«Η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει» **½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2018)
Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Ερμηνείες: Εμιλι Μπλαντ, Μπεν Γουίσο, Κόλιν Φερθ
Η κλασική «Μαίρη Πόπινς» του 1964 αποκτά σίκουελ, με την Ντίσνεϊ να διαθέτει μια πελώρια παραγωγή –περίπου όπως είχε κάνει και με την περυσινή «Πεντάμορφη και το Τέρας»– προκειμένου να φέρει πίσω την πιο διάσημη και αγαπημένη νταντά του σινεμά. Επιπλέον, δίνει τα κλειδιά της σκηνοθεσίας στον έμπειρο Ρομπ Μάρσαλ («Σικάγο», «Εννέα»), ο οποίος συνδυάζει μιούζικαλ, κανονική δράση και κινούμενο σχέδιο, παράγοντας ένα (τουλάχιστον) φαντασμαγορικό αποτέλεσμα.
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του Μεσοπολέμου και της οικονομικής ύφεσης, όπου τα αδέλφια Μπανκς της πρώτης ταινίας καταλήγουν με χρέη που μπορούν να τους κοστίσουν το πατρικό τους σπίτι· ταυτόχρονα, τα τρία παιδιά του Μάικλ νιώθουν την απουσία της πρόωρα χαμένης μητέρας τους. Κάπου εκεί έρχεται να επέμβει για να βοηθήσει η αιωνίως νέα Μαίρη Πόπινς, η θαυματουργή νταντά που θα γνωρίσει στα παιδιά μια άλλη παραμυθένια πραγματικότητα.
Εύστοχα οι σεναριογράφοι της ταινίας μεταφέρουν τη δράση σε μια εποχή κρίσης –παραλληλίζοντας με το σημερινό Brexit– όπου η συνολική κοινωνική ανησυχία επηρεάζει ψυχολογικά τους ανθρώπους, γκριζάροντας ακόμη και τη ζωή των εύθυμων παιδιών. «Αυτή είναι ίσως η πιο προσωπική μου ταινία, γιατί η φύση αυτού που εκφράζει αφορά το παιδί μέσα μας και το να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή σε δύσκολους καιρούς. Είναι επίσης ιδιαίτερα διαχρονική λόγω της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως», δήλωσε σχετικά ο Ρομπ Μάρσαλ.
Τα ειδικά εφέ
Τη μουντή λονδρέζικη καθημερινότητα, ωστόσο, θα φωτίσει η (κυριολεκτικά) εξ ουρανού νταντά. Η Εμιλι Μπλαντ ερμηνεύει με χάρη και τον απαραίτητο βρετανικό σνομπισμό τον κεντρικό ρόλο, έχοντας στο οπλοστάσιό της μια ανεξάντλητη δεξαμενή ειδικών εφέ που ζωντανεύουν τα πάντα: από το πολύχρωμο βασίλειο της πορσελάνης και τον αναποδογυρισμένο κόσμο της (ξανά απολαυστικής) Μέριλ Στριπ μέχρι τα απύθμενα βάθη μιας… μπανιέρας. Φυσικά πανταχού παρόντα είναι και τα τραγούδια· περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα, μάλλον χάνουν ελαφρώς μπροστά στις ανώτερες χορογραφίες. Αυτές συνήθως συνοδεύουν τις μικρές, σχεδόν αυτόνομες υποενότητες: «Το ενδιαφέρον με τα βιβλία της Π. Λ. Τράβερς ήταν ότι κάθε κεφάλαιο στέκει ως αυτόνομη περιπέτεια, που ξεκινάει στην αρχή μιας ημέρας της Πόπινς με τα παιδιά. Παρασύρονται σε μια περιπέτεια και μέχρι το τέλος της ημέρας εκείνη αρνείται την εμπειρία αυτή. Και την άλλη μέρα ξαναγίνεται το ίδιο. Θέλαμε να χτίσουμε μια ιστορία που ενσωματώνει αυτά τα στοιχεία σε μια πρωτότυπη αφήγηση», λέει σχετικά ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Μαγκί.
Πράγματι, αρκετές από τις ιστορίες της Τράβερς θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τα δικά τους αυτόνομα παραμύθια. Ισως γι’ αυτό τον λόγο και η ταινία μοιάζει κάπως παραγεμισμένη, με τη διάρκειά της να εκτείνεται μάλλον υπερβολικά και με αρκετές επαναλήψεις.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στο «Bumblebee» η μυθολογία των Transformers, την οποία παρακολουθούμε εδώ και μια δεκαετία, παίρνει (επιτέλους) στροφή προς τις ρίζες της, παράγοντας ένα πραγματικά διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Είμαστε στο 1987 και ο γνωστός μας Bumblebee φτάνει στη Γη κυνηγημένος από τους εχθρούς του. Εκεί θα γνωρίσει τη 18χρονη Τσάρλι, με την οποία θα αναπτύξει έναν πολύ ιδιαίτερο δεσμό. Για πρώτη φορά το όνομα του Μάικλ Μπέι απουσιάζει από τα credits της παραγωγής και φαίνεται· αντιθέτως, εκεί βρίσκεται αυτό του Σπίλμπεργκ, με την ταινία να έχει κάτι από τη δική του, μαγική, υπογραφή.
Στην «Επόμενη μέρα μιας σχέσης» βλέπουμε την κάπως μπερδεμένη ιστορία ενός ερωτικού κουαρτέτου: η σύζυγος ενός μικροεκδότη τον υποψιάζεται (δικαίως) για παράλληλη σχέση. Ταυτόχρονα στο γραφείο του καταφθάνει μια καινούργια, πανέμορφη υπάλληλος. Τα πράγματα μπλέκουν παραπάνω, όταν επιστρέφει και η πρώην ερωμένη.
Στο «Ποιος θα σου τραγουδήσει», o Ισπανός Κάρλος Βερμούτ («Magical Girl») επιστρέφει με ένα αρκετά ενδιαφέρον διπλό πορτρέτο. Η διάσημη τραγουδίστρια Λίλα ετοιμάζεται να επανέλθει στις συναυλίες ύστερα από απουσία 10 ετών, ένα λιποθυμικό επεισόδιο ωστόσο θα την αφήσει χωρίς τη μνήμη της. Η απροσδόκητη βοήθεια έρχεται από τη Βιολέτα, μια ερμηνεύτρια καραόκε και μεγάλη θαυμάστρια της Λίλα, η οποία θα αναλάβει να της ξαναμάθει να τραγουδά. Δράμα αλλόκοτης γοητείας πάνω στις διαφορετικές ταυτότητες, αλλά και στην ουσία της τέχνης, ενισχυμένο από εξαιρετικές μουσικές δημιουργίες.