Το «απόλυτο τριπάκι» μάς ταξιδεύει ακόμα

Το «απόλυτο τριπάκι» μάς ταξιδεύει ακόμα

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χ​​ρειάστηκε να κυλήσουν 38 χρόνια για να ακούσουμε τη φωνή του Στάνλεϊ Κιούμπρικ να εξηγεί, για πρώτη φορά, το αινιγματικό τελευταίο μισάωρο του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968). Ο κύριος Γκρι άκουσε πολλές φορές το τηλεφώνημα που έκανε το 1980 ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Τζούνιτσι Γιάοϊ στον Κιούμπρικ και που έφερε στο φως ο πρώτος πριν από λίγες εβδομάδες.

Ηδη σε συνεντεύξεις του ο σπουδαίος Αρθουρ Κλαρκ, ο συν-σεναριογράφος της ταινίας, είχε δώσει το στίγμα τού τι περίπου συμβαίνει από τη στιγμή που ο αστροναύτης Μπόουμαν εισέρχεται, μέσω του μυστηριώδους Μονόλιθου, σε μια «αστρική πύλη», περνώντας σε μιαν άλλη διάσταση. Ο Κλαρκ είχε μιλήσει για τον Μονόλιθο ως «πρεσβευτή ανώτερης νοημοσύνης», χωρίς να διασαφηνίζει εάν η τελευταία είναι απλώς μια εξωγήινη οντότητα ή ένα είδος θεότητας.

Ο Κιούμπρικ, στο τηλεφώνημα με τον Ιάπωνα κινηματογραφιστή, μιλάει καθαρά για «θεότητες» που τοποθετούν τον αστροναύτη σε ένα είδος «ζωολογικού κήπου» παρατηρώντας τον για να τον επιστρέψουν αργότερα στη Γη, αφού όμως πρώτα τον μετατρέψουν σε ένα ον με ανώτερη συνειδησιακή δυναμική. Μια αναγέννηση που αποτυπώνεται μέσω της εικόνας του εμβρύου που αιωρείται στο Διάστημα, κοιτώντας τη Γη, πλέοντας μέσα στον αμνιακό σάκο.

Εκείνο όμως το ιλιγγιώδες μισάωρο άφησε το 1968, και για πολλά ακόμη χρόνια, άναυδους κριτικούς και κοινό σε όλο τον κόσμο. Τότε, στην εποχή της γενιάς του LSD, είχε χαρακτηριστεί «το απόλυτο τριπάκι» (the ultimate trip). Φήμες ήθελαν τον ίδιο τον Κιούμπρικ (σχεδίασε και επέβλεψε προσωπικά τη σειρά εκείνων των εικόνων) να έχει πάρει παραισθησιογόνα (δεν ισχύει) και, γενικώς, οι περισσότεροι έφευγαν συνεπαρμένοι ή τρομαγμένοι, σίγουρα όμως απορημένοι από την αίθουσα.

Χάρη στον αδελφό του, ο κύριος Γκρι είδε για πρώτη φορά το φιλμ σε βιντεοκασέτα, δύο φορές μέσα σε ένα απόγευμα, σε ένα δώμα σε στυλ ρουστίκ, στον πέμπτο όροφο του πατρικού του στη Γλυφάδα, στα δεκαέξι του – και δεν τον ένοιαζε αν αδυνατούσε να ερμηνεύσει επαρκώς όλα όσα έβλεπε, κυρίως τις σκηνές όπου ο Μπόουμαν βρίσκεται σε ένα αλλόκοτα γήινο σκηνικό, γερνώντας μέσα σε λίγα λεπτά, για να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί ως «παιδί των άστρων».

Ηταν όντως ένα τριπάκι, ξηρά μέθη, παραίσθηση δίχως παραισθησιογόνα, μαγικό μανιτάρι δίχως τον μεξικανικό μύκητα. «Θα ευλογώ τον Κιούμπρικ για το “2001”, για έναν ακόμη λόγο: μέσω αυτού ανακάλυψα τη μουσική του Γκιόργκι Λίγκετι (1923-2006), ειδικά το χορωδιακό “Ρέκβιεμ” και το συμφωνικό “Ατμόσφαιρες”. Προσωπικές επιλογές του ίδιου του Κιούμπρικ, οι μουσικές υποκρούσεις του Λίγκετι, απόκοσμες και εφιαλτικές, αδιανόητα, παραισθητικά μουσικά τοπία, ήταν μια αποκάλυψη, το δέος της οποίας δεν με έχει εγκαταλείψει έως σήμερα. Ο Κιούμπρικ πέθανε ξαφνικά το 1999 στον ύπνο του, στα 71 του. Ποτέ δεν έπαψα να σκέφτομαι ότι εκείνη τη νύχτα έκανε το ταξίδι του Μπόουμαν, ακούγοντας τον αγαπημένο του Λίγκετι».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή