Η Μαρία Στασινοπούλου γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1945. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με τη μελέτη και την κριτική της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ιδιαίτερα με το έργο των Γιώργου Σεφέρη και Κ. Π. Καβάφη. Κριτικά κείμενά της δημοσιεύονται στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Εντευκτήριο» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Τελευταίο βιβλίο της το «Χαμηλή βλάστηση, Θάμνοι, πόες και μπονσάι», από τις εκδόσεις Κίχλη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τη δίτομη έκδοση των ποιημάτων του Τίτου Πατρίκιου, τα «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» του Αλέξη Πανσέληνου, το «Ο αχυρώνας φλέγεται» του Ουίλιαμ Φόκνερ και το «Ιδέες της σκληρότητας και της καλοσύνης (εθνικισμός, σοσιαλισμός, ρατσισμός, 1897-1922)» του Παντελή Βουτουρή.
Ποιος ήρωας ή ηρωίδα της λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Μικρός Πρίγκιπας για όλο αυτό το τρυφερό μαγικό ταξίδι: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια», «είσαι υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Με μέτρο το περισσότερους από τις τρεις Χάριτες και λιγότερους από τις εννέα Μούσες, θα καλούσα: τον Γιώργο Σεφέρη, τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, τον Σπύρο Τσακνιά, τον Τίτο Πατρίκιο, την Αλκη Ζέη, τον Νάσο Βαγενά, τον Τζούλιαν Μπαρνς και τον Μπόρχες.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Εχω απομακρυνθεί από εκείνη την ηλικία που αναζητείς στα βιβλία μοναδικά στοιχεία, τα οποία σε εντυπωσιάζουν και τα απομονώνεις.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Πύργο», του Κάφκα, σε μετάφραση Αλέξανδρου Κοτζιά.
Ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τις «Ιστορίες του κ. Κόυνερ», του Μπέρτολντ Μπρεχτ. Με γοητεύει η διαλεκτική ως τρόπος ζωής και η έξυπνη γεμάτη βάθος απάντηση σε καθημερινές απορίες.
Με τις ιστορίες αυτές η καθημερινότητα αποκτά κάτι ανοίκειο ή το ανοίκειο γίνεται καθημερινότητα;
Κατά περίπτωση, άλλοτε το ένα και άλλοτε το άλλο.
Μερικές ιστορίες είναι πολύ σύντομες, ίσα ίσα μία παράγραφος. Είναι αυτό που λένε flash fiction;
Από τους πολλούς όρους που προτείνονται για το είδος: flash fiction, μικροδιήγημα, νανοδιήγημα, κ.ά., προτιμώ το μπονσάι, γιατί το λίγο απαιτεί χρόνο και επώαση. Δεν είναι απλώς αστραπή της στιγμής. Εξάλλου συμφωνώ με όσους λένε ότι το μπονσάι είναι η σε πεζό λόγο εκδοχή του ασιατικού χαϊκού.
Εχετε Facebook, Τwitter κ.τ.λ; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, δεν είμαι φανατική, κάποιες φορές αντλώ στοιχεία για το γράψιμο.