Κι έχτισε ένα στρεβλό σπίτι». Ή αλλιώς: «Κι έχτισε ένα αλλόκοτο σπίτι». Οι δύο ελληνικές μεταφράσεις στον τίτλο ενός διηγήματος του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Ρόμπερτ Χάινλαϊν (1907-1988) ή Χένλαϊν, όπως έχει γίνει γνωστός στο ελληνικό κοινό, από τις εκδόσεις Κάκτος και την κλασική πια σειρά επιστημονικής φαντασίας που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Ηταν και τα πρώτα «ενήλικα» βιβλία που διάβασε μικρός ο κύριος Γκρι. Μέσα από αυτή τη σειρά ανακάλυψε τον Αρθουρ Κλαρκ, τον Ισαάκ Ασίμοφ, τον Αλφρεντ Μπέστερ, τον Αλτζες Μπάντρις, την Ούρσουλα Λε Γκεν, τον «Ικαρομένιπο» του Λουκιανού και βέβαια τον Χάινλαϊν – ακολουθώ τη νέα προφορά, όπως προκύπτει από τη φρέσκια ανθολογία «Ιστορίες μαθηματικής φαντασίας» (εκδ. Αλεξάνδρεια), που επέλεξε και μετέφρασε ο Χριστόδουλος Λιθαρής και προλόγισε ο Τεύκρος Μιχαηλίδης. Σε αντίθεση με ό,τι συνήθως συμβαίνει στην επιστημονική φαντασία, τα συγκεκριμένα διηγήματα δεν εμπνέονται από θεωρίες και αξιώματα της Φυσικής αλλά των Μαθηματικών.
Το διήγημα του Χάινλαϊν, που κινείται στον κόσμο της «γεωμετρίας ανώτερων διαστάσεων» (Τ. Μιχαηλίδης), είχε δημοσιευθεί πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1941, ενώ εν Ελλάδι περιελήφθη σε συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων Κάκτος με τίτλο «Ζωή και θάνατος» (μτφρ. Ντίνος Γαρουφαλιάς, 1978), όπου και μερικά από τα ωραιότερα διηγήματα του Χάινλαϊν – μεταξύ αυτών, και το αριστουργηματικό «Το δυσάρεστο επάγγελμα του Τζόναθαν Χογκ» (αυτοτελώς και από τις εκδόσεις Λυχνάρι με τίτλο «Το δυσάρεστο επάγγελμα του Μίστερ Χογκ», επιμ.: Λουκάς Λοράνδος, μτφρ.: Ελένη Παντοπούλου), κάτι ανάμεσα σε «Ζώνη του λυκόφωτος», νουάρ αστυνομική νουβέλα και «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (αλλά χωρίς κωμωδία).
Αντίθετα, το «Στρεβλό σπίτι» έχει άφθονα κωμικά στοιχεία παρότι αυτό που περιγράφει είναι τρομακτικό: αρχιτέκτονας χτίζει στην Καλιφόρνια μονοκατοικία βασισμένος στις αρχές του υπερκύβου. Επειτα από σεισμό, το κτίσμα αναδιπλώνεται με τέτοιον τρόπο που μετατρέπεται σε λαβύρινθο, ενώ τα παράθυρα βλέπουν σε άλλα σημεία της Γης, σε άλλους πλανήτες, σε άλλους κόσμους, ακόμα και στο απόλυτο κενό. Οταν το είχε διαβάσει ο κύριος Γκρι ήταν δέκα χρονών και δεν το βρήκε και τόσο αστείο. «Πολλές φορές αναρωτιόμουν μικρός εάν ανοίγοντας την πόρτα του υπνοδωματίου μου το πρωί θα αντίκριζα όντως το διαμέρισμά μας και τους γονείς μου. Ή αν άνοιγα τα παραθυρόφυλλα θα έβλεπα όντως το οικείο τοπίο της παραλιακής στη Γλυφάδα και όχι κάτι άλλο, ξένο, άγνωστο. Και διαβάζω μετά αυτό το διήγημα που τροφοδοτεί τους παιδικούς φόβους με έναν τρόπο πολύ πονηρό. Λες και βρισκόμουν σε αυτά τα αδιανόητα ζωγραφικά τοπία του Εσερ». Συστήνει την ανθολογία για το καλοκαίρι; «Φυσικά, και όχι μόνο για το καλοκαίρι και όχι μόνο για το διήγημα του Χάινλαϊν». Υπόψη, ο κύριος Γκρι ήταν «πάτος» στα Μαθηματικά. Αλλά αυτό ας μην αναχαιτίσει κανέναν. «Οσα λιγότερα ξέρεις, τόσο πιο πειστικές είναι αυτές οι ιστορίες».