ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Νίκος λείπει
εκδ. Key Books, σελ. 376
Τον Νίκο Παπαδογιάννη εμείς οι «μπασκετικοί» τον έχουμε ευαγγέλιο. Γενικώς αν είσαι λάτρης του αθλητισμού και ξεψαχνίζεις με τις ώρες σχετικές ιστοσελίδες, ενώ παράλληλα αγανακτείς από την καταιγίδα των κακών ελληνικών που υπάρχει εκεί μέσα, δημοσιογράφοι σαν εκείνον είναι το λιμάνι σου. Με κείμενα φροντισμένα, αναφορές που ξεφεύγουν πολύ από τα στενά αθλητικά πλαίσια και ιδιαίτερα ευφάνταστους παραλληλισμούς, ο Παπαδογιάννης είναι ο δημοσιογράφος που θα διαβάσεις, όχι απαραίτητα για να αντλήσεις την τελευταία (βαρετή) πληροφορία, αλλά απλώς για την ευχαρίστηση του πράγματος. Κι ας έχει τις εμμονές του. Ευτυχώς μια από αυτές τις τελευταίες, γνωστή στους τακτικούς αναγνώστες, είναι τα ταξίδια. Λόγω δουλειάς αλλά και προσωπικής αναψυχής, έχει ταξιδέψει, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε 60 χώρες αντλώντας πλούσιες εμπειρίες, τις οποίες μεταφέρει στο πρώτο συγγραφικό του πόνημα.
Οι 73 ξεχωριστές ιστορίες που συνθέτουν το βιβλίο είναι σαν γευστικά σφηνάκια απόδρασης ή όπως θα προτιμούσε μάλλον ο ίδιος, δροσερά κοκτέιλ της Καραϊβικής που τη λατρεύει. Εκτός βέβαια αν έρχεται τυφώνας σαν εκείνον τον τρομερό που περιγράφει σε ένα από τα… επεισόδια. Φυσικά Παπαδογιάννης δίχως αθλητισμό –και δη μπάσκετ– δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Αλλωστε πολλές από τις παράξενες ιστορίες του συνέβησαν πάνω στο «καθήκον», είτε βρισκόταν στην Αμερική για να περιγράψει τους τελικούς του ΝΒΑ, είτε στην Ιαπωνία για να καλύψει το αξέχαστο Μουντομπάσκετ του 2006. Και εκεί όμως οι αναφορές δεν έχουν να κάνουν με τους ίδιους τους αγώνες, παρά με παράξενα, συχνά απίστευτα περιστατικά που συνοδεύουν τα σχετικά ταξίδια. Τα περισσότερα ωστόσο από αυτά που διαβάζουμε δεν συνδέονται καν με την πορτοκαλί μπάλα· σκαρφαλώματα στα Ιμαλάια, παραδείσιες ακτές στην Κόστα Ρίκα, αρχαίες πόλεις στη Σικελία, μια απίθανη συναυλία του Μπρους Σπρίνγκστιν, απολαυστικές τσάρκες στα γεμάτα ζωή στενά του Βελιγραδίου και της Κωνσταντινούπολης.
Ολα αυτά τα μέρη αποτελούν στάσεις ενός ταξιδιού που πότε προκαλεί γέλιο και πότε συγκινεί με την αυθεντικότητα και τον μετρημένο λυρισμό του. Αλλωστε το καλό με τον συγκεκριμένο αρθρογράφο –και πλέον συγγραφέα– είναι πως ξέρει να ηλεκτρίζει ακόμα και το πιο «στεγνό» κείμενο με τη σπίθα της δημιουργίας, ψηλαφώντας συνεχώς τα όρια μεταξύ δημοσιογραφικής καταγραφής και λογοτεχνίας. Οσο για τον επόμενο… προορισμό, φέτος το καλοκαίρι η (αγαπημένη του) Εθνική έχει Μουντομπάσκετ. Και όπως μας πληροφόρησε εκείνος, έχει να πάει δέκα χρόνια στην Κίνα και του έλειψε.