Το νησί της αποπλάνησης **½
ΘΡΙΛΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Νάιτ
Ερμηνείες: Μάθιου Μακόναχι, Αν Χάθαγουεϊ, Νταϊάν Λέιν
Ο Στίβεν Νάιτ, του οποίου τη δουλειά θαυμάσαμε στο ιδιαίτερο «Σε λάθος χρόνο» αλλά και στο τηλεοπτικό «Peaky Blinders», επιστρέφει εδώ υπογράφοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία ενός μυστηριώδους θρίλερ. Αυτό εξελίσσεται κάπου στην εξωτική Καραϊβική, όπου ο καπετάνιος αλιευτικού, Μπέικερ Ντιλ, έχει βρει το προσωπικό του ησυχαστήριο. Το κυνήγι, ωστόσο, ενός πελώριου τόνου σταδιακά του γίνεται έμμονη ιδέα, ενώ ταυτόχρονα στο νησί καταφθάνει η πρώην γυναίκα του –μετά του νυν συζύγου– για να του ζητήσει μια πολύ μεγάλη χάρη.
Η ατμόσφαιρα χτίζεται άρτια τόσο από τον Νάιτ όσο και από τον πρωταγωνιστή Μάθιου Μακόναχι, ο οποίος ειδικεύεται πια στους ρόλους μισομεθυσμένων χαρισματικών ανδρών, που η ευτυχία ξεφεύγει μονίμως μέσα από τα χέρια τους. Γενικώς, η ταινία επωφελείται από το διαλεχτό της καστ (Ντζίμον Χούνσου, Αν Χάθαγουεϊ, Νταϊάν Λέιν) για να παρουσιάσει ένα πολύ γοητευτικό πρώτο μέρος, το οποίο ωστόσο δεν πετυχαίνει ακριβώς να μας προετοιμάσει για τις ανατροπές που θα ακολουθήσουν στο δεύτερο.
Εκεί το παιχνίδι του μυαλού και η ψευδαίσθηση θα πάρουν για λίγο το πάνω χέρι πριν τα πάντα παραδοθούν, κάπως άγαρμπα είναι η αλήθεια, στην απόλυτη φαντασία. Στο επίκεντρο φυσικά βρίσκεται πάντα ο Μακόναχι, με ένα μπουκάλι ρούμι ανά χείρας, να προσπαθεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο. Η ηθική διάσταση των διλημμάτων του κεντρικού ήρωα είναι επίσης ενδιαφέρουσα, μέχρι το σημείο όμως που αυτά θυσιάζονται στον βωμό μιας πλοκής που μάλλον προτιμά τον φθηνό εντυπωσιασμό από την εις βάθος ψυχογραφία.
Χοντρός και Λιγνός ***
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Τζον Σ. Μπέιρντ
Ερμηνείες: Στιβ Κούγκαν, Τζον Σ. Ράιλι, Νίνα Αριάντα
Σε μία από τις αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, ο Στιβ Κούγκαν και ο Τζον Σ. Ράιλι μεταμορφώνονται στο εμβληματικό κωμικό δίδυμο του Χοντρού και του Λιγνού και μας ταξιδεύουν νοσταλγικά πίσω στην «αθώα» εποχή του σινεμά. Σινεμά βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και το φιλμ επικεντρώνει τη δράση του στην ύστερη περίοδο των δύο κωμικών και συγκεκριμένα σε μια θεατρική περιοδεία τους στις πόλεις της Βρετανίας. Εκεί θα προσπαθήσουν να κερδίσουν ξανά τις καρδιές του κοινού αλλά και να αποκαταστήσουν τη μεταξύ τους κλονισμένη σχέση και ισορροπία.
Η γλυκιά νοσταλγία κυριαρχεί στο φιλμ, το οποίο εκμεταλλεύεται επίσης την ευκαιρία ώστε να εξερευνήσει τους δρόμους του δημιουργικού τέλους. Βιομηχανία πολλές φορές αδυσώπητη ακόμα και σε εκείνες τις εποχές, ο κινηματογράφος δεν διστάζει να ξεφορτωθεί τους άλλοτε λαμπερούς ήρωες για άλλους πιο φρέσκους και νεότερους. Η τέχνη βέβαια και η χημεία μεταξύ του κωμικού διδύμου, που βρίσκει σχεδόν τέλεια μίμηση στους πρωταγωνιστές, δεν είναι κάτι που υποκαθίσταται εύκολα. Οσο πλησιάζουμε προς το τέλος, η συγκίνηση, ειδικά των σινεφίλ, μεγαλώνει και παρά την κάποια έλλειψη ρυθμού, η ταινία καταφέρνει να σκεπάσει με ένα πέπλο κινηματογραφικής μαγείας τις υπόλοιπες αδυναμίες της.
