Η Μαρία Σκιαδαρέση γεννήθηκε στην Aθήνα το 1956. Σπούδασε Iστορία και Aρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Εχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα και βιβλία για παιδιά και εφήβους. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τελευταίο βιβλίο της είναι το «Γιλάν, η πριγκίπισσα των φιδιών» (2017, εκδόσεις Πατάκη).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Η έξωση από την κόλαση» του Ρόμπερτ Μενάσε και το «Η μορφή των λειψάνων» του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Kανένας. Ξέρω καλά, όμως, πως δεν θα ήθελα να είμαι δύο ήρωες που με έχουν συγκλονίσει: ο Γκρέγκορ Σάμσα του Κάφκα, που ξαφνικά μεταμορφώνεται σε έντομο μη ακριβώς αναγνωρίσιμο άρα μη οικείο από τον περίγυρο, πράγμα που σηματοδοτεί την απομόνωση και τον ψυχικό πρωτίστως θάνατό του· και ο ήρωας της «Πείνας» του Χάμσουν. Και ως συγγραφέας και ως άνθρωπος δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ στη θέση του.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Πρωτίστως τον Σολωμό. Μαζί του τον Μποντλέρ, τον Ελιοτ, τον Εμπειρίκο. Επίσης τον Γιώργο Μαρκόπουλο και τον Ράμι Σαάρι για την τελευταία συλλογή του «Ο προσκυνητής του Βυζαντίου».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η κακότητα σταθερά και νομοτελειακά επιστρέφει στον αποστολέα της. Μου το θύμισε ο Ραγκαβής στον «Συμβολαιογράφο», που πρόσφατα ξαναδιάβασα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
To μυθιστόρημα του Τσαρλς Ματούριν, «Μέλμοθ ο περιπλανώμενος».
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Συχνά επανέρχομαι στα βιβλία. Αυτά που έχω διαβάσει πάμπολλες φορές είναι τα πεζά του Βιζυηνού, που ιδιαιτέρως αγαπώ.
Η τρέχουσα επικαιρότητα, με το προσφυγικό πόσο δύσκολο είναι να μεταστοιχειωθεί σε λογοτεχνία;
Θεωρώ πως τίποτα δεν είναι δύσκολο για να μεταστοιχειωθεί σε λογοτεχνία. Απλώς, πρέπει να κατασταλάξει μέσα μας το γεγονός ώστε να το δούμε με την κατάλληλη αποστασιοποίηση. Το θέμα αυτό είναι ακόμα πολύ ζεστό και δημοσιογραφικό.
Τι ήταν αυτό που σας συγκίνησε στις ιστορίες των σύγχρονων προσφύγων – εκτός από την προφανή περιπέτεια που βιώνουν;
Η εκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών από επιτήδειους εγκληματίες πάσης φύσεως, συστηματικά και οργανωμένα, μέσα σε ένα σκοτεινό παράλληλο σύμπαν επιμελώς προφυλαγμένο από τη δική μας νοικοκυρίστικη πραγματικότητα.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Μπαίνω στο Facebook για λίγο κάθε μέρα. Σίγουρα μας αποσπά από το διάβασμα, αλλά το γράψιμο, όταν είσαι σε φάση δημιουργίας, τίποτα δεν το εμποδίζει. Σε τραβάει από το μανίκι!