Καθώς η εθνική τραγωδία έχει καταλάβει κάθε σπιθαμή σκέψης, έχει πάρει τη θέση κάθε εικόνας πραγματικής ή φαντασιακής, δεν βρίσκει κανείς εύκολα ανακούφιση πουθενά.
Το μικρό (μόλις 58 σελίδες) ιδιότυπα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κώστα Βρεττάκου «Προστιθέμενη αξία», (εκδόσεις Πόλις) μας βοηθάει να επιστρέψουμε στα άυλα αγαθά, στις μνήμες που λειτουργούν ακόμη κι όταν όλα τα υπάρχοντα έχουν καταστραφεί. Ο 80χρονος σκηνοθέτης, ποιητής και δημοσιογράφος (για κάποιο χρονικό διάστημα), αν και δηλώνει «πεισματικά ανεπάγγελτος, με ό,τι καλό ή κακό μπορεί να σημαίνει αυτό», έχει γυρίσει ταινίες τεκμηρίωσης και μια μυθοπλασίας (εμβληματική της 10ετίας του ’80, «Τα παιδιά της Χελιδόνας») υπήρξε σύμβουλος Κινηματογραφίας του ΥΠΠΟ, πρόεδρος του Κέντρου Κινηματογράφου και για μία 15ετία εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Eurimages.
Αυτήν την «ιδιόρρυθμη», όπως λέει ο ίδιος, πλούσια σε εναλλαγές και μάλλον αθόρυβη, ως προς τη δημόσια παρουσία, ζωή, ανακατεύει μέσα «σε ένα σακούλι με λίγα υπάρχοντα». Την αναμοχλεύει και την τακτοποιεί αλλιώς: προτάσσοντας έναν πρόλογο εξομολογητικό, με την οικονομία, την ακρίβεια και το βάθος ενός λόγου ασκημένου από την ποίηση και την ενδοσκόπηση. Και στη συνέχεια, δένει τον πρόλογο με τα «υπόλοιπα νεότητας», ανέκδοτα ποιήματά του, όσα συνέλεξε και συντήρησε.
Στο σύνολο αποτυπώνονται όλες οι ηλικίες του Κώστα Βρεττάκου, ό,τι συνθέτει την ταυτότητά του και μια απολογία. Σπαράγματα σκέψεων και σημειώσεων. Η αλληλουχία των λέξεων και των αναμνήσεων ήπια και φιλοσοφημένη, καθώς «η χόβολη της μνήμης σιγοκαίει ακόμη». Οπως γράφει: «Τα γεγονότα δεν στοιχίζονται πάντα ανάλογα με το ανάστημά τους. Ανασταίνονται απρόοπτα και διεκδικούν μια ανώφελη προτεραιότητα (…). Ζούμε σ’ ένα αποσπασματικό και ασύνταχτο κόσμο που μας υπονομεύει». Ετσι ακριβώς. Γιατί «η παράλειψη μετράει./ Το κενό του χρόνου./ Το επιπόλαιο δευτερόλεπτο που αλλάζει το νόημα της συνέχειας».