Η Ντιλιλί στο Παρίσι **½
Σκηνοθεσία: Μισέλ Οσελό
Ακούγονται: Αναστασία Γουλιάμου, Φώτης Πετρίδης
Νοσταλγικό animation
Στο υπέροχο Παρίσι της μπελ επόκ μας ταξιδεύει αυτή τη φορά ο δεξιοτέχνης animator Μισέλ Οσελό («Αζούρ και Ασμάρ»), ο οποίος δημιουργεί μια ιστορία με νοσταλγική αύρα και ταυτόχρονα μερικά σύγχρονα κοινωνικά μηνύματα. Πρωταγωνίστριά του είναι η Ντιλιλί, ένα μικρό κορίτσι που βλέπει άλλες συνομήλικές της να εξαφανίζονται μυστηριωδώς και αποφασίζει να αναλάβει δράση. Μαζί με έναν καλό της φίλο ξεκινά μια επίμονη αναζήτηση, η οποία θα περάσει και από το κατώφλι μερικών από τις πιο εμβληματικές μορφές της τέχνης και της επιστήμης. Κάπως σχηματικό ως προς το σενάριο, αλλά υπέροχο στις εικόνες του, το φιλμ φέρνει στον νου το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Αλεν, με τις απολαυστικές του συναντήσεις.
Εγώ, η Ολγα ***
Σκηνοθεσία: Πετρ Κάτσντα, Τόμας Βάινρεμπ
Ερμηνείες: Μιχαλίνα Ολτσάνσκα, Μάρτιν Πέχλατ
Καταδικασμένη σε θάνατο
Η παράξενη αλλά αληθινή ιστορία της Ολγας Χεπνάροβα, της τελευταίας γυναίκας που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Τσεχοσλοβακία το 1973, μεταφέρεται στην κινηματογραφική οθόνη. Σε ατμοσφαιρικό ασπρόμαυρο, οι δημιουργοί μας ιστορούν τη σύντομη ζωή της νεαρής Ολγας, μιας 22χρονης κοπέλας με δύσκολα παιδικά χρόνια και μια συνολική απέχθεια για την πραγματικότητα γύρω της. Η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, οι στρεβλές ιδέες, που όμως πηγάζουν από αυθεντικές αιτίες, η αλλόκοτη ωριμότητα, σκιαγραφούν ένα γοητευτικό πορτρέτο, το οποίο υποστηρίζει με την εξαιρετική ερμηνεία της και η πρωταγωνίστρια. Η καταδικασμένη από τον εαυτό της Ολγα γίνεται καθρέφτης του τέρατος που πότε πότε σε κοιτά από τον καθρέφτη.
Γυναίκα σε πόλεμο ***
Σκηνοθεσία: Μπένεντικτ Ερλιγκστον
Ερμηνείες: Χαλντόρα Γκεϊρχασντότιρ, Χουάν Καμίλο
Μοναχικός αγώνας
Το καλύτερο φιλμ που μας έχει έρθει φέτος από την Ισλανδία είναι μια ιστορία μοναχικού κοινωνικού αγώνα και θέλησης απέναντι στην αδικία. Η πενηντάχρονη Χάλα, μια φαινομενικά φιλήσυχη διευθύντρια χορωδίας, αποφασίζει να κηρύξει τον πόλεμο στην τοπική βιομηχανία αλουμινίου, την οποία βλέπει να καταστρέφει τη φύση της περιοχής. Με συνεχείς δολιοφθορές καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή, αλλά και να χαρακτηριστεί… τρομοκράτης, με τις Αρχές να εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό της. Χωρίς ίχνος διδακτισμού και με σουρεαλιστικό χιούμορ, η ταινία περνά τα οικολογικά της μηνύματα, σατιρίζοντας παράλληλα τα αδηφάγα ΜΜΕ και την εξουσία γενικότερα που έχει την τάση να λιντσάρει ηθικά τους εχθρούς της.
Χίτλερ εναντίον Πικάσο **½
Σκηνοθεσία: Κλαούντιο Πόλι
Αφήγηση: Τόνι Σερβίλο
Κλεμμένη τέχνη
Αναλυτικότατο ντοκιμαντέρ με θέμα τα εγκλήματα και τις κλοπές των ναζί ενάντια στους θησαυρούς της ευρωπαϊκής τέχνης. Η γνωστή ιστορία των κλεμμένων πινάκων και γλυπτών –κυρίως από Εβραίους– αλλά και οι εκθέσεις της «παρακμιακής» τέχνης, εξετάζεται εδώ διεξοδικά, με έρευνα πάνω σε συγκεκριμένες υποθέσεις. Τα ίχνη αριστουργημάτων του Πικάσο, του Βαν Γκογκ, του Τιτσιάνο κ.ά. εντοπίζονται μέσα από τις στάχτες του πολέμου και μιας ναζιστικής ελίτ με ιδιαίτερα εκλεκτικά γούστα και εντελώς αδίστακτες μεθόδους ως προς την απόκτηση των έργων. Η αφήγηση του σπουδαίου ηθοποιού Τόνι Σερβίλο δένει ωραία το σύνολο, το οποίο ωστόσο παραμένει ακαδημαϊκό και κάπως φλύαρο ανά στιγμές.