαστικό θέμα του Ουίλιαμς στα «Σαγόνια του καρχαρία» (1975).
2. Βλέποντας το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968) ανακάλυψα τον Γκιόργκι Λίγκετι, το «Ρέκβιεμ» και τις «Ατμόσφαιρές» του. Αν υπάρχει μουσική στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, πρέπει να είναι Λίγκετι. Και η σκηνοθεσία, βέβαια, του Κιούμπρικ.
3. Λίγο τραγούδι τώρα. Η «Μεγάλη ανατριχίλα» (1982) του Λόρενς Κάσνταν είχε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν τη δεκαετία του ’60. Κρίμα που στο άλμπουμ δεν συμπεριλήφθηκε το αριστουργηματικό «You Can’t Always Get What You Want» που ακούγεται στην κηδεία του Αλεξ.
4. Εκπληκτική είναι η μουσική υπόκρουση του «Ζιλ και Ζιμ» (1962) του Φρανσουά Τριφό από τον μεγάλο Georges Delerue (που μας έδωσε και το μελαγχολικό μουσικό θέμα της «Περιφρόνησης» του Γκοντάρ), αποτυπώνοντας μοναδικά την τρυφερότητα και τη συγκίνηση της περίπλοκης ερωτικής σχέσης που αφηγείται ο έξοχος Τριφό.
5. Ούτε μία από τις νότες που έγραψε ο Νίνο Ρότα για το αξεπέραστο «8½» (1962) του Φελίνι δεν περισσεύει. Το βινύλιο κόντεψε να λιώσει κάποτε πάνω στο πικάπ.
6. Δεν παραλείπω τη μουσική του Φίλιπ Γκλας για τον «Μισίμα» (1985) του Πολ Σρέιντερ. Τα ιλιγγιώδη, επαναλαμβανόμενα αρπέζ του Αμερικανού συνθέτη αποτυπώνουν τη μανία του αυτόχειρα Μισίμα για μια «ποίηση γραμμένη με μια κηλίδα αίματος».
7. Τραγούδι, ξανά: Στις «Μέρες ραδιοφώνου» (1986), ο Γούντι Αλεν ντύνει μια μακρινή παιδική ηλικία στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’40 με ό,τι καλύτερο έβγαλαν οι Big Bands και το σουίνγκ εκείνης της εποχής.
8. Στο «Βαλς με τον Μπασίρ» (2008) ο Μαξ Ρίχτερ, αυτός ο ποιητής της απουσίας, δίνει ρεσιτάλ, ειδικά με το επαναλαμβανόμενο θέμα του «Στοιχειωμένου ωκεανού».
9. Στη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» (1998) ο Μαξ Τσίμερ συνδυάζει περίτεχνα τον παραδοσιακό ήχο των Νήσων του Σολομώντος με τη μεταφυσική ατμόσφαιρα του Τέρενς Μάλικ. Πολεμική ταινία κι όμως ούτε ένα τόσο δα ταμπούρλο.
10. Πάντοτε αγαπούσα τις κινηματογραφικές μουσικές του Κλιφ Μαρτίνεζ, ήδη από το «Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες» (1989). Δίνει όμως τον καλύτερο εαυτό του στο «Σολάρις» (2002) του Σόντερμπεργκ. Ο ηλεκτρονικός ήχος ποτέ δεν ακούστηκε πιο φυσικός – και πιο υποβλητικός επίσης.